رسول خدا صلی الله علیه وآله در حدیثی چهار عامل زیاد کننده رزق و روزی را بیان کردند.

قَالَ (صلی الله علیه و آله):

أَرْبَعٌ تَزِيدُ فِي الرِّزْقِ حُسْنُ الْخُلُقِ وَ حُسْنُ الْجِوَارِ وَ كَفُّ الْأَذَى وَ قِلَّةُ الضَّجَرِ.

رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: چهار چيز، رزق را زياد مي كند؛

۱- خوش خُلقى

۲- خوش سلوكى با همسايگان

۳- خودداری از اذيّت مردم

۴- بي قرارى نکردن در غم و اندوه.

معدن الجواهر، ص: 39

نمی از چشم های توست چشمه، رود، دریا هم

کمی از رد پای توست جنگل، کوه ، صحرا هم

تو از تورات وانجیل و زبور از نور لبریزی

تو قرآنی ، زمین محو شکوهت، آسمان ها هم

جهان نیلی است طوفانی، جهان دلمرده ظلمانی

تویی تو نوح موسی هم، تویی تو خضر عیسی هم

نوایت نغمه ی داوود، حسنت سوره یوسف

مرا ذوق شنیدن می کشد شوق تماشا هم

تو آن ماهی که در پایت تلاطم می کند دریا

من آن دریای سرگردان دور افتاده از ماهم

اسیر روی ماه تو هواخواه نگاه تو

نشسته بین راه تو نه تنها من که دنیا هم

تمام روز ها بی تو شده روزمبادا نه

که می گرید به حال و روز ما روز مبادا هم

همه امروزها مثل غروب جمعه دلگیرند

که بی توتیره و تلخ است چون دیروز فردا هم

جهانی را که پژواک صدایت را نمی خواهد

نمی خواهم نمی خواهم نمی خواهم نمی خواهم

سیدمحمد جواد شرافت

وَ بِكُمْ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ

… و به خاطر شما باران فرو مى‏ريزد.

گل نكند جلوه در جوار محمد

رونق گل مى‏برد، عذار محمد

گل شود افسرده از خزان ولیكن

نیست ‏خزان از پى بهار محمد

سایه ندارد ولى تمام خلایق

سایه نشینند در جوار محمد

سایه ندارد ولى به عالم امكان

سایه فكنده است، اقتدار محمد

سایه نمى‏ماند از فروغ جمالش

هاله نور است در كنار محمد

شمس رخش همجوار زلف سیه ‏فام

آیت و اللیل و النهار محمد

تا كه بماند اثر ز نكهت مویش

خاك حسین است‏ یادگار محمد

تربت‏خوشبوى كربلاى معلاست

یك اثر از موى مُشكبار محمد

رایت فتحش به اهتزاز درآمد

دست ‏خدا بود چون كه یار محمد

من چه بگویم (حسان) به مدح و ثنایش

بس بُوَدش مدحِ كردگار محمد

حبیب الله چایچیان(حسان)

گلچینی از بهترین مدیحه‌سرایی‌ و مولودی‌خوانی مداحان اهل بیت(علیهم السلام) را در وصف پیامبر مهربانی‌ها و امام جعفر صادق(علیه السلام) :

حاج محمود کریمی:

آسمانها غرق نور شهر مکه در سرور
  سلام ای هستی ، هستی محمد
ای شور تو در دل ها مولا یا ابا الزهرا
خبرت تا که از آن طاق معلی افتاد
عرشیان امشب زمین را لاله باران می کنند
امشب شب عشقه شب عشق نگاره

حاج میثم مطیعی:

صلوات بر پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)
لب نگار که باشد رطب حرام بود (مدح)

حاج امیر عباسی:

یاز مکه شفق احمد سر زد، مرغ دل به سر کویش پر زد(سرود)

حاج حسین سیب سرخی:

بهار اومد نگار اومد
هیچ کس غیر شما علت ایجادم نیست

حاج سید مهدی میرداماد:

ضربان دلم یا رسول الله همه آب و گلم یا رسول الله
به عشق تمثیل اومد ، وعده ی انجیل اومد ، یا رسول الله
ذکر خدا ذکر ملک صلی علی محمد و آله و سلم
شده هفده ربیع ، ان شاء الله همچین شبی ، ذکر یاعلی بگیریم توی مسجد النبی - سرود
در عرض سماء جلوه ی توحید مبارک - مدح حضرت رسول صل الله علیه و آله و سلم دانلود
ای عشق لم یزلی ، اهلی من العسلی - سرود

