خداوند اراده فرمود دین مبین خود را بر همه ادیان برتری بخشد، گرچه این حقیقت کافران و مشرکان را خوش نیاید.
1. جایگاه امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و رسالت جهانی ایشان،
2. هنگامه ظهور و تحولات چشم گیر و فراگیر،
3. مسؤولیت خطیر تربیت یافتگان عصر ظهور برای ورود به عصر ظهور،
به روش توصیفیـ تحلیلی و با رویکرد اسنادی قابل استنباط و استخراج هستند.
دانلود مقاله
منبع : ماهنامه مشرق موعود - شماره 26
در این نرم افزار مطالبی چون پول پرستی و درآمدهای نامشروع، عشق به دنیا و رفاه زدگی، نفاق، تفرقه، باورهای سست، هواپرستی به جای خداپرستی، گمراهان در پوشش هدایت گران، واژگونی و بی رنگ ارزش ها، بی تفاوتی و ترک امر و نهی، مصرف مواد مخدر، ریاکاری و تظاهر و… مشاهده می شود.
اين نرم افزار شامل زندگی پيامبر و اهل بيت ايشان (عليهم السلام) است که اين مجموعه در حد توان کوشيده شما را با زندگانی آن بزرگان آشنا سازد.
 همان گونه که رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی، ما را از تجاوز به حقوق دیگران باز می‌دارد و کسی نمی‌تواند بگوید پشت چراغ قرمز نمی‌ایستم، چون محدودیت می‌آورد، تقوای اجتماعی هم مانند ایستادن در پشت چراغ قرمز است. |
حضرت آیت‌الله ناصری در شرح خطبه متقین، مقدمه‌ای در مورد تقوا ذکر کرده اند که گزیده آن در ادامه تقدیم خوانندگان ارجمند می شود .
دنیا،پوستین فرسوده غفلت را بر تن دوستان خود پوشانده است و در این میان گروهی هستند پشت به دنیا کرده حقایقی را می‌طلبند و از این فرسوده لباس بیزار؛ به دنبال پوشش در شأن خود و راه خودند و در این میان ندایی از غیب لباسی مناسب آن گروه را معرفی می‌کند و خطاب به آن حقیقت‌گرایان می‌گوید «ولباسُ التّقوی ذلکَ خَیْر» و آن گروه مشتاق، کوی به کوی در جستجوی تقوا ره می‌پویند تا شاید به متقین بپیوندند و پوستین فرسوده غفلت را با لباسی زیبا مبادله کنند. همام، حیرت‌زده به دنبال همین گمشده، از امیرمؤمنان علیه السلام درخواست کرد. «صِفْ لِیَ المتّقین؛ متقیان را برای من توصیف کن» و حضرت، خطبه‌ای طولانی در وصف متقین برای سیراب کردن این تشنه کمال و تقوا بیان فرمودند.
همّام از امیرمؤمنان علیه السلام، درخواست کرد تا اوصاف و خصایص متّقین را بیان کند.
حضرت فرمودند: «اِتَّقِ الله وَ أحْسِنْ فَاِنَّ الله مَعَ الَّذینَ اتَّّقَوا وَالّذین هُم مُحْسِنون».
عبارتِ «اِتَّقِ الله وَ أحْسِنْ» کلام حضرت است، ولی ادامه آن آیه قرآن است که در آخر سوره نمل آمده.
*اهمیت تقوا
لفظ تقوا در قرآن هفده مرتبه و مشتقّات آن ۲۵۰ مرتبه ذکر شده است که مجموع آن ۲۶۷ مرتبه می‌شود. این واژه در نهج البلاغه ۴۵ مرتبه و مشتقّاتش متجاوز از صد مرتبه به کار رفته است. در کلمات دیگر ائمه علیهم السلام نیز فراوان از تقوا سخن گفته شده است. اینها همه نشان دهنده اهمیت زیاد آن است.
حدیثی در فضیلت امیر مؤمنان علی علیه‌السلام
در حدیثی، پیغمبراکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: «یا علی، اگر بیم آن را نداشتم که مسلمانان درباره تو آن کنند که مسیحی‌ها درباره حضرت عیسی علیه‌السلام نمودند، درباه تو چیزی می‌گفتم که به هر کجا گذر کنی، از خاک کف پایت تبرک جویند». ۱
تازه هنوز علی علیه‌السلام را معرفی نکرد، با اینکه این همه بیانات در این حدیث و احادیث دیگری فرموده است. فضایل علی علیه‌السلام گفتنی نیست؛ حق است اما گفتنی نیست! زیرا ما ضعیفُ‌العقل‌والایمان هستیم و ظرفیت نداریم. اگر بیان می‌کرد، بسیاری از مردم کافر می‌شدند و عده‌ای معدود ایمان می‌آوردند، همچنان که درباره حضرت عیسی مسیح علیه‌السلام چنین اتفاق افتاد.
