پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR در آستانه ولادت با سعادت صدیقه طاهره حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها ، کلیپ صوتی «محبت مادرانه» را منتشر می‌کند.

استاد حوزه علمیه:
حجت الاسلام و المسلمین علی نظری منفرد گفت: عید با همه تجملات و هزینه هایی که برای خانواده ها بر می دارد و حتی برای به دیگر شهرها سفر می کنند دارای یک پیام مهم و اساسی است که مردم باید پیام بهار طبیعت را درست دریافت کنند.

ادامه »

اگر انجام دهنده منکر به گونه ای است که اگر او را از منکر نهی کنند، بر آن اصرار می ورزد و اگر او را به منکر امر کنند، ترکش می کند، باید به آن منکر امرش کنند به شرط آنکه محذور دیگری نباشد؛ همین‌گونه است در مورد معروف.»

امر به معروف و نهی از منکر درجامعه ازجمله واجباتی است که همه افراد جامعه با حفظ شرائط موظف به انجام این فریضه هستند، اگر امر کننده به معروف و نهی کننده از منکر می داند که امر و نهی وی سبب نمی شود که گنهکار از اصل گناه خود دست بردارد؛ ولی می داند یا احتمال می دهد که امر و نهی او سبب می شود که شخص عاصی، گناه بزرگتر را رها کرده، به گناه کوچکتر مشغول می شود؛ در این صورت امر به معروف و نهی از منکر بر او واجب است.  

اگر انجامدهنده منکر بهگونهای است که اگر او را از منکر نهی کنند، بر آن اصرار میورزد و اگر او را به منکر امر کنند، ترکش میکند، باید به آن منکر امرش کنند به شرط آنکه محذور دیگری نباشد؛ همینگونه است در مورد معروف.» (تحریرالوسیله/1/468) البته اینگونه امر به معروف و نهی از منکرآدم لجباز مشروط به این است که محذور دیگری در بین نباشد؛ یعنی مثلاً مطلب برای سایر مردم مشتبه نشود که حرام را واجب یا واجب را حرام تلقی نمایند.

  تقلیل معصیت

چنانچه آمر و ناهی میداند که امر و نهی او در اصل معصیت گنهکار اثر نداشته و او بهطور کلی گناه را کنار نمیگذارد؛ ولی میداند یا احتمال میدهد که امر و نهی وی سبب میشود عاصی گناه خود را کمتر کند؛ در این صورت نیز امر به معروف و نهی از منکر واجب است تا گناه کمتری از عاصی سر بزند.

و همینطور است اگر امر کننده به معروف و نهی کننده از منکر میداند که امر و نهی وی سبب نمیشود که گنهکار از اصل گناه خود دست بردارد؛ ولی میداند یا احتمال میدهد که امر و نهی او سبب میشود که شخص عاصی گناه بزرگتر را رها کرده، به گناه کوچکتر مشغول میشود؛ در این صورت امر به معروف و نهی از منکر بر او واجب است. بهخصوص که گناه بزرگتر شخص عاصی از گناهانی باشد که شارع مقدس بههیچوجه راضی به تحقق آن نیست، مانند فتنه و قتل. (تحریرالوسیله/1/469)

ادامه »

دعایی در کتاب جنات‌الخلود است که برای شخصی که بیماری دارد و نمی‌تواند بخوابد، خوب است. نمی‌دانم این دعا در مفاتیح هم ذکر شده است یا نه. خوردن مایعات و ماست و خیار برای زود خوابیدن خوب است، البته شاید هضم خیار سنگین باشد، ولی آب دوغ هرچند یک لیوان در شب خورده شود برای خواب مفید است.

همچنین برای علاج بی‌خوابی خوب است به اندازه نوک چوب کبریت، با پنبه روغن بنفشه در بینی بکند.

