روایتی را در همین باب از پیغمر اکرم (صل‌الله‌علیه‌وآله) نقل می‌کنم.

«قالَ رَسُولُ الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم عُنوانُ صَحیفَهِ المُؤمِن حُبُّ عَلیِّ بنِ أبیطالب».[1]

من نمی‌رسم به صورت مفصّل بحث کنم؛ لذا فقط اشاره می‌کنم. عنوان به معنای تیتر، سر خط یا هر لغتی با این مضمون است.

صحیفه از نظر ابتدایی، نامه عمل است. در قیامت، نشر صحف می‌شود. البته بحث صحیفه اینجا مطرح نیست. در صحیفه، همه مسائل اعتقادی، ملکات و اعمال خارجی آمده است. البته کسانی که صحیفه را مطرح می‌کنند، راجع به اعمال خارجی مطرح می‌کنند. گفتم که این بحث، بحث مفصلی است. تعبیر این روایت، جنبه کنایی دارد؛ یعنی اگر تیتر صحیفه شخص، این باشد که محب امام علی (علیه السلام) است، بدان بقیه صحیفه او خوب است؛ یعنی حب امام علی (علیه السلام) در ابعاد گوناگون انسانی«مِنَ الإعتِقادی وَالنَّفسانی وَالأعمالِ الجَوارِحی»، نقش سازنگی دارد. برای رفیق شدن، حتماً نباید از نظر فیزیکی مواجهه پیدا کنیم. خوب گوش کنید! رفاقت، رشته محبتی بین دو موجود است. ممکن است طرف مقابل اینجا نباشد، امّا او را دوست دارم ولو اینکه او را نبینم.

بیا با امام علی (علیه السلام) رفیق شود! بیا محبت امام علی (علیه السلام) را در دلت بیاور که در سه بُعد وجودی، تو را می‌سازد؛ لذا در روز قیامت وقتی مؤمن بیاید، تیتر صحیفه‌اش را نگاه می‌کنند و تمام!

مؤمن با امام علی (علیه السلام) رفیق بوده و حبّ او را داشته است؛ پس مسلّم است که رعایت می‌کرده. اگر غفلتاً خطاها و لغزش‌هایی داشته است، بحث دیگری است.

کتاب ادب الهی جلد سوم (تربیت فرزند) صفحه 258

[1] . بحارالانوار، ج39، (صل‌الله‌علیه‌وآله)284

منبع : پایگاه اطلاع رسانی آیت الله حاج شیخ مجتبی تهرانی(ره)