آیت اللَّه غروی اصفهانی (کمپانی)

مرحوم آقای کمپانی با همه گرفتاری‏ها و اشتغالات علمی و تدریسی و تألیفی، اکثر نوافل و دعاها و زیارات مستحبی را انجام می‏دادند و حتی در سفر هم اصرار داشتند که این اعمال و عباداتشان ترک نشود. از دعاهای همیشگی آن مرحوم این بوده است که از خدا می‏خواهم این توفیق را تا آخرین لحظه عمر از من نگیرد. چون از همین نماز و دعاهاست که من لذت می‏برم و دلم به همین‏ها خوش است. من بعضی اوقات با خودم فکر می‏کردم که اصلًا چنین چیزی امکان ندارد که آدم هر روز زیارت عاشورایش ترک نشود، نوافل را حتماً به جا آورد، حتی نمازهایی مثل نماز جعفر طیار را انجام دهد، بخصوص انسان در اواخر عمر و در دوران پیری نمی‏تواند همه این اعمال را انجام دهد، اما مرحوم کمپانی این برنامه‏شان قطع نشد وعاقبت هم در حالی که مشغول نماز بودند، هنگامی که سر به سجده‏گاه گذاشته بودند در همان حال از دنیا رفتند و روحشان به عالم بالا پر کشید.[2]

استاد سید احمد کربلایی

مرحوم سید علی قاضی که خود از مفاخر بزرگ عرفان و معرفت است، نقل می‏کند که شبی در مسجد سهله بودم که شب را در آنجا بگذرانم.

نیمه‏های شب شخصی داخل مسجد شد و در مقام ابراهیم قرار گرفت.

او پس از انجام فریضه صبح به سجده رفت و تا طلوع خورشید سر از سجده بر نداشت و در سجده با سوز و گداز در گریه و زاری و مناجات گذراند. رفتم ببینم که او کیست؟ دیدم استادم حضرت آقای سید احمد کربلائی رضوان اللَّه تعالی علیه است و از شدت گریه، خاک سجده‏گاهش گِل شده است. چون صبح شد، رفت در حجره نشست و مشغول درس و بحث شد!

علامه سید محمد حسین طباطبایی

علّامه طباطبائی افتخار حوزه علمیه قم است. تفسیر المیزان او عطش جویندگان حقیقت و معرفت را سیراب می‏کند، فیلسوفی که جامع بین فلسفه شرق و غرب بود، او که تنها مصاحبه طولانی‏اش با هانری کُربَن استاد شیعه شناس دانشگاه سوربُنْ به چهار زبان فارسی، عربی، فرانسه و انگلیسی چاپ شد و انتشار آن خصوصاً در اروپا خدمتی بزرگ به جامعه شیعه نمود. وی استاد تفسیر، منطق، فلسفه و عرفان و فقه و اصول بود و حوزه علمیه و نظام اسلامی امروز ریزه‏خوار علم فراوان آن بزرگ‏مرد هستند و شاگردانش یکایک از فرزانگان حوزه و دانشگاه‏اند.

این مرد، رمز و راز موفقیت خود را مرهون ارتباط با خدا و عشق به‏ پروردگار و عنایت ویژه او دانسته و چنین می‏سراید:

مِهر خوبان دل و دین از همه بی پروا بُرد     رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا بُرد

تو مپندار که مجنون سرِ خود مجنون گشت     از سَمَک تا به سُهایش کششِ لیلی‏ برد

من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه     ذرّه‏ای بودم و مِهر تو مرا بالا برد

من خَس بی سر و پایم که به سیل افتادم     او که می‏رفت، مرا هم به دل دریا برد

جام صهبا ز کجا بود مگر دست که بود     که در این بزم بگردید و دل شیدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود     که به یک جلوه ز من نام و نشان یکجا برد

خودت آموختی‏ ام مهر و خودت سوختی ‏ام     با برافروخته رویی که قرار از ما برد[3]

ملا صدرا

ملا صدرا که در طول چند قرن نظرات فلسفی او در مراکز علمی و فلسفی جهان مطرح بوده و شخصیت شناخته شده‏ای برای ارباب علم ومعرفت‏ و فلسفه است، چنین می‏گوید:

 «من در طول چند سال که برای زیارت حضرت فاطمه معصومه علیها السلام از کهک به قم می‏آمدم، این حقیقت در جوار تربت پاک دختر باب الحوائج الی اللَّه بر من افاضه شد.»

آنگاه این یافته‏اش را در قالب برهان بیان کرده است و در مرحله دهم کتاب اسفار، از حالات و مشاهدات خودش به طور اشاره سخن می‏گوید.[4]

پی نوشت ها: