این روزها اتفاقاتی می افتد که دلم را به درد آورده است.

برایت دلتنگ تر از همیشه شده ام.

در این روزها، اندوه جدایی ما از تو بر دلم سنگینی می کند؛

دوست دارم مثل بچه های غمگینی که دلتنگی شان را با قلم و کاغذ تقسیم می کنند برایت نامه ای بنویسم و یکایک این غم های گران را برایت بشمارم.

می خواهم بگویم امام عزیز!

گرچه امروز تیرهای بد طینتان بزرگ و کوچک،آرمان و اندیشه های تو را نشانه گرفته اند و دانسته یا ندانسته تیشه به دست گرفته اند تا ریشه های درخت تنومند استقلال و آزادی واقعی ما را از بن برکنند اما هنوز چشم های بصیر بسیاری هستند که با “دلواپسی” و “نگرانی” آینده میهن و آرمان های انقلابی و اسلامیمان را رصد می کنند.

گرچه امروز حتی می خواهند هویت واقعی ایرانی ما را را بفراموشانند و چیزی غیر از آن را با مایه ای از غربزدگی و جاهلیت مدرن به ما تحمیل کنند،ولی باید بگویم ما سربازان کوچکت با سعه صدر و صبری که یادآور صبر مولایمان علی خواهد بود پشت سر ولایت با صلابت تمام ایستاده ایم و هرگز اجازه نخواهیم داد که حریصانی که لقمه های حرام شکمشان را انباشته است رویاهای خود را به واقعیت تبدیل کنند.

طمّاعانی که حتی چشم به سرمایه های فرهنگی و معنوی این ملت اندوخته اند تا از حراج آنها در بازار بی هویتی غرب برای خود نام و جاه و جلالی کسب کنند و خود را در چشم اربابان خود بزرگ کنند باید بدانند که ایرانی خونش با اسلام آمیخته است و با ولایت زنده است.

ایرانی همچنان ایرانی و مسلمان خواهد ماند و هرگز برای پر کردن جیب سرمایه داران و تسلی خاطر مغرضانی که اندیشه جاه و مقام آنان را کور کرده است،خود را اسیر طوفان سهمگین تبلیغات و اندیشه های غربگرایان نخواهد کرد.

نوشته : رقیه رحیمی(طلبه دانش آموخته)