در قرآن کریم (1) جملۀ «وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» دوبار با «واو» آمده است كه هر دوبار، از زبان مبارك حضرت ابراهیم علیه السلام است.

یك بار زمانى كه بعد از آزمایشات بسیار سنگین از طرف خداوند به مقام رهبرى رسید، فوراً از خدا خواست كه ذریّه من هم رهبر شوند: «وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏»

ولى در جواب شنید: «قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمينَ» (2) ظالم رهبر نمى‏ شود (اگر از ذریه تو ظلمى سر زند رهبر نخواهد شد).

بار دیگر در دعائى كه براى اقامه نماز داشت،

ابراهیم گفت: «رَبِّ اجْعَلْني‏ مُقيمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (3) خداوندا ذریّه و نسل مرا نیز از برپاكنند‏گان نماز قرار بده. بنابراین مقام نماز در نزد ابراهیم علیه السلام مثل مقام رهبرى و همتاى آن است.

منبع:خبرگزاری «حوزه»

پاورقی:

(1)- در قرآن چهار کلمۀ «ذُرِّيَّتي» به کار رفته که دو بار آن «وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (بقره، 124 و ابراهیم، 40) همراه با واو عطف آمده،(عطف علی الکاف – تفسیر جوامع الجامع ج 1 ص 77) یک بار آن «مِنْ ذُرِّيَّتي‏» (ابراهیم، 37) بدون واو آمده و یک بار هم «في‏ ذُرِّيَّتي‏» (احقاف، 15) می باشد.

(2)- بقره، 124.

(3)- ابراهیم، 40.