اى فرزند يس و ذاريات،

اى فرزند طور و عاديات،

اى فرزند كسی كه نزديك شد، آنگاه درآويخت، تا آنكه در دسترسى و نزديكى به خداى علىّ اعلى، به فاصله دو كمان يا كمتر بود،

كاش مى ‏دانستم كه كجا دلها به ظهور تو قرار و آرام خواهد يافت

آيا به كدام سرزمين اقامت دارى

آيا به زمين رضوا يا غير آن يا به ديار ذو طوى متمكن گرديده ‏اى

عَزِيزٌ عَلَيَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لاَ تُرَى وَ لاَ أَسْمَعَ (أَسْمَعُ) لَكَ حَسِيساً وَ لاَ نَجْوَى‏

بسيار سخت است بر من كه خلق را همه ببينم و تو را نبينم

و هيچ از تو صدايى حتى آهسته هم به گوش من نرسد

بسيار سخت است

بر من بواسطه فراق تو نزديك من رنج و بلوى احاطه كند و ناله زار من به حضرتت نرسد - و شكوه به تو نتوانم

جانم به فدایت كه تو آن حقيقت پنهانى كه دور از ما نيستى

جانم به فدایت كه تو آن شخص جدا از مايى كه ابدا جدا نيستى

جانم به فدایت كه تو همان آرزوى قلبى و مشتاق اليه مرد و زن اهل ايمانى كه هر دلى از يادت ناله شوق مى‏زند 

جانم به فدایت كه تو از سرشت عزتى كه بر شما هيچكس برترى نخواهد يافت

و ركن اصيل مجد و شرافت هستيد كه هيچكس همانند شما نخواهد گرديد

جانم به فدایت كه تو از آن نعمتهاى خاص خدايى كه مثل و مانند نخواهد داشت

جانم به فدایت كه تو از آن خاندان عدالت و شرفى كه احدى برابرى با شما نتواند كرد

اى مولاى من تا كى در شما حيران و سرگردان باشم

 قسمتی از دعای ندبه

 بايد بدانيم كه امام پدري مهربان و برادري دلسوز است، امام همه شيعيان را دوست دارد و براي هدايت و سعادت آنها دعا و تلاش مي كند. البته در اين ميان شيعياني را بيشتر دوست دارد كه مي كوشند افرادي صالح و با معنويت باشند.

با رعايت موارد زير، مي توان به دوستي آن حضرت اميد داشت:

1. در مقام علم و عقيده هر روز بر معرفت ديني خود بيفزاييم و در جلسات سخنراني و علمي شركت كنيم و در شناخت مقام امامت و شخص امام زمان علیه السلام (با مطالعات فراوان) كوشا باشيم.

2. در مقام عمل اولين چيز انجام دادن واجبات و ترك گناه و معصيت است. ارتكاب معصيت در محضر امام زمان علیه السلام باعث آزرده شدن دل ايشان مي شود و وقتي پرونده اعمال به محضر ايشان برده مي شود، از ما دلگير مي گردد.

قدم دوم انجام وظيفه است، بهترين راه نزديكي به آن حضرت و جلب رضايت ايشان، اين است كه هر كس هر شغل و وظيفه اي كه دارد، آن را به دقت و سلامت انجام دهد. شما كه محصل هستيد، بهترين كار تلاش و درس خواندن عميق و صحيح است، كسي كه وظيفه خود را ترك كند يا ناقص انجام دهد و در عوض آن بخواهد كار نيك ديگري انجام دهد، راهي كج رفته است.

ادامه »

 دليل دعا كردن براى‏ سلامتى‏ امام عصر چيست؟

در حالى ‏كه خداى‏ منان اراده دارد ايشان زنده و سلامت بمانند، آيا اصلا امكان دارد آن وجود مبارك دچار كسالت شوند؟

 آن سفر كرده كه صد قافله دل همره اوست‏
هر كجا هست خدايا به سلامت دارش‏1

دعا از هر حيث مخصوصاً براى‏سلامتى‏امام زمان(عج) آثار و بركات فراوانى دارد كه برخى عبارتند از:

1. دعا نشان‏گر علاقه و محبت مسلمانان به ايشان است. اگر چه دوستى ‏تمام ائمه معصومين ‏عليهم ‏السلام بخشى ‏از ايمان و شرط قبولى ‏اعمال است، در عين حال دعا كردن در حق امام زمان(عج) موجب ازدياد محبت آن حضرت در دل و در نتيجه موجب تقويت ايمان مى ‏گردد.