منبع:در محضر بهجت، ج۱، ص۷۵
۱.کافی، ج۸، ص۵۷، روایت ۱۸. اصل روایت به این صورت است: «لَوْلا أَنْ تَقُولَ فیک طَوائِفُ مِنْ أُمتی ما قالَتِ النصاری فی عیسَی بْنِ مَرْیمَ، لَقُلْتُ فیک قَوْلاً لاتَمُر بِمَلَأٍ مِنَ الناسِ إِلا أَخَذُوا الترابَ مِنْ تَحْتِ قَدَمَیک یلْتَمِسوُنَ بِذلِک الْبَرَکةَ؛ اگر بیم آن را نداشتم که گروه‌هایی از امت من درباره تو، آنچه را که مسیحیان درباره حضرت عیسی‌بن‌مریم گفتند، بگویند، سخنی درباره تو می‌گفتم که به گروهی از مدرم نگذری، مگر اینکه خاک زیر قدم‌های تو را به عنوان تبرک بردارند».
برای اطلاع از منابع این روایت در مدارک اهل سنت، ر.ک: مجمع‌الزوائد هیثمی، ج۹، ص۱۳۱؛ المعجم‌الکبیر طبرانی، ج۱، ص۳۲۰؛ شرح نهج‌البللاغه ابن‌ابی‌الحدید، ج۱۸، ص۲۸۲؛ شواهد‌التنزیل حاکم حسکانی، ج۲، ص۲۳۳؛ مناقب خوارزمی، ص۱۲۹؛ ینابیع المودة قندوزی، ج۱، ص۲۰۰، ۳۸۹، ۳۹۱ و ۳۹۳.
نیز برای اطلاع از منابع بیشتر از مدارک شیعه، ر.ک: خصال، ص۵۵۷؛ امالی شیخ صدوق، ص۱۵۶، ۷۰۹؛ روضةالواعظین، ص۱۱۲؛ خاتمةالمستدرک میرزای نوری، ج۴، ص۳۳۰؛ کتاب سلیم‌بن‌قیس، ص۴۱۲؛ الغارات، ج۱، ص۶۲ و ۶۴؛ مناقب امیرالمؤمنین علیه‌السلام، محمد‌بن‌سلیمان کوفی، ج۱، ص۲۴۹، ۴۵۹ و ۴۹۴؛ ج۲، ص۶۱۵؛ المسترشد، ۶۳۴؛ شرح‌الاخبار، قاضی نعمان مغربی، ج۲، ص۴۱۱؛ الارشاد، ج۱، ص۱۱۷ و ۱۶۵؛ اختصاص، ص۱۵۰.
سبب غیبت امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف خود ما هستیم زیرا دستمان به او نمی‌رسد، وگرنه اگر در میان ما بیاید و ظاهر و حاضر شود چه کسی او را می‌کشد؟!
آیا جنیان آن حضرت را می‌کشند، یا قاتل او انسان است؟! ما از پیش در طول تاریخ ائمه علیهم‌السلام ، امتحان خود را پس داده‌ایم که آیا از امام تحفظ و اطاعت می‌کنیم و یا اینکه او را به قتل می‌رسانیم؟!
انحطاط و پستی انسان به‌حدی است که قوم حضرت صالح علیه‌السلام ناقه صالح را با اینکه وسیله ارتزاق و نعمت آنها بود، پی کردند، چنان‌که قرآن کریم درباه آن می‌فرماید: «لهَا شِرْبٌ وَ لَکمْ شِرْبُ یوْمٍ معْلُومٍ؛ یعنی، یک روز آب سهم شما باشد و روز دیگر سهم آن».۱ آن ناقه، یک روز آب چاه را می‌خورد و در عوض به آنها شیر می‌داد!
بنابراین، همان‌گونه که ممکن است عُقلا خزینه و انبار نعمت خود را نابود کنند ـ همچنان که ناقه صالح را کشتند ـ امکان دارد که ما انسان‌های عاقل! نیز امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف را که تمام خیرات از اوست و از ناقه صالح بالاتر و پر فیض‌تر است، برای اغراض شخصیه خود به قتل برسانیم!
موضوع بحث, اثبات وجود مقدس حضرت بقیت الله الاعظم, امام عصرـ ارواحنافداه ـ بر اساس دلایل عقلی است.
روشی را كه برای اثبات این مطلب از نظر عقل برگزیده ایم, روش معروف منطقی به نام روش (سبر و تقسیم) است كه آن را روش (تردید) نیز گفته اند. از این روش, متكلمان امامیه در كتاب های كلامی خود بهره برده اند; از جمله شیخ طوسی, در كتاب الغیبه بر اساس این روش, بر وجود حضرت امام عصر ـ ارواحنافداه ـ استدلال كرده است. قبل از ایشان, سید مرتضی در كتاب الذخیره و دیگر كتاب های مربوط به مسئله ی امامت این روش را به كار گرفته است و قبل از سید مرتضی, شیخ مفید در آثار مربوط به مسئله ی مهدویت و امام عصر(عجل الله فرجه) از این روش استفاده كرده است.