منبع: باشگاه خبرنگاران

وحدت امت اسلامی

مساله وحدت امت اسلامی، از شاخص ترین مقوله ها در سیاست امیرمؤمنان علی علیه السلام است. حضرت در سخت ترین شرایط با تحمل دردناک ترین حوادث، وحدت امت اسلامی را حفظ نمود و نگذاشت که نظام نو پای اسلام با اختلافات داخلی مسلمانان از هم فروپاشیده و مسلمین دچار تفرقه گردند چنان که در خطبه شقشقیه از رنجی که در این زمینه برده اند چنین یاد نموده اند:

«صبرت و فی العینی قذی و فی الحلق شجا» یعنی همانند کسی که خار در چشم و استخوان در حلق دارد، من حوادث را تحمل نموده و صبر کردم.

این سیاست الهی امیرمؤمنان که حفظ مصالح اسلام و وحدت امت اسلامی را بر همه چیز مقدم می داشت، در سیره سیاسی امام خمینی (ره) جلوه های فراوان یافته است، زیرا امام امت معتقد بود که در سایه وحدت امت اسلام و کشورهای اسلامی است که می توان اسلام ناب را که پیامبر اسلام و ائمه معصومین علیهم السلام برای استقرار و حفظ آن خون دل ها خوردند و فشارها تحمل کردند، دوباره احیاء نموده و مسلمین را به هویت اصلی و عظمت اسلامی شان بازگرداند و ارزش های دینی که در جهان اسلام بر اثر تبلیغات مسموم اجانب و عملکرد حکام جور در ممالک اسلامی رو به فراموشی گذارده است دوباره زنده کرده و امت اسلام را بسوی تمدن بزرگ اسلامی پیش برد. بدین لحاظ همیشه جهان اسلام و امت اسلامی را به وحدت فرا خوانده و خطرات تفرقه و پراکندگی را به آنان گوشزد می نمود.

«آن ضربه ای که ما از این افتراق خوردیم، از هیچ چیز نخوردیم، یعنی اساس تمام ضربه ها این ضربه بود و ما دیدیم آنچه که در این قرن های اخیر واقع شد، با تبلیغات وسیع بین برادران اهل سنت و برادران تشیع، کوشش کردند که تفرقه ایجاد کنند. . . پس ما می بینیم که آن چیزی که آنها اصرار به آن دارند که ما با هم مجتمع نشویم، و یک مشکل دیگر، ملی گرایی است و این امری است اساس دعوت انبیاء را بهم می زند، پیامبرها که از اول تا آخر آمده اند، مردم را به برادری، دوستی دعوت کرده اند (انما المؤمنون اخوة) از این آیه استفاده می شود که کانه مؤمنین هیچ شانی ندارند الا برادری، همه چیزشان در برادری خلاصه می شود، ابرقدرتها می دانند که اگر این کلمه تحقق پیدا کند آنها دیگر نمی توانند در این کشورها دخالت کنند»

امام، دعوت به اتحاد را در همه سخنرانیهای خود حتی در وصیت نامه الهی و سیاسی خویش که سند زنده و عصاره اندیشه و دیدگاه سیاسی و الهی آن بزرگ ربانی است از یاد نبرده و اصرار شدید برای ایجاد وحدت بدون تردید طرح شناخت جلوه ای از سیما و پرتوی از کلمات و زوایای زندگانی آن حضرت، آن هم در آینه اندیشه و سیره فرزند صالحش، امام خمینی (ره) ، بخوبی می تواند تشنگان حقیقت را از کوثر زلال معرفت علی علیه السلام سیراب نماید و پویندگان راه علوی را با سیره و روش آن پیشوای راستین آشنا کند.

اسلامی نموده و فرموده است: «اگر این برادری ایمانی روزی تحقق یابد، خواهید دید که بزرگترین قدرت جهانی را مسلمین تشکیل می دهند».

یا صاحب الزمان ادرکنا…

دلم برای تو…آیا دل تو هم تنگ است؟!
صدای هق هقِ… گویا دل تو هم تنگ است!
ببین! نمی‌شود این قدر دور بود از هم!
بیا… قبول… بفرما! دل تو هم تنگ است!
من از مسافت این جاده‌ها نمی‌ترسم
اگر بدانم آنجا دل تو هم تنگ است
اگر بدانم گاهی به یاد من هستی
و چند ثانیه حتی دل تو هم تنگ است-
پرنده می‌شوم اما… نمی‌پرم بی تو
پرنده می‌شوم و تا دل تو هم تنگ است-
برای تو پر پرواز می‌شوم حتی
اگر در آن سر دنیا دل تو هم تنگ است!
اگر در آن سر دنیا…اگر در آن دنیا…
اگر بدانم هرجا دل تو هم تنگ است-
بدون مکث می‌آیم که باورت بشود
دلم برای تو…حالا دل تو هم تنگ است؟!

