«وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يرِثُهَا عِبَادِي الصَّالِحُونَ»^{(الأنبياء/105)}

و در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.

همه مفسران بر اين باورند كه خداوند متعال در اين باره به كتاب هاى انبيا اشاره دارد و مى فرمايد:

در كتاب هاى پيامبران نوشته ايم كه زمين را بندگان صالح به ارث مى برند. البته در اين اختلاف شده كه: آيا خداوند در همه كتاب هاى پيامبران به اين آيه اشاره كرده است يا در بعضى از آنها؟ گروهى مى گويند: مراد از «زبور» همان كتاب حضرت داود(عليه السلام) است و مراد از «ذكر» تورات حضرت موسى(عليه السلام). برخى ديگر مراد از «ذكر» را قرآن كريم مى دانند (البته با توجه به اينكه در خود قرآن، كلمه ذكر براى قرآن آمده است). در اين صورت مراد از كلمه «بعد» در آيه، بعد بودن از جهت رتبه است، نه زمان.

كلمه «ارض» وقتى به صورت مطلق و بدون قرينه مى آيد، همه كره زمين را در بر مى گيرد و مراد از «وراثتِ زمين» اين است كه سلطه بر منافع و استفاده از آنها از ديگران، به بندگان صالح منتقل شده و بركات زندگى نصيب ايشان و مختصّ آنان خواهد شد.

«وراثت زمين» طبق آيه شريفه به انسان هايى خواهد رسيد كه داراى دو صفت بسيار مهم باشند:

1. «عبد خدا» بوده و هيچ استقلالى براى خود قائل نيستند. همه وجودشان را براى خدا قرار داده اند و مُهر عبوديت بر پيشانى شان مى درخشد. اينان به مرز ايمان و توحيد واقعى رسيده اند و همه چيز را در شعاع وجود او و براى او و به سوى او مى بينند.

2. «صالح» و شايسته بوده و لياقت بهره بردارى را دارا هستند.

برخى بر اين باورند كه تفسير آيه، مربوط به حضرت مهدى(عليه السلام) است و حتى اگر در روايتى، به آن حضرت اشاره نشده بود، باز هم آيه حكومت او را مطرح مى كند; زيرا:

1. قيام جهانى حضرت مهدى(عليه السلام) يكى از امور مسلّم در معارف اسلامى است.

2. بيان خداوند در آيه، به صورت وعده است; يعنى، وعده داده كه زمين در اختيار بندگان صالح قرار مى گيرد. «كَتَبَ» در اصطلاح از امرى حتمى و قطعى حكايت دارد. در مفردات راغب، آمده است: از حكم امضا شده واز اثبات، به كتابت تعبير مى شود شىء ابتدا به ذهن مى آيد و مورد خواست انسان قرار مى گيرد، سپس به گفت و گو مى گذارد و پس از تصويب و پذيرفتن، براى عملى شدن ثبت و مكتوب مى شود.

3. كلمه «ارض» در آيه، سراسر كره زمين را شامل مى شود و اين فقط در زمان ظهور امام زمان(عج) تحقّق خواهد يافت.

4. «ارث بردن»، يعنى اينكه وارث در نحوه استفاده از مال و همه منافع آن، اختيار كامل داشته باشد و چنين استفاده اى از منافع زمين، تنها در زمان ظهور براى «بندگان صالح» فراهم است.

البته، عده اى ديگر اين برداشت را نمى پذيرند; بلكه معتقدند: آيه عام است و در هر زمان امكان دارد عده اى از «بندگان صالح» خدا زمين را به «ارث» ببرند; هر چند محدوده اى معين و كوچك از زمين را در اختيار داشته باشند و با برقرارى حكومت دينى، بتوانند از منافع شان بهره ببرند. با اين همه، حكومت امام زمان(عليه السلام) مصداق كامل و تمام اين آيه شريفه است. امام باقر(عليه السلام) مى فرمايد:

«و قوله (وَلَقَدْ كَتَبنا فِى الزَّبُورِ مِنْ بَعدِ الذِّكر)قال: اَلكُتُبُ كُلُّها ذِكر، (وَاَنَّ الاَرضَ يَرِثُها عِبادِى الصالِحُونَ) قالَ: اَلْقائِمُ(عليه السلام)وَاَصحابُه»;_{(مجمع البيان، ج 4، ذيل آيه)}

مراد از كلمه «ذكر» در «وَلَقَد كَتَبنا…» همه كتاب هاى ]پيامبران [است. و مراد از «اَنّ الاَرضَ…» قائم(عليه السلام) و ياران او مى باشد.

از روايت بالا استفاده مى شود كه اين وعده الهى در همه كتاب هاى آسمانى بيان شده است.

با نگاهى كوتاه به زندگى و آرمان هاى انسان ها از آغاز تاكنون، به روشنى در مى يابيم كه يكى از بزرگ ترين آرزوها و خواسته هاى همه پيامبران و اوليا و انسان هاى طالب حق و آزاد انديش، بر پايى جامعه توحيدى و حكومتى بر پايه فرمان هاى آسمانى و عدالت گستر الهى است تا در پناه آن با دستيابى عادلانه و صحيح بر منافع و منابع موجود، انسان ها به سعادت ممكن و بالندگى و رشد روزافزون و كسب درجات كمال در خور شأن خويش برسند. روشن است كه اين اميد و آرزو زمانى محقق مى گردد كه حاكمى عادل، كاردان و توانا، در رأس آن قرار گيرد و خود را موظّف به انجام فرمان هاى الهى بداند.

اينك ما در عصرى به سر مى بريم كه تنها و تنها اين اميد، از آخرين خورشيد هدايت و امامت انتظار مى رود; او كه نامش در كلام پيامبر(صلى الله عليه وآله) و معصومين(عليهم السلام) و به حدّ «تواتر» و يقين بيان شده و جاى ترديد در اين زمينه وجود ندارد.