آخر رسد آن بت شکن آن یاور مرکب سوار
آخر رسد موعودمان آرام دل آرام جان

آن مرد شب آن مهربان آن مونس ِدل بی قرار
پیدا شود خورشید گم از پشت تیره ابرها

پر نور گردد این جهان روشن شود شب های تار
مردی ز جنس ِ خرمی ، مردی ز جنس ِ آرزو

از او رسد باران گل ، از دل رود رنگ ِ غبار
آید بهار ِ دوستی ، فصل ِ طلوع ِ عشق ها

پایان رسد تقویم کین ، عالم شود چون لاله زار
دیگر بیا دنیا دگر طاقت ندارد همچو ما

هم روی او هم روی ما تا کی بماند اشک بار؟
از دوریت بشنیده ایم از دشمنان زخم ِ زبان

پس کو؟ چرا؟ ما متهم به یک دروغ ِ شاخدار
ای عاقلان ، دیوانگان ، شه نامه را آخر خوش است

آخر چشد شیرینی ِ شه نامه را این روزگار…..