وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَسَّهُ كَذَلِكَ زُينَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُوا يعْمَلُونَ^{(يونس/12)}
و چون انسان را آسيبي رسد ما را به پهلو خوابيده يا نشسته يا ايستاده مي‏خواند و چون گرفتاريش را برطرف کنيم چنان مي‏رود که گويي ما را براي گرفتاريي که به او رسيده نخوانده است اين گونه براي اسرافکاران آنچه انجام مي‏دادند زينت داده شده است.

1- ایمان به خداوند، در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ، عامل بیدارى این وجدان وفطرت خداجوى اوست. «مسّ الانسان الضّر دعانا»
2- نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است. «دعانا… كشفنا»

ای بنده تو سخت بی وفایی

از لطف به سوی ما نیایی

هر دم که تو را دهم دوایی

نالان شوی و به سوی من آیی

هر دم که تو را دهم شفایی

یاغی شوی و دگر نیایی