ادامه »

در مورد مداحی تزورونی برخی چنین گفته اند که یکی از مراجع نجف در خواب دیده است که حضرت ابوالفضل ^{علیه السلام} این شعر را برای زوار ابا عبد الله ^{علیه السلام} می خوانده اند و ایشان صبح تمام شعر را به خاطر داشته است.

بعدها این شعر زیبا توسط آقای باسم کربلایی خوانده می شود.

ادامه »

ادامه »

دانلود مداحی حبیبنا ثارالله با نوای محمد حسین پویانفر

دانلود مداحی شبا که تو آغوش بابام بودم با نوای مهدی رسولی

شهر حِمص که از شهر‌های بزرگ گذشته و امروز سوریه است، در قدیم اِمّسا نام داشته است. در جنوب حَماة واقع است و با نهر عاصی ۵/۱ کیلومتر فاصله دارد. این شهر پر از کنیسه و معبد بوده است. شهر را حمص‌بن‌مهرین بنا کرده است. هر چند بنای آن را به یونانیان هم نسبت می‌دهند. قبر خالد‌بن‌ولید بیرون شهر است. جالب است که در حِمص محلی بوده است که نیمی از آن کلیسا و نیمی دیگر به مسجد اختصاص داشته است.
کاروان حامل سر، به محض نزدیک شدن به شهر، پیکی فرستادند و به حاکم شهر-خالد‌بن‌نشیط-اطلاع دادند که برای پذیرایی و تزیین شهر آماده شود. خالد شهر را زینت بست. آذوقه لشکر را فراهم کرد و خود سه میل راه را به استقبال شتافت. وقتی به شهر رسیدند مردم در کنار دروازه جمع شدند و شروع به سنگ‌باران سپاه خولی کردند. در این حمله ۲۶ نفر از سپاه کشته شدند. مردم فریاد می‌زدند:لا کُفر بعد ایمان و لا ضلال بعد هدی. بیرون شوید.
نزدیک خانه خالد‌بن‌نشیط-فرماندار شهر-گروهی هم‌پیمان شدند که خولی را بکشند و سر امام را از آن‌ها بگیرند. همین که سپاه خولی دریافتند، هراسان دور شدند؛ بنابراین گزارش، قافله از حِمص گذشت. احتمال هست که خبر قافله به شهر‌های بعدی می‌رسید. همین است که عکس‌العمل‌های مشابه در شهر‌های دیگر را شاهد هستیم. البته بافت فرهنگی و فکری و نوع حاکم در بازتاب‌ها و رفتار‌های مردم شهر‌ها مؤثر بوده است. با عبور از حِمص، کاروان به مرشاد رسید. مرشاد شهر کوچک یا روستاگونه‌ای بوده که به محض شنیدن خبر آمدن کاروان، پیر و جوان و کودک و زن و مرد شهر بیرون آمدند و با صدای بلند به صلوات بر پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت و لعن دشمنان اهل بیت پرداختند.

ادامه »

از کلمات شمر ملعون بعد از جریان قتل حضرت اباعبدالله‏ علیه‌‏السلام استفاده می‏‌شود که تائب و نادم نبود، بلکه چه‌بسا کار خود را قبیح هم نمی‏‌دانست!

می‏گوید: «أَطَعْنا وُلاتَنا…؛ ما از فرماندهان خود اطاعت کردیم…»،

درحالی‌که «إِنما الطاعَةُ فِی الْمَعْرُوفِ؛

تنها در کارهای خوب باید از دیگران اطاعت نمود».۱

در محضر بهجت، ج۳، ص۱۱۹
 
۱. مستدرک‌الوسائل، ج۱۳، ص۱۴۱؛ دعائم‌الاسلام، ج۱، ص۳۵۰؛ مجموعه‏‌ی ورام، ج۱، ص۵۱؛ مناقب ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۷۳.