امام موسی صدر در مجالسی که اقوام و طوایف گوناگون حضور داشتند، در عین حفظ اصول خود، در حفظ وحدت نیز گام برمی داشت.

رئیس جمهور [وقت] لبنان، هر سال در ماه مبارک رمضان شخصیتهای برجسته مذهبی را به ضیافت افطار دعوت می کرد. امام موسی صدر نیز به عنوان رئیس مجلس شیعیان به مهمانی دعوت می شد. اهل سنّت موقع غروب آفتاب افطار می کردند و شیعیان چند دقیقه ای بعد از غروب. این اختلاف، آرامش ضیافت افطار را تهدید می کرد.

آفتاب غروب کرد، امام موسی صدر یک استکان چای برداشت، همه با تعجّب به او خیره شدند. ایشان استکان را در یک دست گرفت و دست دیگرش را بالا برد و شروع به دعا خواندن کرد. دعا خواند و حاضران آمین گفتند. این کار را آن قدر ادامه داد تا وقت افطار شیعیان شد، بعد لبخندی زد گفت:

«اللّهُمّ لَکَ صُمْتُ وَعَلی رِزْقِکَ اَفْطَرْتُ وَعَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ»

و استکان چای را سر کشید.

مبلغان، شماره 104