منطق آوینی، منطق عمل به تکلیف است؛

باز هم بیستم فروردین و باز هم ظرف ناگفته‌های ما از هنر انقلاب است که لبریز شده. ظاهرا فقط بناست در چنین روزی، آوینی و هنر متعلق به او را در تقویم‌ها جستجو کنیم و از تریبون‌های مختلف گرامی‌اش بداریم.

هنری که در تاریخ نهفته و عملا «مفقودالاثر» شده است.

هنر انقلاب، پدیده‌ی عجیب و غریبی نیست. فقط کافی‌ست کمی به حافظه‌مان رجوع کنیم و ببینیم که چگونه گوشه‌گوشه‌ی ایران از مسجد امام حسن(ع) مشهد تا پادگان ولیعصر آباده، از بچه‌های مسجد دولاب تهران تا گروه سرود مسجد توحید تبریز، از تئاتر دبیرستان امیرکبیر خرم‌آباد تا دیوارنویس‌های محله‌های قم…، همه‌وهمه بستری فراهم کردند که «هنر انقلاب» را آن‌طور که هست، به نمایش گذارند.

رسانه، یک ضلع هنر انقلاب است که با مرور زمان پیچیده و فراگیرتر می‌شود و به‌کارگیری آن در این عرصه الزامی است. هنر در کنار اندیشه و رسانه، سه ضلعی «هنر انقلابی» یا به معنی واقعی کلمه «سازمان تبلیغات اسلامی» را تشکیل می‌دهند که هم مردمی فکر می‌کند و هم جز برای مردم، برنامه‌ای ندارد. در هنر انقلابی، عدالت‌خواهی حرف اول را می‌زند و تیغ بُرّنده‌ی آن رحمی به قدرت‌طلبان و ظالمان نمی‌کند.

هنر انقلابی کاری با تعارفات و ملاحظات معمول ندارد و فقط کار خودش را می‌کند. هنرمند انقلابی وظیفه دارد ظلم و بی‌عدالتی را در هر کجای عالم یافت می‌شود بازگو کند و واهمه‌ای از نفوذی‌ها نداشته باشد. او آوینی را فقط برای صدای دلنشینش، جملات خاص و جذابش، و آن عکس‌های معروفش که برخی برای ژست انقلابی‌گری، آنها را در تلفن همراه و دیوارهای اتاق خود دارند، نمی‌خواهد. او آوینی را به خاطر شهید بودنش نمی‌خواهد…

شهید شدن در منطق انقلابی یک وظیفه نیست، بلکه یک نتیجه است. گاهی در معادلات، جای این دو عوض می‌شود. منطق انقلابی می‌گوید که عمل به وظایف، اجر دارد و اگر هم به معنی امروزی شهید نشوی، اما اجر شهید را خواهی داشت و همین علت است که به کار هنرمند، جهت می‌دهد و او را در مسیر انقلابی نگه می‌دارد.

آوینی متعلق به بیستم فروردین نیست؛ متعلق به همه‌ی روزهاست؛ آوینی جریانی است بزرگ و پویا که در اتمسفر انقلاب نفس کشیده و اکنون سلحشورها، پروین‌قدس‌ها، حاتمی‌کیاها، برجی‌ها، ازغدی‌ها، امین‌پورها، قزوه‌ها، سرهنگی‌ها و بسیاری از بزرگان عرصه‌های مختلف را تقدیم انقلاب کرده است.

منب:آناج