العلمُ خيرٌ مِن المال؛

العلمُ يحرسُك و أنت تحرسُ المالَ؛

و المالُ تنقُصُه النفقةُ و العلمُ يَزكُو علَى الإنفاقِ؛

و صَنيعُ المالِ يَزولُ بِزوالِه

دانش از مال دنيا بهتر است

زيرا دانش نگهبان توست

ولى مال را تو بايد نگهبانى كنى؛

مال دنيا با بخشش كاسته مي شود

ولى دانش براثر بخشش رشد و فزونى مى يابد؛

و آنچه با مال دنيا ساخته و پرداخته شده

و بدست آمده با تمام شدن مال از بين مي رود. _{(حکمت 147)}

شرح حدیث:

امام عليه السلام بارها در سخنان خود دانش را با مال دنيا مقايسه فرموده و همواره دانش را برتر و گرانبهاتر شمرده است. در اين كلام ارزنده نيز اميرمؤمنان عليه السلام از برترى دانش نسبت به مال دنيا سخن مى گويد و در اين مورد سه دليل بيان مى فرمايد:

* اول آنكه: دانش انسان را از مشكلات زندگى و گرفتاريهاى آخرت نگهدارى مي كند و از خسارتها و زيانهايى كه به سراغ اشخاص جاهل مي روند در امان مى دارد، ولى مال دنيا نه تنها نگهبان صاحب خود نيست، بلكه صاحب مال ناچار است قسمتى از وقت و فكر و نيروى خود را به خاطر نگهدارى مال از دست بدهد تا از تلف شدن و از بين رفتن آن جلوگيرى كند.

* دوم آنكه: صاحب مال وقتى مقدارى از مالش را به ديگرى می دهد یا خرج می کند، به مقدارى كه خرج كرده است از مال او كم مى شود. ولى صاحب علم هر چه از علم خود به ديگران ببخشد يعنى هر چه علم خود را بديگران بياموزد بر علم او افزوده مي شود چون با هربار آموزش كه به ديگرى مي دهند خود او نيز ورزيده تر مى شود و در رشته علمى خود مهارت و تسلط بيشترى پيدا مي كند.

* سوم آنكه: اگر مال و ثروت از بين برود، تمام چيزهائى هم كه به واسطه آن مال و ثروت ساخته و پرداخته شده و بدست صاحب مال آمده است از بين خواهد رفت. مثلا اگر كسى مقامى را به خاطر ثروت خود به دست آورده است يا اگر كسانى بخاطر ثروت با او دوست شده و گردش را گرفته اند، همينكه ثروت او به هر علتى از بين برود مقام و احترام و دوستان او هم از دست خواهند رفت. در حاليكه آنچه شخص عالم به خاطر علم خود به دست مى آورد هيچگاه از بين نخواهد رفت، زيرا علمى كه باعث بدست آمدن آن چيزها شده هميشه براى صاحب خود باقى مي ماند.
______________________

_{منبع: پندهاى كوتاه از نهج البلاغه، هیئت تحريريه بنياد نهج ‏البلاغه}