2. دعا اظهار تجديد عهد و پيمان با آن حضرت است و محتواى ‏پيمان با آن حضرت را دين دارى، شريعت محورى‏و تصميم قلبى ‏بر اطاعت امر امام‏ عليه ‏السلام و يارى‏رساندن او با نثار جان و مال تشكيل مى ‏دهد.

تجديد بيعت با آن حضرت عليه‏ السلام كارى است كه بعد از هر نماز از نمازهاى پنجگانه يا در هر روز و يا در هر جمعه انجام آن مستحب است. هر روز بعد از نماز صبح، دعاهايى ‏كه مربوط به وجود مبارك امام عصر(عج) است، خوانده شود، بسيار مفيد و مؤثر خواهد بود.

دعاى‏شريف «اللهم بلغ مولاى‏ صاحب الزمان صلوات الله عليه عن جميع المؤمنين…» و نيز «دعاى ‏عهد» شاهدى‏براى‏اين سخن است.2

3. دعا سبب زنده نگه داشتن ياد امام غايب در دل منتظران مى ‏گردد. ياد امام زمان(عج) توجه به ارزش هاى‏ دين و اصول اخلاقى را در دل‏ها زنده مى ‏كند و غفلت از ياد امام، يكى ‏از دلايل عمده پژمردگى ‏و سستى ‏ارزش هاى الهى‏ وانسانى ‏در جوامع اسلامى است.

دلت گر كه يك لحظه غافل نشيند،

خدنگ بلا بر دل دل نشيند

4. كسى‏ كه سلامتى‏ امام زمانش برايش مهم است، مسلما آزردن آن حضرت برايش سخت است؛ در نتيجه دعا براى‏سلامتى ‏آن حضرت، انسان را به انجام كارهايى‏ وامى ‏دارد كه موجب خشنودى ‏آن حضرت و در نتيجه سبب رسيدن به مقام رضوان الهى‏ مى ‏گردد.

5. دعا بسيار مؤثر است و موجب فرج آن حضرت و نيز فرج و گشايش در زندگى ‏مؤمنان مى ‏شود.

6. دعا موجب قرب الهى ‏است. امام مهدى(عج) در خصوص زيارت آل يس مى ‏فرمايند: «هرگاه خواستيد به وسيله ما به خداوند و به ما توجه كنيد، اين زيارت را كه از جانب خداوند انشا شده است، بخوانيد».3

اين زيارت كه از جهات مختلف محتوايى عميق دارد، بسيار مورد تأكيد و سفارش قرار گرفته است. اين زيارت از ابتدا تا انتها، دعاى براى سلامتى، تندرستى و بهروزى امام زمان(عج) است؛ «السلام عليك يا خليفه الله و ناصر حقه… السلام عليك حين تصبح و تمسى، السلام عليك فى‏ اليل اذا يغشى ‏و النهار اذا تجلى… السلام عليك بجوامع السلام…؛ سلام بر تو اى جانشين خدا و يارى كننده حق… درود و سلام بر تو هنگامى كه صبح و شام كنى، درود و تهيت الهى ‏بر تو در شب كه همه جا را فراگيرد و در روز، در وقتى ‏كه نور دهد (يعنى‏ سلام بر تو در هر صبح و شام)…، درود بر تو درودى‏ همه جانبه…».

در دعاى بعد از اين زيارت نيز معانى بلندى نهفته است؛ مانند: خدايا او (امام زمان«عج») را از شر هر متجاوز و سركشى‏ و از شر همه خلق خود پناه ده و او را از حوادث يوميه، از پيش رو و از پشت سر و از طرف چپ، حفظ و نگه‏دارى ‏كن و از اين كه آسيب و گزندى به او برسد، جلوگيرى ‏كن و در خصوص او، رسولت و خاندان رسولت را حفظ نما و به دست مباركش عدل و داد را پديدار نما! «اللهم اعذه من شر كل باغ و طاغ و من شر جميع خلقك و احفظه من بين يديه و من خلقه و عن يمينه و عن شماله و احرسه و امنعه من ان يوصل اليه بسوء واحفظ فيه رسولك و آل رسولك واظهر به العدل…».

