به نام هستی بخش مهربانی که همیشه و همه جا به یاد من است…

                                                                 و دردا که من از وی دورم..

 انگشتانم را روی صفحه کیبورد می برم و با ضرباتی که  از عمق پر تلاطم روحم برمی خیزد ضربه می زنم تا شاید عطش دلتنگیم را فریاد کنم.

نمی دانم از چه و از کجا بنویسم.

                                        از حس و حال عجیبی که مدت هاست امانم را بریده…

                                        یا از شور و شوقی که تاب از کفم ربوده است…

از کدامش!

از همه ی آن افکاری که مدتی است سرو کله اش پیدا شده و دست از سرم بر نمی دارد

                                        یا از خبری که رسول مهر برایم به ارمغان دارد:

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ(العصر/3)

از همه ی دلتنگی هایی که گاه و بی گاه آسمان دلم را ابری می کند و ابر دیدگانم را بارانی…

یا بارقه ی امیدی که همیشه یأسم را در آخرین لحظه به عشق محبوبی ، از دریای پر تلاطم دنیا باز نجاتش می دهد.

حافظ از دست مده صحبت آن کشتی نوح

  ورنه این سیل حوادث بکند بنیادت

از اوراق دفتر روزگار که هر روز یکی پس از از دیگری ورق می خورند و بی اندکی درنگ،

                                                                                            لحظه های حسرتم را پر می کند.

یا حس وصالی که سال هاست درد جدایی گمشده ی کنعانی مان را به سمت روزنه امیدی نوید می دهد.

آه!… می نگارم و باز گم شده در خیالم ،نمیدانم به کدام سو در حرکتم.

وای بر من!

           که روزگار می گذرد و لحظه هایش بی آنکه توشه ای برگیرم ،

در این بازار پر سودا هستی ام را به ناچیزی می فروشم.

                                                         “يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ ” انگار همه اش برای من است.

            مواظب باش!

           دشمنت آشکاراست و کمر بر قتل تو بسته!

                                      در کمین توست…  بیدار باش.

ببین!

 آنجا که آفریدگار قسم یاد کند که همیشه در خسرانی،که انسانها همه در زيانند،

      باز تصورت این است که هر روز که بر عمرت می گذرد بر آن افزوده می گردد…

حاشا که چنین نیست ، که هر لحظه کزآن گذرد ، از عمر شریف…مان را می گوییم همچو یخی که در حال ذوب شدن است ما هم در حال آب شدنیم و تمام گشتن.

باز هم آه که آه در بساط هم ندارم

که در مقابل این هدر رفتن چه چیز بدست آورده ام ،جزء آه و آه.

یک شب به طاعت تو نیاورده ام به صبح

بیهوده رفت روز و شب و سال و ماه من

رقیه رحیمی