توجه به ناپایداری و زودگذر بودن دنیا

نه شادکامی پایدار و همیشگی است، نه غم و مصیبت. از این رو، انسان خردمند، نه در شادی ها، سرمست و مغرور می شود و نه در گرفتاری ها، افسرده و ناامید. انسان صابر در تمام شرایط، آرامش خویش را حفظ می کند و حوادث تلخ و شیرین روزگار، او را نگران و مضطرب نخواهد کرد.

حافظ شیرازی در این باره می گوید:

حافظا، چون غم و شادی جهان در گذر است
بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

ملاّ احمد نراقی رحمه الله در معراج السّعادة می نویسد:

حضرت روح الأمین، از نوح نبیّ الله که به روایت مرحوم صدوق رحمه الله ، دو هزار و پانصد سال عُمر کرد پرسید:

ای دراز عمرترین پیغمبران! دنیا را چگونه یافتی؟

گفت:

«آن را خانه ای یافتم که دو در داشته باشد؛

از یک در آمدم و از در دیگر بیرون رفتم».

حاصل سخن آنکه توجه به ناپایداری دنیا، بردباری در برابر ناکامی ها را به ارمغان خواهد آورد.

بعد از این، از بد و نیک، هر چه رسد ای حافظ
غم مخور، شاد بزی، چون که جهان در گذر است.

حوزه نت

اشکالی ندارد انسان در ابتدای راه باشد

و از دینداری و اخلاق کاملی برخوردار نباشد

ولی نباید دین را حداقلی بداند و تحریف کند.

دین و اخلاق حداقلی نجات بخش نیست

و مهمترین فایده‌اش برای زورگویان عالم و مستکبران است.

چون حاضرند مردم را با حداقل اخلاق و دیانت سرگرم و آرام کنند،

تا خود به غارت وگسترش ظلم بپردازند

و کسی جلودارشان نباشد.

استاد پناهیان

شیطان به صورت مداوم، یا انسان را مأیوس می‌کند یا مغرور.

فکر و ذکر دائمی شیطان قرار دادن انسان در یکی از این دو حالت است.

وقتی مأیوس می‌کند، نمی‌گذارد آدم حرکت بکند.

وقتی مغرور می‌کند، انسان را به شتابزدگی و بی‌دقتی دچار می‌کند.

و در هر دو صورت آمار اشتباهات انسان افزایش پیدا می‌کند.

استاد پناهیان

می‌گوییم: به واجبات می‌پردازیم، مستحبات، شد شد، نشد نشد!

بابا، این مستحبات است که انسان را به جایی می‌رساند! برای همین، سباع و بهایم (مأموران دوران پهلوی) رشوه برای جلوگیری از مستحبات گرفته بودند. روزی در محضر حاج شیخ عبدالکریم رحمه‌الله گفته شد: روضه‌خوانی که مستحب است و جلوگیری از آن توسط پهلوی اشکالی ندارد. ایشان فرمودند: بله، مستحبی است که هزار واجب در آن است.

در محضر بهجت، ج٢، ص١۶٨

***

آقا سید جمال‌الدین گلپایگانی رحمه‌الله به آقازاده‌ خود می‌فرمود: اگر نماز شب نخوانی، عاقت می‌کنم! پسر ایشان خیلی ناراحت می‌شود و می‌گوید: برای ترک مستحب چرا عاقم می‌کنی؟ ایشان می‌فرماید: منظورم این است که تا می‌توانی نماز شب را ترک نکنی.

برای ترک مستحب فرزندش را عاق می‌کند. در حقیقت با این کار آتیه فرزندش را تأمین می‌کرده است؛ زیرا هر راهی جز آن، چه مال و چه زمین و ملک و چه گوسفند و دام و…فناپذیر است.

در محضر بهجت، ج٢، ص١۶٩

***

امتثال نافله از امتثال فرائض اقوی است؛ یعنی اگر چه مُمتَثَل در فریضه اقوی است، ولی امتثال و اظهار عبودیت و عبدیت در نوافل، اقوی از فرائض است. ازاین‌رو، درباره‏ قضای نوافل در روایت آمده است: «یباهِی الله‏ُ مَلائِکتَهُ فَیقُولُ: أُنْظُرُوا اِلی عَبْدی، کیفَ یقْضی نافِلةً لَمْ أَفْرُضْها عَلَیهِ!؛ خداوند به فرشتگان فخر و مباهات می‏‌کند و می‏‌گوید: به بنده‏‌ام نگاه کنید و ببینید که چگونه قضای نماز مستحبی‏ را که بر او واجب نکرده‏‌ام، به‌جا می‏‌آورد!».[1]

[1]. _{بدین مضمون: من لایحضره‌الفقیه، ج١، ص۴٩٨؛ وسائل‌الشیعة، ج۴، ص٧٧و٢٧۵و٢٧٨؛ بحارالانوار، ج٨۴، ص۴٣.}

• انسان به این دنیا آمده است تا چیزهایی را دوست داشته باشد ولی به برخی از آنها دست نزند و برخی چیزهایی را که دوست دارد را نداشته باشد.

• به خاطر معصیت هایی که بدون مبارزه با هوای نفس ترک میکنی به خودت امتیاز نده.

• وقتی یک چیزی باعث ناراحتی تو شد زیاد دنبال علت آن ناراحتی نگرد چون بسیاری از اوقات قرار است ناراحت شوی پس همیشه دنبال مقصر نباش و سعی کن در مقابل ناراحتی ها لبخند بزنی.

• گاهی خدا نگاه میکند که تو از چه چیزی ناراحت می شوی و عمداً به همان گیر می دهد تا راحت طلبی ات را کنار بگذاری.