در پايان سخن لازم است يادآور شويم كه دعا كردن براى‏سلامتى ‏و فرج آن حضرت، اطاعت از امر خداوند و نيز اهل بيت پيامبر اكرم‏صلى الله عليه و آله است؛ «و هر كه خدا و رسولش را اطاعت كند و خداترس و پرهيزكار باشد، چنين كسى‏به فوز و سعادت خواهد رسيد».4

آخرين نكته اين است كه هر چند طبق وعده الهى ‏حضرت زنده و باقى‏ هستند تا زمانى ‏كه پرچم توحيد و عدل را در همه جهان به اهتزاز درآورند، ولى ‏بالاخره بشر هستند ودر معرض آفات جسمانى‏ و بلاهاى طبيعى و ممكن است مريض شوند و دچار كسالت گردند و از اين نظر دعاى‏ما براى ‏سلامتى‏ حضرت و حفظ ايشان از اين آفات و حوادث، بدون شك در سلامتى ‏وجود آن عزيز عالم وجود و آخرين دفرّ صدف امامت و ولايت، مؤثر و مفيد است.

پى‏ نوشت:

1. ديوان حافظ، ص‏223.

2. قمى، مفاتيح الجنان، ص‏892ù891.

زيارتى است كه هر روز بعد از نماز صبح مولاى ما صاحب الزمان عليه السلام به آن زيارت كرده مى‏شود
و آن زيارت اين است:

اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلَايَ صَاحِبَ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ عَنْ جَمِيعِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فِي مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا وَ بَرِّهَا وَ بَحْرِهَا وَ سَهْلِهَا وَ جَبَلِهَا حَيِّهِمْ وَ مَيِّتِهِمْ وَ عَنْ وَالِدَيَّ وَ وُلْدِي وَ عَنِّي مِنَ الصَّلَوَاتِ وَ التَّحِيَّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ وَ مُنْتَهَى رِضَاهُ وَ عَدَدَ مَا أَحْصَاهُ كِتَابُهُ وَ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ اللَّهُمَّ [إِنِّي‏] أُجَدِّدُ لَهُ فِي هَذَا الْيَوْمِ وَ فِي كُلِّ يَوْمٍ عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً فِي رَقَبَتِي اللَّهُمَّ كَمَا شَرَّفْتَنِي بِهَذَا التَّشْرِيفِ وَ فَضَّلْتَنِي بِهَذِهِ الْفَضِيلَةِ وَ خَصَصْتَنِي بِهَذِهِ النِّعْمَةِ فَصَلِّ عَلَى مَوْلَايَ وَ سَيِّدِي صَاحِبِ الزَّمَانِ وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَشْيَاعِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ اجْعَلْنِي مِنَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَائِعاً غَيْرَ مُكْرَهٍ فِي الصَّفِّ الَّذِي نَعَتَّ أَهْلَهُ فِي كِتَابِكَ فَقُلْتَ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ عَلَى طَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ رَسُولِكَ وَ آلِهِ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ اللَّهُمَّ هَذِهِ بَيْعَةٌ لَهُ فِي عُنُقِي إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ.

خدايا برسان به مولاى من حضرت صاحب الزمان كه درودهاى تو بر او باد از طرف همه مردان و زنان با ايمان كه در شرقها و غربهاى زمينند و در خشكى و دريا هستند و در هموارى زمين و كوهند، زنده شان و مرده شان و از طرف پدر و مادر و فرزندان و خود من درودها و تحيتهائى هموزن عرش خدا و به شماره كلمات و سخنانش و نهايت مرتبه خوشنوديش و به شماره آنچه برشمرده است آن را دفتر و كتابش و احاطه دارد بدان دانشش خدايا من نومى كنم براى آن جناب در اين روز و در هر روز عهد و پيمان و بيعتى را در گردنم چنانچه مرا مفتخر ساختى بدين افتخار و برتريم دادى به اين فضيلت و مخصوصم داشتى بدين نعمت پس درود فرست بر مولا و آقايم حضرت صاحب الزمان و قرارم ده از ياران و پيروان و دفاع كنندگان آن حضرت و بگردانم از شهادت يافتگان در پيش رويش از روى ميل و رغبت بدون اكراه و ناراحتى در آن صفى كه اهل آن را در كتاب خود (قرآن ) توصيف كرده و فرمودى : ((صفى كه گويا بنائى استوارند)) در راه فرمانبردارى تو و فرمانبردارى رسول تو و آل رسولت كه بر تمامى آنها سلام باد خدايا اين بيعتى است از آن جناب در گردن من تا روز قيامت.

