اطرافیان ما انتظاری جزء اینکه به آن‌ها احترام بگذاریم و نسبت به آنان توجه داشته باشیم از ما ندارند و به‌راحتی با قدردانی از آن‌ها می‌توان انس و الفت را فزونی بخشید؛ در ضمن احترام گذاشتن و تکریم هم نوع نشانه عظمت و بزرگواری خود شخص است.

خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:

لَقَدْ کَرَّمْنا بَني‏ آدَمَ ^{اسراء/70}

به‌یقین ما فرزندان آدم را کرامت و شرافت بخشیدیم.

یکی از شاگردان علامه سید محمدحسین طباطبائی می‌گوید:

قریب به چهل سال آخر عمر علامه، دیده نشد که ایشان در مجلس به متکا و بالش تکیه زنند، بلکه در مقابل واردین مؤدب و قدری جلوتر از دیوار می‌نشستند.

یکی از شاگردانشان برای دیدنشان به مشهد مقدس رفته بود، هنگامی‌که بر علامه وارد شد، ایشان به دستور طبیب که گفته بودند، روی زمین سخت ننشیند، روی تشکی نشسته بود. 
 وقتی این شاگرد وارد شد، علامه از روی تشک برخاستند و او را به نشستن روی تشک دعوت کردند، ولی او خودداری نمود و هر چه علامه اصرار کرد قبول نکرد، مدتی هر دو سر پا ایستادند تا این‌که علامه فرمود: 

روی تشک بنشینید تا من جمله‌ای را به شما بگویم، آن شخص امتثال نموده و روی تشک نشست، درحالی‌که علامه خود روی زمین نشستند و بعد فرمودند: جمله‌ای را که می‌خواستم عرض کنم، این است که آنجا نرم‌تر است.