ادامه »

دعبل يك كسى بود كه شعرهايش، شعرهاى حماسى و مذهبى بود. مكتبى بود. حكومت بنى عباس مى‏خواست او را بگيرد و اعدامش كند. 20 سال چوب دارش روى دوشش و فرارى بود. بيست سال، چه شعرايى داشتيم؟ بيست سال آوارگى!

يك روز امام رضا فرمود: من مى‏خواهم يك جايزه به تو بدهم. پيراهنش را كند و داد. گفت:

«احْتَفِظْ بِهَذَا الْقَمِيصِ» اين پيراهن را خوب نگهدار.

«فَقَدْ صَلَّيْتُ فِيهِ أَلْفَ لَيْلَهٍ» ^{(وسايل‏الشيعه/ ج 4/ ص 99)} و در هر شبى، «أَلْفَ رَكْعَهٍ» هزار شب با اين پيراهن نماز خواندم و هر شبى هزار ركعت نماز خواندم.

هزار هزار، يك ميليون ركعت نماز در اين پيراهن خواندم. يك ميليون ركعتى كه در كل هشتاد سال ما يكى از آن ركعت‏ها پيدا نمى‏شود.

شما جرأت داريد دستت را بلند كنى و بگويى: من در عمرم يك ركعت نماز با توجه خواندم؟ يك ميليون ركعت نماز با توجه كه هشتاد سال ما يكى از آن ركعت‏ها را ندارد. بخشش يك چنين پيراهنى به يك چنين شاعرى! و فرمود:

«وَ خَتَمْتُ فِيهِ الْقُرْآنَ أَلْفَ خَتْمَهٍ الْحَدِيث» ^{(وسايل‏الشيعه/ ج 4/ ص 99)} هزار بار هم قرآن ختم كردم.

امام رضا در بخشى از عمرشان حداقل، شايد هم در همه‏ى عمرشان حالا من همه ‏ى عمر را نمى‏گويم. هر سه روز يك ختم قرآن مى‏كردند. مى‏گفت: من مى‏توانم زودتر ختم قرآن كنم. منتهى در هر آيه‏ اى فكر مى‏كنم كه اين آيه در كجا نازل شد؟ در چه زمانى؟ در چه مكانى؟ به چه مخاطبى و در چه موضوعى؟ چون با اين توجهات قرآن مى‏خوانم، خسته نمى‏شد؟ نه! ماهى از شنا خسته نمى ‏شود.

ما هستيم كه يك صفحه قرآن مى‏خوانيم خسته مى‏شويم. ماهى از شنا خسته نمى‏شود. از امام رضا بشنويد.

^{منبع: بخشی از برنامه درسهایی از قرآن 14 بهمن 89}

حضرت ابراهیم   علیه السلام  به خداوند عرض کرد:

“رَبِّ اجْعلنی مُقیمَ الصَّلوةِ وَ مِن ذُریّتی رَبَّنَا وَ تَقَبَّلْ دُعَاءِ”

 

“پروردگارا من و ذریه مرا در زمره نماز گزاران قرار ده و دعاي مرا بپذير”
_{(سوره ابراهيم,آيه ٤٠ )}

او را از کودکی به نماز جماعت و نماز جمعه و حرم و مساجدو مراسم مذهبی ببرید مخصوصا اگر برایش این مکانها را با جایزه وخاطره و تشویقی شیرین کنید.

 

 

چه گونه فرزندم را نمازخوان کنم/17

وَاللّهُ يَدْعُو إِلَى دَارِ السَّلاَمِ وَيَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ^{(سوره یونس آيه25)}

و خدا [شما را] به سراى سلامت فرا مى‏ خواند و هر كه را بخواهد به راه راست هدايت مى‏ كند.

1 - خداوند، هم دعوت مى‏كند و هم راه نشان مى‏دهد. «یدعوا، یهدى»
2- دعوت الهى براى همه است، ولى هدایتِ ویژه، مخصوص كسانى است كه او بخواهد. «یهدى من یشاء»
3- حركت در صراط مستقیم، توفیق الهى مى‏خواهد. «یهدى…الى صراط مستقیم»

وَيَقُولُونَ لَوْلاَ أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلّهِ فَانْتَظِرُواْ إِنِّي مَعَكُم مِّنَ الْمُنتَظِرِينَ ^{سوره یونس آيه 20}

و مى‏گويند چرا معجزه‏اى از جانب پروردگارش بر او نازل نمى‏شود بگو غيب فقط به خدا اختصاص دارد پس منتظر باشيد كه من هم با شما از منتظرانم.

