حضرت علی اصغر در سفر حسینی از مدینه به مکه و از مکه به کربلا همراه کاروان بوده است. از سن او در هنگام شهادت حدود یک سال (بیش از نه ماه) گذشته است. وی، باب‌الحوائج کربلاست. حضرت علی اصغر به غربت حسینی لبیک گفت. هنگامی که در میدان کسی نمانده بود و امام حسین علیه السلام فریاد کشید:هل من ناصرٍ ینصرنی و هل من مُعین یعیننی. (آیا کسی هست یاریم کند و پشتوانه‌ام باشد. صدای گریه حضرت علی اصغر برخاست و گویی به این ندا لبیک می‌گفت. امام حسین علیه السلام او را بر دست گرفت. نشان عطش در چهره و لب‌های وی آشکار بود. نوشته‌اند از فرط عطش بی‌تابی می‌کرد یعنی همچون ماهی افتاده بر ساحل دست و پا می‌زد، امام سوم شیعیان او را به میدان آورد.

برخی مقاتل نوشته‌اند امام حسین علیه السلام فرمود:

اگر به زعم شما من گناهکارم این کودک گناهی ندارد و اگر گمان می‌کنید او را بهانه کرده‌ام تا خود به آبی دست یابم خودتان ببرید و سیراب کنید که ناگهان تیر سه شعبه حرمله، گلوی او را نشانه گرفت. فذبح‌الطفل من‌الورید الی‌الورید. امام حسین علیه السلام خون گلوی بریده حضرت علی اصغر را به آسمان می‌افشاند و می‌گفت:هون علیَ ما نزل بی‌اَنَه بعین‌الله. (چه آسان است بر من وقتی چشم خدا می‌بیند!

بنابراین گزارش، امام حسین علیه السلام با غلاف شمشیر حفره‌ای فراهم آورد و حضرت علی اصغر را دفن کرد. آنگاه عرض کرد:خدایا این کودک کمتر از ناقه صالح نیست. ناقه را پی کردند و عذاب شدند. پروردگارا همان‌گونه که عذاب بر قوم ثمود نازل کردی از این قوم انتقام بگیر.

منابع:
۱. مقتل ابومخنف
۲. مقتل‌الحسین خوارزمی
۳. اللهوف
۴. تذکرةالخواص
۵. منتهی‌الآمال
۶. ابصارالعین
۷. اعلام‌الوری
۸. بحارالانوار
۹. فرمان‌الهیجاء
۱۰. لواعج‌الاشجان
۱۱. آینه در کربلاست (محمدرضا سنگری)