از بزرگان محل و مسجد ماست.

کنارش نشستم و گفتم از ابراهیم برایم بگو.

سکوت کرد. چشمانش خیس شد و شروع کرد.

جوان بودم. محیط فاسد قبل از انقلاب. می­خواستم کار را رها کنم.

می‌خواستم به دنبال هرزگی بروم و…

آن روز سرکار نرفتم. ابراهیم هم سر کار نرفت؛ چون تا ظهر با من در خیابان راه رفت و حرف زد تا مرا هدایت کند. صاحب کار من که از بستگانم بود، دنبالم آمده بود. یکباره مرا دید. جلو آمد و یک کشیده محکم در صورت ابراهیم زد! فکر کرده بود او باعث گمراهی من است!

اما ابراهیم …

برای خدا صبر کرد. صبر کرد تا توانست مرا آدم کند.

صورتش خیس خیس شده بود و با سکوتش این آیه را فریاد می زد: 

«وَلِرَبِّکَ فَاصْبِرْ» و بخاطر پروردگارت صبر کن ^(مدثر/7)

مسجدنما