قال الصادق عليه السلام :

أدنَى الشُّكرِ رُؤيَةُ النِّعمَةِ مِنَ اللّه  مِن غَيرِ عِلَّةٍ يَتَعَلَّقُ القَلبُ بِها دُونَ اللّه  عَز َّوَ جَلَّ و الرِّضا بِما اُعطىَ و ألاّ تَعصيَهُ بِنِعمَتِهِ و تُخالِفَهُ بِشَىءٍ مِن أمرِهِ و نَهيِهِ بِسَبَبِ نِعمَتِهِ؛

كم ترين سپاسگزارى، اين است كه انسان نعمت را (مستقيما) از خدا بداند و جز او علتى براى آن نداند و نيز به آنچه خداوند عطايش كرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتكب گناه وى نشود و نعمت خدا را وسيله مخالفت با امر و نهى او قرار ندهد.

_{شرح مصباح الشریعه(ترجمه گیلانی) ص 61}

خدایا سپاس که ما را شیعه و محب

رسول الله و  اهل بیت^{علیهم السلام} آفریدی.

إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ …

حسین جانم،

خدا رو شکر که به عشق شما مسلمانم…

مناجات با خدا   گاهی نه گریه آرامت می کند و نه خنده   نه فریاد آرامت می کند و نه سکوت   آنجاست که با چشمانی خیس   رو بـــه آسمـــــان می کنی و می گویی   خدایـا تنها تو را دارم   تنهایم مگذار…   اشعار مناجات با خدا خدایا رحمتی در کار من کن به لطف خود هدایت یار من کن که در کار تو از بایستۀ تو نکردم آن‌چه بُد شایستۀ تو… به درگاه تو آوردم الهی گناهی بیش‌تر از هرچه خواهی گناه من اگر بر رویم آری فغان از خجلت، آه از شرمساری… نظر کن کانَدرین عجز و اسیری چه خواهم کرد اگر دستم نگیری… اگرچه مدتی گمراه بودم به عصیان رانده‌ی درگاه بودم خدایا آمدم بازت به درگاه وز آن تقصیرها استغفرالله در آن ساعت که پیشت عذرخواهان به عذر آیند از شرم گناهان گنه شوید گر ابر رحمتت چه؟ چه کم گردد ز بحر رحمتت، چه؟… نه راهی کآیم و دم‌ساز گردم نه روی آن‌که از در، بازگردم… الها! خالقا! پروردگارا! کریما! راحما! آمرزگارا! توقع دارم از اِنعام عامت به نور احمد و سرِّ کلامت که باز آری «سلیمی» را به راهش ببخشی از کرم جرم و گناهش… شاعر: سلیمی جرونی

بیتوته

شکر واژه‌ای عربی است که در فارسی به سپاس ترجمه می‌ شود. لغت ‌شناسان عربی واژه شکر را به معنای شناخت احسان و نشر آن (لسان‌ العرب، ابن منظور، ج 7، ص 170، «شکر») و یا به تعبیر دیگر، تصور نعمت و اظهار آن معنا کرده‌اند. (مفردات الفاظ قرآن کریم، راغب اصفهانی، ص 461، «شکر»)

شکر خداوند به این معناست که بدانیم هر نعمتی که به ما می ‌رسد از سوی خداست و هر چیز دیگری که واسطه رسیدن نعمت‌ها به ماست نیز به اراده خداوند واسطه رسیدن نعمت شده است. حالت روحی خاصی که در اثر این معرفت حاصل می ‌شود شکر نامیده می ‌شود.

البته هر انسانی به سبب فطرت و عقل به طور طبیعی نسبت به کسی که احسانی می‌ کند حالت شکرگزاری را دارد و می‌کوشد تا به هر طریقی شده تشکر نماید.

هم عقل این مفهوم را درک می‌کند و هم فطرت آدمی این حالت را پذیراست و خود را به نوعی نسبت به احسان ‌کننده و نعمت دهنده، متواضع می ‌یابد و می ‌کوشد به هر شکلی شده تشکر کند.

ادامه »

بعد از هر نصرتی كه خدای متعال به انسان میدهد، انسان موظف است خدای متعال را شكر و سپاس بگوید. بعد از آنكه خدای متعال به ما در یك عرصه‌ای یك موفقیتی را ارزانی داشت، موظفیم تضرع و توسل و توجه خودمان را افزایش دهیم؛ این وظیفه‌ی ما است.

فرمود: «اذا جاء نصرالله و الفتح. و رأیت النّاس یدخلون فی دین الله افواجا. فسبّح بحمد ربّك و استغفره انّه كان توّابا».(۱)

نصرت، تفضل الهی است؛ باید ما را به خدای متعال نزدیك كند، رابطه‌ی ما را با خدا احیاء كند، تضرع ما را پیش خدای متعال افزایش دهد. خدا را شكر میكنیم؛ بحمدالله نصرتهای الهی پی‌درپی شامل حال این مردم بوده است؛ آخرین آن - كه نصرت بزرگی هم بود - همین مسئله‌ی انتخابات بود، حضور مردم بود.

ادامه »

ادامه »

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای:

«دانشجو نیروی مورد امید یک کشور است، دانشجو است که میتواند در مقابل مشکلات بِایستد؛ دانشجو، هم جوان است، هم عالم است؛ او است که فردای کشور را باید اداره بکند، او است که باید آگاه باشد تا سنگر ایستادگی را در مقابل زیاده‌خواهان و فرصت‌طلبان و دیگران تقویت بکند، این باید محکم باشد.» ۱۳۹۵/۰۴/۱۲

پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR به مناسبت سالروز ۱۶ آذر و روز دانشجو، لوح «امید یک کشور» را منتشر میکند.

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ:

مَا أَبْرَزَ عَبْدٌ يَدَهُ إِلَى اللَّهِ الْعَزِيزِ الْجَبَّارِ إِلَّا اسْتَحْيَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَرُدَّهَا صِفْراً حَتَّى يَجْعَلَ فِيهَا مِنْ فَضْلِ رَحْمَتِهِ مَا يَشَاءُ فَإِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ فَلَا يَرُدَّ يَدَهُ حَتَّى يَمْسَحَ عَلَى وَجْهِهِ وَ رَأْسِهِ.

امام صادق علیه السلام فرمود :

هیچ بنده ای دست خود را به سوی خداوند عزیز جبار دراز نمی کند مگر اینکه خداوند عزوجل حیا می کند آن را خالی بازگرداند و از رحمت خود هرآنچه بخواهد در آن قرار می دهد؛ پس هرگاه دعا می کنید پس از دعا دست به سر و صورت خود بکشید.

کافی، ج2، ص471