در این جا چند نكته را به عنوان پیش درآمد بحث یادآور می شوم:
نكته ی اول
نكته ی اول این است كه از دیدگاه شیعه, مسئله ی امامت از مسائل كلامی است و تحت عنوان (وجوب علی الله) مطرح می شود; مانند مسئله ی نبوت از دیدگاه متكلمانی كه به حسن و قبح عقلی اعتقاد دارند. قائلان به حسن و قبح عقلی متكلمان امامیه, معتزله و (ماتریدیه)اند. متكلمان (ماتریدیه) از نظر فقهی, حنفی مذهب اند و از نظر كلامی, پیرو ابومنصور ماتریدی(2) می باشند و به قاعده یحسن و قبح عقلی اعتقاد دارند.(3) اشاعره چنین اعتقادی ندارند; به (وجوب علی الله) معتقد نیستند; به استثنای بعضی از متفكرانشان مانند شیخ عبده. امامیه معتقداند كه امامت از صغریات حسن و قبح عقلی و وجوب علی الله است. نزاع بین امامیه و معتزله و طرف داران حسن و قبح عقلی, نزاع كبروی نیست, نزاع صغروی است. آن ها قبول دارند كه نبوت از مصادیق آن قاعده است, اما امامت را از مصادیق آن نمی دانند. ما فعلا از دیدگاه شیعه سخن می گوییم. بنابراین نكته ی اول این شد كه امامت از دیدگاه شیعه, مسئله ای كلامی و تحت عنوان (وجوب علی الله) است و از مصادیق حسن و قبح عقلی می باشد.
استاد خوب، رفيق خوب و مطالعه کتابهای خوب از بهترين چيزهايي است که مي‌تواند به انسان کمک کند تا از آفت‌ها دور بماند و از دست شيطان نجات پيدا کند. همچنین این سه چیز شناخت انسان را نسبت به معارف و نسبت به مبدأ و معاد، نسبت به راه زندگي، وظايف فردي، اجتماعي، سياسي و اخلاقي، معاشرت با زن و فرزند، تربيت فرزند، معاشرت با همسايه، و رعايت حقوق برادران مؤمن تقویت می‌کند.
این متن به بررسى دومين فراز از فرازهاى نامه ماندگار و چكامه يادگار علوى مى رسد كه در آن با ديدى عميق و نگاهى دقيق و بيانى رقيق به ترسيم چهره نازيباى برخى از مردم مى پردازد.چه خوش است كه او به سخن آيد و آدمهاى طالب حقيقت و تشنه معرفت، به كلام نيكوانتظامش گوش جان سپارند و از محضرش درس اعتقاد و اطمينان و ايمان بياموزند!
اى على كه جمله عقل و ديدهاى
شمّهاى واگو از آنچه ديدهاى
تيغ حلمت جان ما را چاك كرد
آب علمت خاك ما را پاك كرد
بازگو اى باز عرش خوش شكار
تا چه ديدى اين زمان از كردگار
چشم تو ادراك غيب آموخته
چشمهاى حاضران بر دوخته
راز بگشا اى علىّ مرتضى
اى پس از سوءالقضاء حُسن القضاء
چون تو بابى آن مدينه علم را
چون شعاعى آفتاب حلم را
بازباش اى باب رحمت تا ابد
بارگاه ما لَهُ كُفواً احَد
در اين فراز سرفراز، چنين مى خوانيم:
«تغشاهُمُ الظُّلُمات و تَتلاطَمُ بهم الشُّبهات»
«مردمى هستند كه تاريكى ها آنها را فرو پوشاند و شبهه ها آنها را به تلاطم گرفتار گرداند.
گروههاى مردم
انسانها را مى توان به پنچ گروه تقسيم كرد:
گروه اول آنهايند كه تنها به فكر ارضاى غريزه جنسى و زير شكمند و اخلاق و رفتار آنها مقهور و مغلوب شهوات حيوانى و غرايز پست نفسانى است و دنيا را با نگاه شهوت و هوس مىنگرند و همه چيز را به خاطر آن مىخواهند. بزرگترين انحطاط و ضايع كننده ترين انحراف، بلكه بزرگترين ستم به نظام هستى و عالم طبيعت، نگاه شهوتآلود و هوسناك است به آن و اين درحالى است كه آرايش ظاهرى شهوات، برخى از چشمها را خيره و دلها را مجذوب مىسازد. قرآن كريم مىگويد: «زُيِّنَ للنّاس حُبُّ الشهوات…»(1).: «براى مردم دوستى شهوات آراسته شده است».
اينان، دين و ايمان و اخلاق و وجدان و آبرو و شرف و مقدسات اجتماعى را فداى هواهاى نفسانى و لذّات زودگذر و ننگين و خوشگذرانىهاى ناپايدار و شرمگين مىكنند و صد البته كه چوب آن را مىخورند و روزى پشيمان مىشوند كه پشيمانى سودى ندارد و راه بازگشت را بودى و نمودى نه.