در محضر بهجت، ج۲، ص۱۴

انسان غیر از دوستی و دشمنی هیچ ندارد، و نمی‌تواند بگوید: از دوست و دشمن داشتن هم عاجزم، منتهی باید عینک بگذارد و دقت کند و ببیند که چه کسی و چه کار و چه خُلق و چه عقیده‌ای را دوست، و چه چیز و چه کسی را دشمن بدارد؛ زیرا همین دوستی‌ها و دشمنی‌ها برای انسان می‌ماند، وگرنه هر عملی شروط بسیار دارد که معلوم نیست از عهده‌ی آنها برآییم.

میرزای قمی رحمه‌الله‌ می‌فرموده است:

«اگر برای نمازهایی که می‌خوانیم، خدا ما را عقاب نکند، خیلی باید شاکر باشیم».

عبادات، شروط زیادی دارد که معلوم نیست بتوانیم آنها را رعایت کنیم و از عهده‌ی آنها برآییم، اما دوستی و دشمنی شرطی ندارد، و دوست خدا و دوست دوستِ خدا شدن به اندک چیزی حاصل می‌شود و آسان است.

این روایت که در کتاب ینابیع‌المودة هم شاید باشد، در بالای ایوان طلای حضرت امیر علیه‌السلام از زمان‌های بسیار دور نوشته شده است که:

«قالَ رَسوُلُ الله‌ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم لَوِ اجْتَمَعَ الناسُ عَلی حُب عَلِی ابْنِ أَبی طالِبٍ، لَما خَلَقَ الله‌ النارَ؛

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: اگر همه‌ی مردم بر محبت علی‌بن‌ابی‌طالب گِرد می‌آمدند، هرگز خداوند آتش جهنم را نمی‌آفرید».١

ولی ما قدردان اهل‌بیت علیهم‌السلام نیستیم، مثل کسانی است که گنجی در خانه دارند، ولی گویا ندارند و از آن غافل محض‌اند! بلکه کار و حال ما بدتر از آنهاست. گویا مانند کسانی که به امامت اعتقاد ندارند، ما نیز امیرالمؤمنین علیه‌السلام نداریم و مانند آنها زندگی می‌کنیم که آن حضرت را ندارند. با اینکه قرآن را در یک دست و عترت را در دست دیگر داریم، ولی گویا دستمان خالی است و هیچ نداریم و سنگینی آنها را احساس نمی‌کنیم. گویا چیزی در اختیار ما نیست!

از مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری نقل شده که فرمود:

«سنی‌ها عترت را ضایع کرده‌اند، و شیعه‌ها قرآن را»، ولی بنده به گمانم اگر کسی یکی از این دو را ضایع کند، دیگری را هم ضایع خواهد کرد، و هر دو با هم وحدت دارند. انسان باید یا لجوج و معاند باشد و یا جاهل که نفهمد علی و اولادش علیهم‌السلام در صف عادلین و متّقین و صادقین‌اند، و دشمنان آنها در صف فاسقین و فاجرین.

به خدا پناه می‌بریم از اینکه در زمره‌ی فاسقین و ناصبین باشیم، نه در گروه متّقین!

١. ر.ک: بحارالانوار، ج۳۹، ص۲۴۸، ۲۴۹ و ۳۰۵؛ ارشادالقلوب، ج۲، ص۲۳۴؛ بشارةالمصطفی، ص۷۵؛ تأویل‌الآیات، ص۴۸۶؛ العددالقویة، ص۲۰۲؛ عوالی‌اللئالی، ج۴، ص۸۶؛ کشف‌الغمة، ج۱، ص۹۹؛ کشف‌الیقین، ص۲۲۵؛ نهج‌الحق، ص۲۵۹.

در محضر بهجت، ج۳، ص۱۲۰

آیت الله بهجت (ره):

آیا امروز برای رفع بلاها غیر از تضرعات و دعای صادق همراه با توبه و توسل راه دیگری داریم!؟

مسلمان ها و برادران و خواهران ما در زیر آتش دشمن در چه حالی هستندو ما در چه حال!؟

آیا رواست که چنین بی تفاوت و غیر مضطرب باشیم!؟