1- بهانه ‏گیران، قرآن وصدها آیه را نادیده مى‏گیرند و خواستار آیه ‏ى دیگرى می ‏شوند. «لولا أنزل علیه آیة»
2- معجزه، به خواست خداست، نه در اختیار پیامبر و نه تابع هوسها و تمایلات مردم. «انّما الغیب للَّه»
3- سنّت و قانون خدا، مهلت دادن است. «فانتظروا …»

وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَسَّهُ كَذَلِكَ زُينَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُوا يعْمَلُونَ^{(يونس/12)}
و چون انسان را آسيبي رسد ما را به پهلو خوابيده يا نشسته يا ايستاده مي‏خواند و چون گرفتاريش را برطرف کنيم چنان مي‏رود که گويي ما را براي گرفتاريي که به او رسيده نخوانده است اين گونه براي اسرافکاران آنچه انجام مي‏دادند زينت داده شده است.

1- ایمان به خداوند، در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ، عامل بیدارى این وجدان وفطرت خداجوى اوست. «مسّ الانسان الضّر دعانا»
2- نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است. «دعانا… كشفنا»

ای بنده تو سخت بی وفایی

از لطف به سوی ما نیایی

هر دم که تو را دهم دوایی

نالان شوی و به سوی من آیی

هر دم که تو را دهم شفایی

یاغی شوی و دگر نیایی

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ يهْدِيهِمْ رَبُّهُمْ بِإِيمَانِهِمْ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ^(يونس/9)

کساني که ايمان آورده و کارهاي شايسته کرده ‏اند پروردگارشان به پاس ايمانشان آنان را هدايت مي‏کند به باغهاي [پر ناز و] نعمت که از زير [پاي] آنان نهرها روان خواهد بود [در خواهند آمد]

1- زمینه‏ ى هدایت الهى را باید خود ایجاد كنیم. «یهدیهم ربّهم‏بایمانهم»
2- در مقایسه بین ایمان و عمل، ایمان محور است. «یهدیهم ربّهم‏بایمانهم» و نفرمود: «بایمانهم و عملهم»
3 - هدایت خدا نسبت به مؤمنان، مطلق وفراگیر است. «یهدیهم» مطلق است.

«رَبِّ أَوْزِعْنی أَنْ أَشْکرَ نِعْمَتَک الّتی أَنْعَمْتَ عَلَی وَعَلی والِدَی وَأَنْ اَعْمَلَ صالِحاً تَرْضیهُ وَأَدْخِلْنی بِرَحْمَتِک فی عِبادِک الصّالِحینَ»

بارالها، به من الهام کن نعمت هایی را که به من و به پدر و مادرم داده ای سپاس و شکر بگذارم،

کارهای نیک که مورد پسند تو باشد انجام دهم

و از سر لطف و رحمت خود، مرا در زمره بندگان نیکوکارت قرارده.

نمل (27) آیه 19.

إِنَّ الَّذِينَ لَا يرْجُونَ لِقَاءَنَا وَرَضُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ آياتِنَا غَافِلُونَ^(يونس/7)
کساني که اميد به ديدار ما ندارند و به زندگي دنيا دل خوش کرده و بدان اطمينان يافته‏ اند و کساني که از آيات ما غافلند

1- امید و یأس، در اصلاح و افساد انسان، نقش مؤثّرى دارد. «لایرجون لقاءنا»
2- انسان، هر چه بیشتر از قیامت غافل و مأیوس شود، دنیاگراتر مى‏ شود. پس معتقدان به قیامت نباید دنیاگرا باشند.«لایرجون لقاءنا ورضوا بالحیوة الدنیا»
3- اطمینان واقعى تنها با یاد خداست و دنیا، آرام‏بخش كاذب آن هم براى غافلان است. «اطمأنّوا بها… غافلون»