مؤلف گويد كه علامه مجلسى در بحار فرموده كه من در بعض كتب قديمه ديده‏ام كه بعد از اين زيارت دست راست را به دست چپ بزند مثل زدن در بيعت و بدان نيز كه ما در اعمال سرداب مقدس چهار زيارت نقل كرديم و اين زيارت زيارت پنجم كتاب ما محسوب مى‏شود و در باب اول در ذكر زيارات حجج طاهره در ايام هفته ص 59 زيارتى نيز براى آن حضرت نقل كرديم كه در روزهاى جمعه به آن نيز زيارت كرده شود.

3. همان، ص‏863.

4. نور(24): 52.

نویسنده:حسن احمدى

موعود

اگر قرار باشد غيبت امام زمان(عج) به دليل حكمت‏هاى خاص الهى باشد، دعا كردن ما براى فرج چه خاصيتى دارد؟

1. اساساً غيبت امام زمان(عج) بر اساس اسباب و حكمت هايى صورت گرفته است كه اگر چه به برخى آنها در روايات مختلف تصريح شده، اما دانستن همه آنها در دوران غيبت آن بزرگوار، ممكن نيست. امام صادق علیه السلام مى ‏فرمايد:

افنَّ وَجْهَ الْحفكْمَةف فى‏ ذلفكَ لا يَنْكَشففف إلاّ بَعْدف ظفهفورفهف؛

حكمت غيبت امام زمان(عج) روشن نمى‏ شود، مگر بعد از ظهور آن حضرت.

بنابر اين، ممكن است يكى از حكمت‏هاى غيبت دچار ساختن انسان‏ها به بلا و مشكلاتى باشد كه باعث روى آوردن آنها به خدا و دعا كردن براى فرج است. چنان‏كه در قرآن آمده است:

ما انسان‏ها را به شدايد و سختى‏ هاى روزگار مبتلا مى‏ سازيم، باشد كه به‏ درگاه ما تضرع و زارى نمايند و به دعا روى آورند.(1)

بر اين اساس، دعا براى فرج نه تنها منافاتى با حكمت‏هاى الهى ندارد، بلكه خود مى‏تواند از زمره همين حكمت‏ها به شمار آيد.

2. دعا براى فرج امام زمان(عج) وظيفه و تكليفى است كه در عصر غيبت در روايات بسيارى بر آن تأكيد شده است. پيامبر اكرم(ص) و ائمه هدى علیه السلام بر چنين دعايى امر فرموده ‏اند، حضرت ولى عصر(عج) نيز نه تنها شيعيان خود را به دعا كردن براى تعجيل فرج فرمان داده، بلكه كثرت دعا را از آنان خواسته‏ اند.(2)

3. در برخى روايات، دعا براى فرج وسيله‏ اى براى نجات از هلاكت به شمار آمده است. امام حسن عسكرى علیه السلام مى ‏فرمايد:

به خدا، فرزندم مهدى را غيبتى است كه در آن هيچ كس از هلاكت نجات‏ نمى‏ يابد، مگر كسى كه خداى (عزوجل) او را بر اعتقاد نسبت به امامتش ثابت قدم بدارد و او را در دعا براى تعجيل فرجش توفيق عنايت‏ فرمايد.(3)

در پايان بايد گفت: وقتى كه انتظار فرج والاترين نوع عبادت به شمار مى‏ آيد، دعا براى فرج نيز زيباترين جلوه انتظار به حساب مى ‏آيد و اصل دعا گرامى ‏ترين و محبوب‏ترين چيزها در نزد خداست و تأثير آن در تغيير دادن تقدير است. چنان‏كه در روايات پيامبر اكرم(ص) آمده است:

أكْثفر مفنَ الدّفعاء فَإنَّ الدفعاءَ يَردّ الْقَضاءَ؛(4)

زياد دعا كن، زيرا دعا قضاى الهى را باز مى‏ گرداند.

پی نوشت:
1. انعام (6) آيه 42.
2. أكثروا الدعا بتعجيل الفرج. (شيخ صدوق، اكمال الدين واتمام النعمه، ج 2، ص 485).
3. شيخ صدوق، اكمال الدين و اتمام النعمه، ج 2، ص 384.
4. نهج الفصاحه، ص 84، ح 446.

