در قرآن کریم (1) جملۀ «وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» دوبار با «واو» آمده است كه هر دوبار، از زبان مبارك حضرت ابراهیم علیه السلام است.

یك بار زمانى كه بعد از آزمایشات بسیار سنگین از طرف خداوند به مقام رهبرى رسید، فوراً از خدا خواست كه ذریّه من هم رهبر شوند: «وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏»

ولى در جواب شنید: «قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمينَ» (2) ظالم رهبر نمى‏ شود (اگر از ذریه تو ظلمى سر زند رهبر نخواهد شد).

بار دیگر در دعائى كه براى اقامه نماز داشت،

ابراهیم گفت: «رَبِّ اجْعَلْني‏ مُقيمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (3) خداوندا ذریّه و نسل مرا نیز از برپاكنند‏گان نماز قرار بده. بنابراین مقام نماز در نزد ابراهیم علیه السلام مثل مقام رهبرى و همتاى آن است.

منبع:خبرگزاری «حوزه»

پاورقی:

(1)- در قرآن چهار کلمۀ «ذُرِّيَّتي» به کار رفته که دو بار آن «وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (بقره، 124 و ابراهیم، 40) همراه با واو عطف آمده،(عطف علی الکاف – تفسیر جوامع الجامع ج 1 ص 77) یک بار آن «مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (ابراهیم، 37) بدون واو آمده و یک بار هم «في‏ ذُرِّيَّتي‏» (احقاف، 15) می باشد.

(2)- بقره، 124.

(3)- ابراهیم، 40.

حضرت آیت الله سید احمد خاتمی، صبح امروز در اختتامیه اجلاسیه مدیران استانی و معاونان ستادی حوزه های علمیه، در مشهد مقدس با تبریک ایام میلاد حضرت علی بن موسی الرضا(علیه السلام) ، ضمن اشاره  به جایگاه تأثیرگذار حوزه، آسیب های پیش روی حوزه های علمیه و راهکارهای انقلابی ماندن حوزه را تشریح کرد.

وی به نخستین آسیب پیش روی حوزه انقلابی اشاره کرد و افزود: “بریدن از سیاست را ارزش تلقی کردن” یک آسیب جدی تلقی می شود، به طوری که هر کسی که موضع ارزشی نداشته باشد، او را با تقوا معرفی کنند و باید در این خصوص حساس بود.

عضو شورای عالی حوزه های علمیه در تشریح دومین آسیب گفت: چنانچه در حوزه های علمیه “طلاب بریده از سیاست و بی تفاوت، به عنوان طلاب ارزشی تلقی شوند و دفاع از ولایت و انقلاب به عنوان تندی و افراطی گری به حساب بیاید"، خطری جدی برای حوزه های علمیه محسوب می شود. 

عضو هیأت رئیسه مجلس خبرگان رهبری سومین آسیب را مربوط به اساتید دانست و افزود: اینکه “اساتید بریده از سیاست تقدیس شوند” نیز از دیگر آسیب های جدی پیش روی حوزه های علمیه به حساب می آید.

متن حدیث را از کتاب صحيفة الإمام الرضا عليه السلام منتشر می کند.

بِإِسْنَادِهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه  و آله )

مَنِ اسْتَذَلَّ مُؤْمِناً أَوْ مُؤْمِنَةً- أَوْ حَقَّرَهُ لِفَقْرِهِ وَ قِلَّةِ ذَاتِ يَدِهِ- شَهَرَهُ اللَّهُ تَعَالَى يَوْمَ الْقِيَامَةِ ثُمَّ يَفْضَحُهُ.

امام رضا علیه السلام از پدران خود نقل می کنند؛ رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمودند:

هر کس مرد یا زن مؤمنی را به جهت فقر و ناتوانی اش تحقیر کند،

خداوند متعال او را در روز قیامت شهرۀ آفاق کند، سپس آبرویش را می برد.

صحيفة الإمام الرضا عليه السلام، ص: 63.

پیام های یک آیه؛
شما كه مؤمنان را سفیه مى ‏شمرید، خود در سفاهت واقعى هستید،

ولى مشكل آنجاست كه از سفاهت خود، بى ‏خبرید

و بدتر از نادانى، بى خبرى از نادانى است، انسان گمان كند…

حجت الاسلام والمسلمین قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه سیزدهم سوره بقره پرداخته است.

«وَ إِذا قيلَ لَهُمْ آمِنُوا كَما آمَنَ النَّاسُ قالُوا أَ نُؤْمِنُ كَما آمَنَ السُّفَهاءُ أَلا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهاءُ وَ لكِنْ لا يَعْلَمُونَ» ^{(سوره بقره آیه13)}

هرگاه به منافقان گفته شود: «شما نیز همانند مردم، ایمان بیاورید»، (با حالتى از تكبر و غرور) مى ‏گویند: «آیا ما نیز همانند ساده اندیشان و كوته فكران ایمان بیاوریم؟»، آگاه باشید كه آنان خودشان كوته فكر و سبك مغزند، ولى نمى ‏دانند.

 منافقان، خود را افرادى عاقل، هوشیار و زیرك مى ‏پندارند و مؤمنان را افرادى زودباور، سفیه و ساده ‏لوح مى ‏شمرند.

 لذا وقتى به آنها گفته مى ‏شود چرا همچون توده مردم ایمان نمى ‏آورید، در پاسخ، مردم را كه در تمام صحنه ‏ها و سختى ‏ها، یار و یاور رهبرشان بوده ‏اند، به سفاهت متهم مى ‏كنند.

 قرآن در پاسخ آنها مى ‏گوید: شما كه مؤمنان را سفیه مى ‏شمرید، خود در سفاهت واقعى هستید، ولى مشكل آنجاست كه از سفاهت خود، بى ‏خبرید و بدتر از نادانى، بى خبرى از نادانى است، كه انسان گمان كند خودش همه چیز را مى ‏فهمد و دیگران هیچ نمى ‏فهمند.

 از این آیه مى ‏آموزیم كه:

 * تحقیر مؤمنان، از شیوه ‏هاى منافقان است كه خود را بهتر و برتر از دیگران مى ‏دانند.

 * با متكبر باید مثل خودش رفتار كرد. آن كس كه توده مردم مؤمن را تحقیر مى ‏كند، باید در جامعه تحقیر شود تا غرور و تكبّر او شكسته شود.

 * تحقیر و تمسخر دیگران، كارى سفیهانه است. خردمند با منطق سخن مى ‏گوید و سفیه با تمسخر و استهزاء به ایراد سخن می پردازد.