مناجات شعبانیه از مناجاتی است که امیرالمومنین علیه السلام و فرزندان ایشان در ماه شعبان می خواندند. حضرت آیت الله خامنه ای نیز درباره مناجات شعبانیه یاداشتی نوشتند.

بسم الله الرحمن الرحیم

دعا، وسیله ی مؤمن و ملجأ مضطر و رابطه ی انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است، و بشر بی رابطه ی روحی با خدا و بدون عرض نیاز به غنی بالذات، در عرصه ی زندگی سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ «قل ما یعبؤا بکم ربیّ لولا دعاؤکم»( اگر دعای شما نباشد، پروردگار من برای شما وزن و ارزشی قائل نیست (زیرا سابقه ی خوبی ندارید). شما حقّ را تکذیب کرده اید و به زودی کیفر تکذیبتان دامن شما را خواهد گرفت. سوره مبارکه فرقان آیه ۷۷)

بهترین دعا آن است که از سرمعرفتی عاشقانه به خدا و بصیرتی عارفانه به نیازهای انسان انشا شده باشد، و این را فقط در مکتب پیامبر خدا (صلّی اللَّه علیه واله وسلّم) و اهل بیت طاهرین او - که اوعیه ی علم پیامبر صلّی اللَّه علیه واله و وراث حکمت و معرفت اویند - می توان جست. ما بحمداللَّه ذخیره یی بی پایان از ادعیه ی مأثوره ی از اهل بیت (علیهم السّلام) داریم که انس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبت می بخشد و بشر را از آلایش ها پاکیزه می سازد.

مناجات مأثوره ی ماه شعبان - که روایت شده اهل بیت ^{(علیهم السّلام)} بر آن مداومت داشتند - یکی از دعاهایی است که لحن عارفانه و زبان شیوای آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالی یی همراه است که نظیر آن را در زبانهای معمولی و محاورات عادی نمی توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نیست. این مناجات، نمونه ی کاملی از تضرع و وصف حال برگزیده ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبی است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوی عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.

مناجاتهای پانزده گانه که از امام زین العابدین حضرت علی بن الحسین ^{(علیه السّلام)} نقل شده، گذشته از خصوصیت بارز دعایی مأثور از اهل بیت (علیهم السّلام)، این مزیت را داراست که به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجات ها را انشا فرموده است.

حوزه