[انجام وظيفه دعا براي فرج به عنوان يك انجام وظيفه است ، گرچه قطعاً بي اثر نيست . اما اثر اوليه آن متوجه دعا كننده است كه فرمودند در اين –دعا كردن براي فرج – فرج شماست –(موسسه تحقيقات و نشر معارف اهل البيت علیهم السلام ]

 موعود

نهج البلاغه با مرور قرن‌ها نه تنها تازگی و جذابیت خویش را حفظ کرده که فزون‌تر ساخته است و این اعجاز نیست مگر به سبب ویژگی هایی که در شکل و محتوا است. این امتیاز را جز در مورد قرآن نمی توان یافت که در کلام امام علی علیه السلام درباره قرآنآمده است: « ظاهره انیق و باطنه عمیق، لاتفنی عجائبه و لاتنقضی غرائبه » قرآن کتابی است که ظاهری زیبا و باطنی عمیق دارد، نه شگفتی های آن پایان می‎پذیرد و نه اسرار آن منقضی می‎شود. در سخن مشابهی نیز آمده است : «لاتحصی عجائبه و لاتبلی غرائبه» نه شگفتی های آن را می‎توان شمرد و نه اسرار آن دستخوش کهنگی می‎شود و از بین می‎رود.

سخنان امام علی علیه السلام در فاصله قرن اول تا سوم در کتب تاریخ و حدیث به صورت پراکنده وجود داشت. سید رضی در اواخر قرن سوم به گردآوری نهج البلاغه پرداخت و اکنون بیش از هزار سال از عمر این کتاب شریف می‎گذرد. هر چند پیش از وی نیز افراد دیگری در گردآوری سخنان امام علی علیه السلام تلاش‌هایی به عمل آوردند، اما کار سید رضی به خاطر ویژگی هایی که داشت درخشید و ماندگار شد، چون سید رضی دست به گزینش زده بود.

ادامه »

ادامه »

نویسنده: جلال‌الدین فارسی
ناشر: انجام كتاب
موضوع كتاب: تاریخ
موضوع كتاب: دین
نوبت چاپ: دوم
تاریخ چاپ: تابستان ۱۳۶۳
شمارگان: ۱۰۰۰۰ نسخه
تعداد صفحه: ۵۲۵

یک کتابِ خوبِ فراموش‌شده؛ تا جایی که ناشر هم انگیزه‌ای برای توزیع و تجدید چاپش ندارد. سه‌گانه‌ی «پیامبری» نوشته‌ی آقای جلال‌الدین فارسی. با خواندن مجموعه‌ی سه‌جلدی «پیامبری» با یک تیر، سه هدف مهم زده‌اید؛ هم یک دوره تاریخ صدر اسلام را مرور کرده‌اید، هم با ترجمه و مفاهیم آیات قرآن کریم و شأن نزول آیات آشنا شده‌اید و هم مروری بر زندگی و سیره‌ی پیامبر گرامی اسلام از تولد تا رحلت ایشان داشته‌اید.

«زندگی پیغمبر را میلیمتری باید مطالعه کرد. هر لحظه‌ی این زندگی یک حادثه است، یک درس است، یک جلوه‌ی عظیم انسانی است؛ تمام این ۲۳ سال همین‌جور است. جوان‌های ما بروند تاریخ زندگی پیغمبر را از منابع محکم و مستند بخوانند و ببینند چه اتفاقی افتاده است.»_{(۱۳۸۷/۰۵/۰۹)}

  یک کتابِ خوبِ فراموش‌شده؛ تا جایی که ناشر هم انگیزه‌ای برای توزیع و تجدید چاپش ندارد. سه‌گانه‌ی «پیامبری» نوشته‌ی آقای جلال‌الدین فارسی. با خواندن مجموعه‌ی سه‌جلدی «پیامبری» با یک تیر، سه هدف مهم زده‌اید؛ هم یک دوره تاریخ صدر اسلام را مرور کرده‌اید، هم با ترجمه و مفاهیم آیات قرآن کریم و شأن نزول آیات آشنا شده‌اید و هم مروری بر زندگی و سیره‌ی پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم از تولد تا رحلت ایشان داشته‌اید. «پیامبری و انقلاب»، «پیامبری و جهاد» و «پیامبری و حکومت» عناوین این مجموعه‌ی سه‌جلدی است؛ کتاب‌هایی از جلال‌الدین فارسی که در دهه‌ی شصت منتشر شد، اما آن‌چنان که شایسته‌ی آن بود در مجامع علمی و گفت‌وگوهای اهالی فرهنگ به آن پرداخته نشد. اثری که نویسنده در مقدمه‌ی چاپ نخست آن در اردیهشت سال ۱۳۶۱ می‌گوید ثمره‌ی ده‌سال تحقیق او بوده‌است. امری که با دیدن پانویس‌های کتاب و ارجاعات مکرر به آثاری همچون سیره‌ی ابن‌اسحاق، سیره‌ی ابن‌هشام، مغازی واقدی، طبقات ابن‌سعد، اسباب‌النزول واحدی و منابع متعدد دیگر می‌توان آن را تصدیق کرد.
 