دانلود با لینک مستقیم:

کیفیت عالی با حجم ۵٫۳۴ مگابایت

کیفیت خوب با حجم ۱٫۳۵ مگابایت

متن شعر:

گفتی که یک دیار
هرگز به ظلم و جور نمی‌ماند (برپا و) استوار!
والا پیامبر (پیام‌دار)
محمد
آنگاه،
تمثیل‌ وار کشیدی
عبای وحدت
بر سر پاکان روزگار!
والا پیامبر (پیام‌دار)
محمد
در تنگ پرتبرک آن نازنین عبا،
دیرینه ای محمد
جا هست بیش و کم،
آزاده را که تیغ کشیده ا‌ست بر ستم

گلواژه تفکر

مسأله تفکر و تدبر از اموری است که درسیره نبوی درخشش خاصی دارد و تجلی این درخشش برکسی پوشیده نیست در مورد سیره رسول خدا صلی الله علیه و آله پیرامون تفکر، روایات متعددی نقل شده در میان روایات، ماجرای جالبی آمده که مربوط به تفکر حضرت در دل شب با توجه به آیات 190 تا 194 سورة آل عمران است. امام صادق علیه السلام می فرماید : بعد از نزول این آیات، سیره پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله این چنین بود وقتی که برای نماز شب از خواب بر می خواست به آسمان نگاه می کرد و این آیات را تلاوت می کرد«ان فی خلق السموات والارض[1] یتفکرون فی خلق السموات و…»[2] سپس وضو می گرفت و مشغول نماز شب می شد و این عمل را در شب سه مرحله تکرار می کرد و به آسمان خیره می شد و این آیات را می خواند و در خلقت زمین و آسمان و راه سعادت و کمال انسان و حرکت به سوی رب العالمین می اندیشید و با عشق و محبت، مردم را دعوت به تفکرمی کرد. و چگونگی قدم نهادن در صراط مستقیم را به مردم می آموخت.[3]

ادامه »

یکی از ویژگی های اساسی تعالیم رهایی بخش اسلام، این است که آموزه های این مکتب انسان ساز، بر اساس ویژگی های ذاتی بشر، بنیان نهاده شده است و این آموزه ها در تطابق کامل با ماهیت انسان و ساختار وجودی او - که در گزاره های دینی از آن به «فطرت» تعبیر می شود – قرار دارد.

این ایین الهی، تلاش کرده است تا با احکام و قوانین و آموزه های خود، بستری را فراهم آورد که خواسته های اساسی بشری در مسیر صحیح، برآورده شود. یکی از این خواست های اساسی انسان ها در طول قرن های پیاپی حضور انسان بر روی این کره خاکی، برقراری عدالت است. کافی است نگاهی کوتاه، به تاریخ بشریت داشته باشید تا ببینید ریشه چه میزان از ناراحتی ها و خستگی ها و رنجش ها در عدم برقراری عدالت بوده است؟ و یا آن که عامل اساسی چه مقدار از حرکت های اجتماعی، انقلاب ها، شورش ها و … تلاش انسان ها برای فراهم آوردن بستری است که در آن، این خواسته اساسی (برقراری عدالت) تحقق یابد و در نتیجه، سایر خواسته های او نیز برآورده گردد؟

از این رو، در اسلام، کمتر مسئله ای را می توان یافت که به اندازه عدالت، بدان اهمّیت داده باشد؛ زیرا مسئله «عدل» همانند مسئله «توحید»، در تمام اصول و فروع، ریشه دوانده، یعنی همان طور که هیچ یک از مسائل عقیدتی، عملی، فردی، اجتماعی و حقوقی، از حقیقت توحید و یگانگی جدا نیست، همچنین هیچ یک از آنها را خالی از روح «عدل» نیز نخواهیم یافت.1

کوتاهْ سخن این که، تنها واژه عدل می تواند بیانگر ربوبیت، حاکمیت، خالقیت و ولایت خدای هستی بر مجموعه هستی باشد. یعنی شیوه ربوبیت و ولایت حق، بر اساس عدل و طرز خالقیت و حاکمیت او بر مبنای عدالت است.

