زمین، هیچ گاه، از حجّت خالی نخواهد بود؛ چه آن حجّت ظاهر باشد و چه پنهان.

شرح

این کلام، قسمتی از توقیعی است که امام زمان(علیه السلام) به عثمان بن سعید عمری و فرزندش محمّد مرقوم داشته اند. حضرت(علیه السلام)بعد از سفارش های زیاد، به مطلبی اشاره می کند و می فرماید:

باید همیشه، در روی زمین، حجّت الهی باشد، ونمی توان حتّی لحظه ای را تصوّر کرد که امام معصوم نباشد.

احتیاج انسان و دیگر موجودات به امام، ادامۀاحتیاج آنان به پیامبر است. نیاز به فرد معصوم  چه پیامبر و چه امام  را از دیدگاه های مختلفی می توان بررسی کرد. یکی از این وجوه، نیاز به قانون الهی و تفسیر آن از سوی معصوم است. در کتاب های کلام، با دلیل های عقلی ثابت شده است که بشر برای اصلاح زندگی دنیوی خود و رسیدن به سعادت ابدی و اخروی، نیازمند پیامبر است. نیاز بشر به دین و تفسیر صحیح از آن، ابدی است. پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله وسلم)دین اسلام را به عنوان آخرین دین الهی، آورد و همۀاحکام و مسائل آن را بازگو کرد. پس از وفات پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)به همان دلیل های عقلی، باید کسانی مانند پیامبر در علم و عصمت و. . . وجود داشته باشند. اینان کسانی نیستند جز امامان بزرگوار(علیهم السلام).

حضرت(علیه السلام) به این نکتۀمهم هم اشاره دارند که به دلیل سستی مردم در پذیرش حق، این طور نیست که همۀامامان به حکومت برسند و یا در میان مردم حاضر باشند، همان طور که همۀانبیا و اوصیای الهی گذشته نیز، به حکومت دست نیافتند و برخی نیز تا مدّتی در غیبت به سر بردند.

پی نوشت ها

[1] كمال الدين، ج2، ص511، ح42 ; الخرائج و الجرائح، ج3، ص1110، ح26 ; بحارالأنوار، ج53، ص191، ح19 .

شرح چهل حديث از حضرت مهدی علیه السلام، على اصغر رضوانى