زهراجان!

فراق یار، دیدگان عزیزت را بارانی نموده است چرا که اشک چشمانت چون سیل خروشان بوده و تا ابد گویای حقیقت تلخ غصب ولایت است …

ولایت بی حیدر، داغی بس سنگین بر سینه ات نهاد چنان که گویا دگر جان زندگی را از رخ مبارکتان ربود …

فاطمه جان !! نگاه پر از معنایت، بغض پر از نوایت، دل های عاشق ما را در غمت ذوب می کند …

اما..بغض ها باید در هم بیامیزد و تا بی نهایت از بغض گلوی مبارکتان سوز سر دهد و با آن هم نوا شود..

آیا شنونده ای هست که عکس العمل نشان دهد؟؟

فاطمه جان!! دیدگان را باید تا ابد گریان نمود از پس آتشی که به جان و قلب شما زدند ولی کسی دم نزد از مظلومیّت رخ گلگونت .

دنیای بی درد تا ابد شرمنده است و تمام در و دیوار دنیا تا قیامت اندوه بار غمت…

اکنون زهرا جان!!

بوده اند ، هستند و خواهند بود خواهرانی که هنوز هم بهر چادر خاکی ات در کوچه های غربت و بی کسی یاری ات کنند و التیام بخش زخم های دلت شوند.

اکنون که به ایام غمبار شهادت تو نزدیک می شوم گویا دلم می خواهد از سینه ام به سوی تو پر گشاید…

اشکهای ملتمسانه ما را در غم بزرگت پذیرا باش… 

دلنوشته از :فاطمه شاهوردی(طلبه پایه اول)