مسئله عدالت در سه حوزه معارف بشری، به صورت مسئله اساسی و بحث انگیز مورد توجّه واقع شده است:

1. به عنوان وصف افعال خداوند، یا کیفیت نظام تکوین ـ که در کلام و فلسفه بحث می شود - ؛

2. به عنوان وصف فعل انسانی یا ملکه نفسانی ـ که در علم اخلاق، مطرح است ـ ؛

3. به عنوان معیار حقّانیت و ملاکی برای داشتن مناسبات صحیح اجتماعی یا نظام اجتماعی سالم ـ که در علوم اجتماعی و بویژه سیاست مطرح است ـ .2

اهمیت عدالت در علم کلام (عقاید) و مبحث عدل الهی، خود، منجر به ایجاد فرقه های کلامی مختلفی شده است که شرح آن، نیازمند مجال گسترده ای است که از حوصله این نوشته، خارج است.

در حوزه اخلاق نیز مسئله عدالت (یعنی عادلانه بودن رفتار آدمی)، یک موضوع اساسی است که از دیرباز، مورد توجّه بوده است. افلاطون، در رساله چهارم کتاب «جمهور»، پس از طرح فضایل چهارگانه (شجاعت، عفّت، حکمت، عدالت)، این نکته را گوشزد می کند. عدالت با بقیه موارد از این نظر متفاوت است که منحصراً در زمینه بخصوصی، سازنده فضیلت و علوّ انسانی نیست، بلکه به منزله حُسن جامع (تکامل دهنده همه حُسن ها) است؛ یعنی میان اجزای درونی، هماهنگی ایجاد می کند و آنچه را که با توجّه به همه ابعاد وجودی انسان، تعالی بخش اوست، تعیین می نمایند و او را از افراط و تفریط باز می دارد.3

مسئله عدالت در اجتماع ـ که مد نظر این نوشته نیز همین معنا از عدالت است ـ ، دارای اهمیت فوق العاده زیادی است. این که در تنظیم مناسبات اجتماعی، شکل گیری نظام اجتماعی و سیاسی مطلوب، بر اساس حق و این که حق، به مقدار برسد و تبعیض روا نگردد و هر چیزی در جای خود قرار گیرد، مهم ترین و مقدّم ترین اصل است. جامعه ای که در آن، حاکمیت، قانون، سیاست اجرایی، برنامه ریزی های مختلف مبتنی بر عدالت و … نباشد به طور حتم، دچار مشکل خواهد شد.

ادامه »

محمد می آید.

محمد می آید.

محمد در ماه «ربیع» می آید و همراه با خود، ربیع قلوب، بهار جان ها و طراوت ایمان را به همراه می آورد.

محمد می آید.

از نسل ابراهیم بت شکن، از سلاله پاکان، از دامن «آمنه» عفیف، از مکه معظمه، از خانه خدا…

با مشعلی از «حق»، فرا دست که می بینی آتشکده «آذرگشسب»، با طلوع حضرتش، به خاموشی می گراید؛ به نشان فرو مردن فروغ دروغین آتش اهورایی در جلوه جمال الهی و جلال کبریایی

و این «صبح صادق»، رسیدن «روز» را نوید می دهد؛ پس از شب دیجور و ظلمت ظلم؛ پس از قرن ها قساوت و سال ها سفاهت

و با این «میلاد»، لرزه و شکاف در کاخ «کسری» می افتد به نشانه این که از این پس، «کعبه»، کوی عشق است و سکوی آزادی و بنای یادبود عدالت و برابری و توحید،

و سمبل قیام مردم و قوام امت

و رمز خضوع، در برابر فقط «الله».

نه «جم» ها،

نه «کی» ها،

و «کسری» ها،

و «قیصر» ها،

و «فرعون»ها…

محمد می آید.

مردی است از تبار پاک ابراهیم، آخرین حلقه از سلسله نورانی رسولان که همواره مبشران داد و آزادی و معلمان اخلاق بودند و رابط میان خالق و خلق.

می آید…

تبر ابراهیم بر دوش،

عصای موسی در دست،

قلب مسیح در سینه،

عزم نوح در اراده،

صبر ایوب در دل،

زیبایی یوسف در رخسار،

حکمت لقمان بر زبان،

حکومت داود و سلیمان در سایه قرآن.

می آید…

می آید…

با «فرقان»، با «آیات»، با «بینات»، با «نور»، با «ذکر» با «کتاب»، با «هدایت»، با «قرآن»، با «بشارت»، با «انذار»، با «وعد»، با «وعید»

ادامه »