سالهاست که جمعه هاي بي قرار مي آيند و مي روند و چشمان منتظران سير نمي شود.

سالهاست که بغض ديدار در گلو مانده است و دستان عاشقان بر دعاست.

دير زماني است که آيينه قلب هايمان زنگار فراق گرفته و تو انگار براي ماندنت بي بهانه نيستي.

مدتهاست که شوق پرواز پرستو ها، بي تو خاموش شده است…

مدتهاست که دشت هاي اقاقي ، بي تو کوير است…

اينجا خروش هيچ رودي ،ديگر به گوش نمي رسد…

دير زماني است که آيينه ها ، حقيقت را نشان نمي دهند و حتي آب که دلش گل آلود است از غبار غم ها.

نفس کشيدن بي تو در اين هواي غم آلود چه سخت است و سنگين، مولاي من!

تنها دلخوشي مان تپش پنجره هاي روحمان رو به دشت نوراني ياد توست.

                                                                                   رقیه رحیمی