ادامه »

ترجمه و شرح حکمت 420 نهج البلاغه:

وَ رُوِيَ أَنَّهُ (عليه السلام) كَانَ جَالِساً فِي أَصْحَابِهِ، فَمَرَّتْ بِهِمُ امْرَأَةٌ جَمِيلَةٌ فَرَمَقَهَا الْقَوْمُ بِأَبْصَارِهِمْ، فَقَالَ (عليه السلام):

إِنَّ أَبْصَارَ هَذِهِ الْفُحُولِ طَوَامِحُ، وَ إِنَّ ذَلِكَ سَبَبُ هِبَابِهَا؛ فَإِذَا نَظَرَ أَحَدُكُمْ إِلَى امْرَأَةٍ تُعْجِبُهُ، فَلْيُلَامِسْ أَهْلَهُ، فَإِنَّمَا هِيَ امْرَأَةٌ كَامْرَأَتِهِ.

فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الْخَوَارِجِ: قَاتَلَهُ اللَّهُ كَافِراً، مَا أَفْقَهَهُ! فَوَثَبَ الْقَوْمُ لِيَقْتُلُوهُ، فَقَالَ (عليه السلام):

رُوَيْداً، إِنَّمَا هُوَ سَبٌّ بِسَبٍّ، أَوْ عَفْوٌ عَنْ ذَنْبٍ.

[و روايت شده است كه حضرتش روزى ميان ياران خود نشسته بود. زنى زيبا بر آنان بگذشت و حاضران ديده بدو دوختند. پس فرمود:]
همانا ديدگان اين نرينگان به شهوت نگران است و اين نگريستن موجب هيجان. پس هر يك از شما به زنى نگرد كه او را خوش آيد با زن خويشش نزديكى بايد، كه او نيز زنى چون زن وى نمايد.
[مردى از خوارج گفت خدا اين كافر را بكشد چه نيك فقه داند. مردم براى كشتن او برخاستند، امام فرمود:]
آرام باشيد، دشنام را دشنامى بايد و يا بخشودن گناه شايد.

راه غلبه بر شهوت:
اين گفتار حكيمانه زمانى از امام(عليه السلام) صادر شد كه روايت شده است آن حضرت در ميان اصحابش نشسته بود. زن زيبايى (كه تمام چهره اش را نپوشانده بود) از آن جا عبور كرد و چشم حاضران را به خود جلب نمود. امام(عليه السلام) فرمود: «چشمان اين مردان، طغيانگر است و آنچه نظرشان بر آن افتاد مايه تحريك و هيجان آن هاست»; (وَ رُوِى أَنَّهُ(عليه السلام) كَانَ جَالِساً فِى أَصْحَابِهِ فَمَرَّتْ بِهِمُ امْرَأَةٌ جَمِيلَةٌ فَرَمَقَهَا الْقَوْمُ بِأَبْصَارِهِمْ فَقال(عليه السلام): إِنَّ أَبْصَارَ هذِهِ الْفُحُولِ طَوَامِحُ; وَ إِنَّ ذلِكَ سَبَبُ هَبَابِهَا).
«رَمَقَ» از ماده «رَمْق» (بر وزن رنگ) به معناى نگاه كردن است. «فحول» جمع «فَحْل» (بر وزن نخل) به معناى جنس مذكر قوى است. «طوامح» جمع «طامح» به معناى طغيانگر است. «هباب» در بسيارى از نسخه ها و در لغت «هِباب» به (كسر هاء) آمده و به معناى هيجان است و مجموع اين سخن كه در نهايت فصاحت و بلاغت بيان شده اشاره به اين است كه وقتى نظر مردى (مخصوصاً مرد جوان) بى اختيار به زن زيبايى مى افتد هيجان جنسى پيدا مى كند و راه علاجش همان است كه امام(عليه السلام) در ادامه اين سخن بيان فرموده است. در اين جا امام(عليه السلام) تصريح مى كند كه افتادن چشم اصحاب بر چنين زنى خواه ناخواه سبب تحريك آن ها مى شود.

ادامه »