« يرِيدُونَ لِيطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ»^{(الصف8/9)}

«مى خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش كنند و حال آنكه خدا ـ گرچه كافران را ناخوش افتد ـ نور خود را كامل خواهد گردانيد. او است كسى كه فرستاده خود را با هدايت و آيين درست روانه كرد تا آن را بر هر چه دين است غالب گرداند; هر چند مشركان را ناخوش آيد».

ابو بصير مى گويد: از امام صادق(عليه السلام) درباره آيه «هُوَ الَّذِى اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دِينِ الحَقِّ لِيُظهِرَهُ عَلَى الدِّين كُلِّه وَ لَو كَرهَ الْمُشْرِكُونَ» پرسيدم، فرموند:

«وَ اللّهِ! ما نَزَلَ تَأويلُها بَعْد، و لايَنْزِلُ تَأويلُها حَتّى يَخْرُجَ القائِمُ(عليه السلام) فَاذا خَرَجَ القائِمُ(عليه السلام)لَمْ يَبْقِ كافِرٌ باللّهِ العظيمِ وَ لامُشْرِكٌ بالامام الاّ كَرِهَ خُروجَه حَتّى ان لو كانَ كافِرٌ اَو مُشْركٌ فِى بَطْنِ صَخْرَة لَقالَتْ: يا مُؤمِنُ فِى بَطنى كافِرٌ فَاكْسِرْنى وَ اقْتُلْهُ»^{(كمال الدين و تمام النعمة، ج 2، باب 58، ح 7.)}

قسم به خدا!

هنوز تأويل آن نيامده و تأويل آن نمى آيد تا اينكه قائم^{(عليه السلام)} خروج كند.

پس هنگامى كه قائم خروج كرد;

كافرى به خدا و مشركى به امام باقى نمى ماند;

مگر اينكه خروج او راكراهت دارد

و حتى اگر كافر يا مشركى در دل سنگى پنهان شده باشد،

آن سنگ مى گويد:

اى مؤمن! درون من كافرى هست; مرا بشكن و او را بكش.

خداوندِ آگاه به سرّ و نهان بشر، براى اين روز تدبيرى انديشيده و برنامه ريزى كرده است و آن تدبير چيرگى دين اسلام و آموزه هاى گران سنگ آن بر همه اديان به دست رادمردى الهى است تا بشر با او از گرداب تباهى، فقر، تبعيض و فساد رهايى يابد.انشاءالله

از اميرالمؤمنين(عليه السلام) درباره آيه (… هُوَ الذى اَرْسَلَ…) نقل شده است:

«…لايَبقَى قَريةٌ اِلاّ وَ نُودِىَ فِيها بِشَهادَةِ اَنْ لا اِلهَ اِلاّ اللّهُ وَ اَنّ مُحَمَّداً رَسُول اللّهِ(صلى الله عليه وآله)بُكرَةً وَ عَشياً»;(6)

باقى نمى ماند قريه اى مگر اينكه در آنجا صبح و شب شهادت به توحيد و رسالت پيامبر داده مى شود.

از اين رو اگر اين نويد قرآنى به دست آخرين وصى پيامبر(صلى الله عليه وآله) واقع شود، مانند اين است كه گويا خود پيامبر اين حقيقت را عملى ساخته است.

شيخ صدوق(ره) در روايتى از امام حسين(عليه السلام) نقل مى كند:

«مِنّا اثناعشر مَهدياً اَوَّلُهم اَميرُالُمؤمِنين عَلى بن اَبى طالِب وَ آخِرُهُمْ التاسِعُ مِنْ وُلْدِى، وَ هُوَ الامامُ القائِمُ بِالْحِقِّ، يَحيى اللّهُ بِه الاَرض بَعْدَ مَوتِها، وَ يُظْهِرُ به ديِنَ الحَقِ عَلى الديِنِ كُلِه وَ لَو كَرِهَ الْمُشرِكُون. لَهُ غَيبَةٌ يَرتَدُّ فِيها اَقوامٌ وَ يَثْبُتُ فِيها عَلى الدِّين آخرُون، فَيُؤذَونَ و يُقال لَهُمْ: مَتّى هَذا الْوَعْدُ اِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ اَما اِنّ الصابِرَ فِى غَيْبَتِهِ عَلى الأذى و التَّكذيِب بِمَنْزِلَةِ المُجاهِدِ بِالسَيْفِ بَيْنَ يَدَىْ رَسولِ اللّه(صلى الله عليه وآله)»;^{(كمال الدين و تمام النعمة، ج 1، باب 30، ح 3.)}

از ما دوازده نفر مهدى است (لقب مهدى براى همه ائمه ذكر شده است) كه نخستين آنان امام على(عليه السلام) و آخرين ايشان نهمين نفر از فرزندان من است. او امامى است كه به حق قيام مى كند. خداوند به واسطه او زمين را زنده مى كند بعد از مرگش و به واسطه او پيروز مى كند دين حق را بر همه اديان; هر چند كه مشركان كراهت داشته باشند. براى او غيبتى است كه گروهى در آن دوره غيبت مرتد شده و از دين خارج مى شوند و گروه ديگر بر دين ثابت و استوار مى مانند و به آنان گفته مى شود: «اگر راست مى گوييد (و مهدى بر حق است[ پس كى اين وعده تحقق مى يابد». پس به راستى كه صابران در زمان غيبت او بر آزارها و تكذيب ها، مانند مجاهدانى هستند كه در برابر رسول خدا(صلى الله عليه وآله) شمشير مى زدند ]و از دين دفاع مى كنند).