«از بس دورغ گفته ایم     خودمان هم باورمان شده که راست می گوییم»

راستی هوای دلتان ابری نیست، که بهانه ای داشته باشد برای گریستن،

یا غصه دار تب داغ دل گُر  گرفته زمین که با باران سرشک سرشتتان ،عطش سوخته اش را آرام کنید.

نه!

آخر ما کار مهمتر داریم که اگر جمعه نیاید هرگز، که به پرسیم کجایی مولا !!!

                                                                              و ببینیم که او منتظر است!

ای کاش همسایه ی اشک می شدیم و با دلی تنگ هرگاه تبسمی بر لب مُهر زده مان می نشست یاد او می افتادیم.

و ای کاش در این ایام که قحطی انسان و انسانیت است در مقابل  سیل سفیان هایی که از غرب و شرق به پا خواسته اند عمارتان می شدیم

و باری که متعلق به خودمان است از روی دوش پینه بسته تان بر می داشتیم.

و ای کاش دل آسمانیمان

                                   به زلالی باران و سفیدی برف و روشنایی نور هنوز  می ماند!

                                   و در این عصر ظلمت گرفته که بیدارند مردان خدا و در عین روشنایی حقیقت عده ای خفته اند ، هرگز یادمان نمی رفت عهدی را که بسته ایم

و دل در گرو آن می نهادیم که باید… .

                                                           رقیه رحیمی