درسی که از حضرت زینب ^{سلام‌الله‌ علیها} میتوان گرفت این است که بنده و شما از جام حقیقت توحید بنوشیم حداقل هنر شکر گزاری نعمات را داشته باشیم. متاسفانه زبان گلایه بسیار زیاد اما فرهنگ شکر گزاری کم است. عمه سادات به ما آموختند که در اوج بلا و مصیبت می توان شاکر پرودگار بود و در یک کلام ایشان تجلی راضی به رضای پرودگار بودند. رابطه امام حسین و حضرت زینب را فقط یک رابطه ی خواهر و برادری نباید دید بلکه امام حسین جان و دل، آرام حضرت زینب ^{سلام الله علیها} بودند.

 نقل است در نوزادی ایشان شدیدا گریه می‌کردند به طوری که حضرت زهرا ^{علیها‌السلام} خدمت رسول خدا ^{صلی الله علیه و آله} عرضه می‌دارند. پیامبر ^{صل‌اله‌علیه‌وآله} فرمودند:

اگر میخواهی نوزاد آرام گردد یک راه بیشتر ندارد و حسینم را صدا بزنید. وقتی چشم نوزاد به اباعبدالله ^{علیه السلام} افتاد زینب کبری تبسمی کردند. اما شما ببینید با تمام مصائبی که بر ایشان وارد شده بود در کل زندگی مجاهدانه حضرت جز عزت و شکر دیگر چیزی نمی بینید.

 _{منبع: وارث/بخشی از سخنرانی حجت الاسلام بی آزار}  

_{در هیئت عشاق الحسین علیه السلام ؛ ۱۷ اسفند 1392}