بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

رَبَّنَا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيتِي بِوَادٍ غَيرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يشْكُرُونَ^{(الإبراهيم/37)}

پروردگارا من [يکي از] فرزندانم را در دره‏اي بي‏ کشت نزد خانه محترم تو سکونت دادم

پروردگارا تا نماز را به پا دارند

پس دلهاي برخي از مردم را به سوي آنان گرايش ده و آنان را از محصولات [مورد نيازشان] روزي ده باشد که سپاسگزاري کنند.

قرآن

1- دیندارى، گاهى با آوارگى، هجرت، دورى از خانواده و محرومیت از امكانات رفاهى همراه است. «اسكنت من ذریّتى بواد غیر زرع»

2- كعبه واطراف آن در زمان حضرت ابراهیم نیز محترم و داراى محدودیت و ممنوعیت بوده است. «بیتك المحرّم»

3- محور و مقصد حركت ابراهیم نماز است. «ربّنا لیقیموا الصلوة»

4- نماز در ادیان قبل نیز بوده است. «لیقیمواالصلوة»

5- محبوبیّت و گرایش دل‏ها به دست خداست. «فاجعل افئدة…»

6- مردان خدا، دنیا را براى هدفى عالى مى‏خواهند. «من الثمرات لعلّهم یشكرون»