محبت مادرانه‌ای که بین مادر و فرزند برقرار است، مثل چشمۀ جوشانی‌است که همیشه می‌جوشد و بیشتر و بیشتر هم می‌شود. این مادر است که از شیرۀ جانش در فرزند می‌ریزد و با حمایت و مراقبت و توجه لحظه به لحظه، فرزندش را می‌پرورد. معمولا دختربچه‌ها هر چه بزرگتر می‌شوند، توجه‌شان به ویژگی‌های ظاهری و اخلاقی مادر بیشتر می‌شود و حالت وابستگی بیشتری به مادر پیدا می‌کنند. شاید برای این است که از قدیم تعبیر «مونس و همدم» را برای دختران و مادران به کار برده‌اند. در واقع این دوستی و پیوند محبت‌آمیز، قابل توجه و زیاد است. اینجاست که نقش مادر در همه چیزِ فرزند معلوم می‌شود. اگر مادر نقش خود را به خوبی ایفا کند، فرزندی بهتر، کامل‌تر و آگاه تر تحویل اجتماع می‌دهد. باز به قول معروف، می‌گویند: «مادر را ببین، دختر را بشناس». یعنی مادر، تاثیر مستقیم بر دخترش دارد و خمیر فرزندش را به هر حالتی می‌تواند دربیاورد.