گفت‌وگو با رئیس کمیته امداد امام خمینی(ره)

  رهبر انقلاب در دیدار با سران قوا و مسئولان کشور همه‌ی مسئولان را به کار فوق‌العاده و مضاعف و نشناختن شب و روز در کار برای رسیدگی به محرومیت‌ها و آسیب‌های اجتماعی سفارش ‌کردند. در این میان کمیته‌ی امداد امام خمینی رحمةالله‌علیه به عنوان نهادی که وظیفه‌ی مستقیم رسیدگی به محرومان را عهده‌دار و بیش از سایر نهاد‌های اجتماعی با مسئله‌ی محرومیت ارتباط دارد، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. بر همین اساس پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR، هم‌زمان با روز اکرام و میلاد کریم اهل بیت علیه‌السلام، گفت‌و‌گویی با آقای مهندس پرویز فتاح، رئیس کمیته‌ی امداد امام خمینی رحمه‌الله‌علیه پیرامون فعالیت‌های این نهاد و توصیه‌های رهبر‌انقلاب، ترتیب داده است.     

در بحث‌های آکادمیک، معمولا انقلاب‌ها را با برهم زدن وضع موجود و ویرانی‌های ناشی از آن می-شناسند، اما تمایز انقلاب اسلامی با سایر انقلاب‌ها این بود که از همان ابتدا به فرمان امام خمینی رحمةالله‌علیه، نهضت خدمت‌رسانی به مردم شروع شد و به تبع آن نهادهایی مانند کمیته‌ی امداد امام خمینی رحمةالله‌علیه شکل گرفت. لطفا بفرمایید نهادهای انقلاب اسلامی مخصوصا کمیته‌ی امداد چه خدماتی را در جهت محرومیت و کاهش فقر در جامعه انجام داده‌اند؟
فرمان تأسیس کمیته امداد توسط امام خمینی رحمةالله‌علیه در سال ۵۷، خود گویای واقعیتی بزرگ است. می‌دانید که جمهوری اسلامی ایران در ۱۲ فروردین ۵۸ با رای اکثریت مردم بنیانگذاری شد، اما تولد کمیته‌ی امداد قبل از بنیانگذاری جمهوری اسلامی بوده است.

حجت‌الاسلام و المسلمین رحیمیان، تولیت مسجد مقدس جمکران در همین زمینه برای بنده نقل می‌کردند که من در نجف خدمت امام بودم و هر روز تقریبا امام را می‌دیدم، برخی از کارها را به من می‌فرمودند تا انجام دهم. یک روز عصر، امام فرمودند آقای رحیمیان یادت باشد فردا که آمدی، من یک امانت می‌دهم که بدهید به فلانی. من هم گفتم چشم، صبح که آمدم خدمت امام، دیدم قیامت است و خبر رسیده است که حاج آقا مصطفی مرحوم شده‌اند. خدمت امام رسیدم و دیدم ایشان مثل کوه، صبور نشسته‌اند. بنده در خیالم به این اتفاق و مراسم کفن و دفن و اتفاقاتی که ممکن است پیش بیاید فکر می‌کردم، در همین حین، امام که من را دیدند فرمودند:

آقای رحیمیان آن مسأله که دیروز گفتم چه کار کردید؟

گفتم: کدام کار؟

فرمودند: همان امانتی که دیروز گفتم و امانتی را به دست من دادند و گفتند به فلان شخص برسان.

من فکرم همچنان مشغول بود که چطور امام در این اوضاع هم آن موضوع را فراموش نکرده است. رفتم در نقطه‌ای از نجف که امام آدرس داده بودند و در زدم، یک عزیزی آمد و بنده امانتی را به او تحویل دادم. تا امانتی را گرفت، چشم‌هایش پر از اشک شد. گفت: به آقا روح‌الله بگو والله قسم غذایی نداشتم بخورم.

امام این را می‌دانست و برای همین حتی در آن لحظه‌ی سخت و پرالتهاب که بچه‌اش را کشته بودند هم از یاد محرومان غافل نشده بود. این ماجرا برای قبل از انقلاب است. پس از انقلاب هم پیام امام راحل این بود که اساس نظام اسلامی برای خدمت به محرومین و اقشار آسیب‌پذیر است.