استادپناهیان

آغاز سال جدید واقعی، 24‌ رمضان است که مقدرات تغییر می‌کند

الان بهترین وقت برای برنامه‌ریزی یک‌ساله است

در آغاز سال جدید، برنامۀ سبک یکساله‌ای اضافه کنید

چرا باید بعد از شب‌های قدر، برای عبادت سنگ‌تمام بگذاریم؟

حجت الاسلام پناهیان در اولین سخنرانی بعد از شبهای قدر گفت: در روایات ما هست که هر کسی می‌خواهد یک برنامه‌ای در زندگی خودش قرار دهد، یا یک رفتاری را برای خودش برنامه‌ریزی کند تا تغییری در خودش ایجاد کند، اجرای این برنامه یک سال باید طول بکشد تا اثر بگذارد. کسانی که می‌خواهند برای برنامه‌های یک‌سالۀ خودشان تصمیم بگیرند، بهترین روز برای شروع این برنامه، همین روز 24‌اُم ماه رمضان است. مثلاً ممکن است کسی برای خودش برنامه‌ریزی کند و بگوید:

«من از امروز تصمیم می‌گیرم، هر روز دعای عهد بخوانم».

سال جدید به معنای واقعی کلمه-نه در فرهنگ عربی یا ایرانی- از روز بیست و سوم یا بیست و چهارم ماه مبارک رمضان شروع می‌شود؛ چون ارزاق تقسیم شده است و ما در مرحلۀ جدیدی از زندگی قرار گرفته‌ایم، مقدرات ما در جهات مختلف معین شده‌اند و اینکه می‌گویند

«روز از نو، روزی از نو»

به همین ایام بعد از شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان مربوط می‌شود. احساس آغاز سال، اصلش باید در این زمان در دل انسان قرار بگیرد.

ادامه »

ما با گناه روح و قلب خود را خراب کرده‌ایم،

به حدی که دیگر عجائب عالم را نمی‌بینیم،

صدای تسبیح فرشتگان را نمی‌شنویم،

عاشقانه از دوری خدا اشک نمی‌ریزیم

و با غیر خدا سرگرم می‌شویم و ….

استاد پناهیان

چنان عبادت كن گويا او را مى بينى.

پس اگر او را نمى بينى،

او حتماً تو را مى بيند.

أَلَمْ يعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يرَى^{(العلق/14)}

1ـ حركت در مسير مستقيم شريعت

در مكتب تربيتى اين عارف بزرگ، عارف از اولين قدم براى تهذيب نفس تا آن جا كه به عالى ترين مراحل كمال مى رسد و عروج مى كند، تنها بر صراط مستقيم شرع مقدس اسلام قدم بر مى دارد و همه رفتار و حالات خويش را براساس آن تنظيم مى نمايد. آخوند ملاحسينقلى همدانى مى فرمايد:

«هيچ راهى به سوى قرب و نزديكى به خداوند نيست مگر به وسيله عمل به شرع شريف در هر امر كلّى و جزئى.»

و همچنين مى فرمايد:

«به جز التزام به شرع شريف در تمام حركات و سكنات و تكلّمات و لحظات و غيرها، راهى به قرب حضرت ملك الملوك جلّ جلاله نيست.»

ادامه »

علامه محمدحسين فاضل توني يكي از فرزانگاني كه عمري را در سايه سار ولايت اهل بيت ^{علیهم السلام} بسر برد و سرانجام در جوار مضجع كريمه اهل بيت، حضرت معصومه ^{سلام الله علیها} آرميد،وی استاد فقه و عرفان و ادب بود.

مرحوم فاضل تونی در دوران تحصیل در امر معاش، سختی بسیار کشیده و چشیده است.

وی می فرماید:

«سالی در مشهد مقدّس که مشغول تحصیل بودم،

در ماه مبارک رمضان آن سال،

فقط سه تا سحر را با نان و ماست به سر بردم

و بقیّه را بر اثر تنگدستی با نان و پیاز [گذراندم]؛

ولی صفای باطن و لذّت روحی و معنوی را در همان سال یافته ام.»

آن چه كه در اين پيام ها و سخنرانى ها و دستورالعمل های آیت الله فقید، بيش از هر چيز به چشم مى خورد، تأكيد بر انجام واجبات، ترك محرمات و رفتار بر طبق موازين دينى و اسلامى است.

در برخى از اين دستورالعمل ها چنين آمده است:

” آقايانى كه طالب مواعظ هستند، از ايشان سئوال مى شود آيا به مواعظى كه تا به حال شنيده ايد، عمل كرده ايد يا نه؟ آيا مى دانيد كه هر كس به معلومات خود عمل كرد، خداوند مجهولات او را معلوم مى فرمايد؟ آيا بايد دعوت به حق از طريق لسان باشد؟ آيا نفرموده با اعمال خودتان دعوت به حق بنماييد؟ آيا طريق تعليم را بايد ياد بدهيم يا آن كه ياد بگيريم؟”

“… . بعضى التماس دعا مى گوييم براى چه؟ درد را بيان مى كنند دوا را معرفى مى كنيم، به جاى تشكر و به كار انداختن، باز مى گويند: دعا كنيد! دو راه است آن چه مى گوييم و آن چه مى خواهند.”

“شرطيت دعا را با نفيست آن مخلوط مى كنند. ما از عهده تكليف خارج نمى شويم بلكه بايد از عمل نتيجه بگيريم و محال است عمل بى نتيجه باشد و نتيجه از غير عمل حاصل بشوداينطور نباشد.”

پى مصلحت مجلس آراستند *** نشستند و گفتند و برخاستند