وَ قَالَ ( عليه السلام ) :

لَمَّا بَلَغَهُ إِغَارَةُ أَصْحَابِ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْأَنْبَارِ فَخَرَجَ بِنَفْسِهِ مَاشِياً حَتَّى أَتَى النُّخَيْلَةَ وَ أَدْرَكَهُ النَّاسُ وَ قَالُوا يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ نَحْنُ نَكْفِيكَهُمْ .
فَقَالَ : مَا تَكْفُونَنِي أَنْفُسَكُمْ فَكَيْفَ تَكْفُونَنِي غَيْرَكُمْ إِنْ كَانَتِ الرَّعَايَا قَبْلِي لَتَشْكُو حَيْفَ رُعَاتِهَا وَ إِنَّنِي الْيَوْمَ لَأَشْكُو حَيْفَ رَعِيَّتِي كَأَنَّنِي الْمَقُودُ وَ هُمُ الْقَادَةُ أَوِ الْمَوْزُوعُ وَ هُمُ الْوَزَعَةُ .
فلما قال ( عليه السلام ) هذا القول في كلام طويل قد ذكرنا مختاره في جملة الخطب ، تقدم إليه رجلان من أصحابه ، فقال أحدهما إني لا أملك إلا نفسي و أخي ، فمر بأمرك يا أمير المؤمنين ننقد له ،

فقال ( عليه السلام ) :

وَ أَيْنَ تَقَعَانِ مِمَّا أُرِيدُ

و درود خدا بر او، فرمود:
 

(آن هنگام كه تهاجم ياران معاويه به شهر انبار، و غارت كردن آن را شنيد،

تنها و پياده به طرف پادگان نظامى كوفه «نخيله»  حركت كرد،

مردم خود را به او رسانده، گفتند:

اى امير مؤمنان!

ما آنان را كفايت مى كنيم، فرمود:

شما از انجام كار خود درمانده ايد!

چگونه كار ديگرى را برايم كفايت مى كنيد؟

اگر رعاياى پيش از من از ستم حاكمان مى ناليدند،

امروز من از رعيّت خود مى نالم، گويى من پيرو، و آنان حكمرانند،

يا من محكوم و آنان فرمانروايانند. 

وقتى سخن امام در يك سخنرانى طولانى كه برخى از آن را در ضمن خطبه هاى گذشته آورديم، به اينجا رسيد.

دو نفر از ياران جلو آمدند و يكى گفت:

من جز خود و برادرم را در اختيار ندارم،

اى امير المؤمنان فرمان ده تا هر چه خواهى انجام دهم،

امام فرمود:

شما كجا و آنچه من مى خواهم كجا؟!

منبع: نهج ابلاغه/ حکمت 261
 

امام صادق علیه السلام:

از رحمت خدا به دور است

کسی که برادرش

دست آشتی به سوی او دراز کند

                           ولی او نپذیرد.

میزان الحکمه،ج1،ص78

«السلام علی ربیع الانام و نضره الایام»
 

یابن الحسن!

در خزان عمرم و در سینه پروردم بهار

«السلام علی ربیع الانام و نضره الایام»

یابن الحسن!

بهارهایی که ز عمرم گذشت وبی توگذشت،

نبود غیر خزان‌ها گرَم بهار تویی

ای بهار جانها و خوشی روزگاران!

هفته‌ها را به شوق رسیدن به آدینه‌ی موعود به سر می‌بریم

و غروب هر آدینه بغض‌های غریبانه‌ی نیامدنت را فرو میخوریم.

کاش آتش سوزان فراقت به گلستان وصالی می‌رسید؛

کاش اشک‌های ندبه‌هایمان سنگ فرش کوچه‌های وصالت می‌شد.

سرور ما! مولای ما! آقای ما! همه چیز و همه کس ما!

کویر خشکیده‌ی قلب‌هایمان را عشق تو باران است؛ 

و ظلم‌های پیدا و ناپیدای جهانمان را نام تو پایان است.

«اللهم ارنی الطلعه الرشیده»
 

یابن الحسن مهدی جان!

هربار روایتی می‌شنویم یا می‌خوانیم

که سائلی در حضور امامش پرسش‌هایش را می‌پرسد و می‌گوید:

«جُعلت فداک»! قلبمان در سینه آب می‌شود و اشکمان از دیده جاری؛

که ای کاش روزی؛ شبی، ساعتی؛ لحظه‌ای به نوبت هم شده،

نوبت به ما هم برسد که در حضورت بگوییم «جعلت فداک»

و بشنویم نوای گرم وصدای روح بخش و دلنوازت را

و ببینیم آن«طلعت رشیده» را «اللهم ارنی الطلعه الرشیده»

«یا بن النبی المصطفی یا بن علی المرتضی یا بن فاطمه الکبری»
 

امام زمان ^{عجل‌الله‌تعالی‌فرجه}

یابن الحسن مهدی جان!

با چه نام بخوانمت تا پاسخ بشنوم؟

شاید باید بگویم «یابن النبی المصطفی» یا بگویم:

«یا بن علی المرتضی» 

یا بگویم «یا بن خدیجه الغراء»!

نه !نه!

باید با نامی بخوانمت

که بهانه‌ی خلقت و افتخار یک یک شما معصومین ^{علیهم‌السلام} است،

باید بگویم «یا بن فاطمه الکبری»!

بگویم و تکرار کنم: ای پسر فاطمه، پسر فاطمه

ای پسر فاطمه، نور خدا

سبزترین باغ بهار خدا

باتو دل از غصه جدا می‌شود

صاف‌تر از آیینه‌ها می‌شود

وَ قَالَ ( عليه السلام ) :
 

كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ

وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ

وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِيهِ

وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ سُبْحَانَهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ .
 

و درود خدا بر او، فرمود:
 

بسا احسان پياپى خدا، گناهكار را گرفتار كند

و پرده پوشى خدا او را مغرور سازد،

و با ستايش مردم فريب خورد،

و خدا هيچ كس را همانند مهلت دادن، مورد آزمايش قرار نداد.

حکمت 260
 

امام حسين عليه السلام فرمودند:

هیچگاه خشنودى مخلوق را با خشم خالق معامله نکنید.

قالَ الْحُسَيْنُ عليه السلام:

لا اَفْلَحَ قَوْمِ اشْتَرَوْا مَرْضاةَ الْمَخْلُوقِ بِسَـخَطِ الْخـالِقِ.  

ملّتى كه خشنودى مخلوقین و مردم را با خشم خالق(آنها) معامله كند

هرگز رستگار نخواهد شد.

عوالم، ج 17، ص 234  

قالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلّىٍ عليه السلام:

مَنْ عَرَفَ حَقَّ اَبَوَيْهِ الْأفْضَلَيْنِ: مُحَمَّدٍ وَعَلّىٍ وَاَطاعَهـُما حَقَّ طاعـَتِهِ، قيـلَ لَهُ: تَبَحْبَحْ في اَىِّ جِنانٍ شِئْتَ.  

امام حسين عليه السلام فرمودند:

كسى كه حق دو پدر برتر خود يعنى حضرت محمّد ^{صلي الله عليه و آله} و على ^{عليه السلام} را بشناسد و آنها را آنطور كه شايسته است اطاعت كند به او گفته مى شود: در هر جاى بهشت كه دوست دارى فرود آى و جاى بگير.

_{موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام 590، ح589.}