عمر تو مثل علی با بی کسی سر می شود

خط به خطِ شرحِ حالت گریه آور می شود

می برد دشمن تو را در بدترین جاهای شهر

سامرا شرمنده از روی پیمبر می شود

حمله بر بیت ولایت ، بی کسی ، بزم شراب

دشمنت لحظه به لحظه بی حیاتر می شود

زنده بودی بی حیا قبر تو را در خانه کند

چشم ها از ماجرای غربتت ، تر می شود

می روی از سامرا ، “روز دوشنبه” باز هم

سرشکسته پیش زهرا ، پیش حیدر می شود

می روی از سامرا روز دوشنبه باز هم

زنده یادِ کوچه و دیوار و آن در می شود

مثل جد خود حسینی ، کشته ی دور از وطن

با غمت تازه غم آقای بی سر می شود

کشته ی دور از وطن هستی ولی شکر خدا

یک کفن روزی این جسم مطهر می شود

“تو” غریبی یا “حسین” ؟ آیا پس از تو خواهرت

هم سفر با حرمله یا شمر کافر می شود؟

محمد حسین رحیمیان