فقيه نسبت به جان و مال مومنان اولي است، اعم از اينكه خودش يا حاكماني از جانب او بر امر مومنين، نظارت و اقدام نمايند.

     فقيه فرزانه كربلا با همه گستردگى انديشه و ژرفناى دانشى كه داشت بسيار گشاده رو، شيرين گفتار و فروتن بود.

روزى گروهى از مؤمنان ضمن نامه اى از وى پرسيدند:

چگونه به چنين جايگاه بلندى در دانش، سرفرازى، شرافت و مقبوليتِ دوسرا دست يافته ايد؟

آن بزرگوار در پاسخ نوشت:

     من هرگز خود را چيزى نمى دانم و در شمار افراد موجود جاى نمى دهم. آنچه ممكن است مرا به اين وضع رسانده باشد اين است كه همواره دانشوران را به نيكى ياد كرده، يادشان را گرامى داشتم، هرگز اشتغال به تحصيل را رها نكردم و آن را بر هر كارى مقدم مى دارم.

فوائدالرضويه، ص405.