?از سفارشهاى حضرت خضر ^{عليه السلام} به حضرت موسى ^{عليه السلام}:

?هـرگز پُـرگـو و يـاوه گـو مبـاش؛

? زيرا پرگويى دانـايان را عيب دار مى كند

? و بديهاى سبك مغزان رانيز آشكار مى كند.

?میزان الحکمه

سخنرانی کوتاه از آیت الله حق شناس با عنوان “مرگ در آخر الزمان”

از امام علی  علیه السلام روایت شده است که مردم در آخرالزمان نسبت به عوالم دینی بی توجه می شوند و ملک الموت مردم را می رباید.

امام فرمود:

«اگر این زمان را درک کردید، بر طهارت شب را به روز بیاورید».

عرض کردند: «یعنی وضو بگیریم؟»

فرمودند:

«خیر! بدهی ها و طلب های مردم را بدهید!».

?آیت الله بهجت(ره):

خوب است انسان در هر کار خیری که پیش می‌آید

و می‌تواند آن را انجام دهد،

فرصت را مغتنم بشمارد

و خود را از آن محروم ننماید …

زیرا فردای قیامت به هر یک از آنها شدیداً محتاج خواهیم شد.

? در محضر بهجت، ج۱، ص۶۳

به نظر شما بزرگترین دشمن انسان کیست؟ 

شیطان؟

دوستان ناباب؟

اینها دشمن هستند اما دشمن اصلی چیز دیگری است که در کتابهای معارف اسمش را «نفس» گذاشته اند. پیامبر عزیزمان فرمودند:

«اعدی عدوک نفسک التی بین جنبیک؛

بدترین دشمنان تو همان نفس اماره تو است که از همه به تو نزدیکتر و در میان دو پهلویت قرار گرفته است»[1]

دلیلیش این است که نفس انسان ضعیف است. زرق و برق دنیا را که می بیند هوس می کند .به هر کدام که می رسد یکی دیگر را هوس می کند. حد و حدودی هم ندارد. کم کم خواسته هایش آنقدر زیاد می شود که انسان مجبور می شود مثل برده همه زندگی اش را به دنبال خواسته های رنگ و وارنگ نفسش بدود. حسابی آدم را خسته و گرفتار می کند تا به جای اینکه آدم از عمرش استفاده کند برای انسان تر شدن مشغول می شود به خدمت کردن به نفسش. از آن بدتر اینکه به خاطر خواسته هایش تن به هر کاری می دهد. کلاه برداری، کم فروشی،اختلاس و…جالب است بیشتر اختلاس کننده ها قبل از دزدی های کلانشان شغل خوب و آبرومند با در آمدهای بالا دارند با این حال چون نفسشان حریص شده است باز هم در وجودشان احساس نیاز به پول بیشتری می کنند.

غرض اینکه باید این «نفس» را مدیریت کرد. باید دست رد به سینه اش زد تا حد و حدودش را بشناسد. آنوقت است که انسان طعم واقعی آزادی را احساس می کند. حالا نوبت یک حدیث زیبا از امام سجاد علیه السلام است که حسن ختام این چند خط معرفت باشد. ایشان فرمودند:

«أَلْخَیْرُ کُلُّهُ صِیانَةُ الاْنْسانِ نَفْسَهُ»[2] 

تمام خیر آن است که انسان مراقب نفسش باشد. 

[1]. بحارالانوار ، ج ۷۰ ، ص ۶۴
[2]. تحف العقول : 278 .

موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت

چه کارهایی «خفیف شمردن نماز» به حساب می‌آید؟

یکی از گناهان، استخفاف نماز یعنی سبک شمردن نماز است. نماز نخواندن یک گناه بزرگ است، و نماز خواندن اما نماز را خفیف شمردن، استخفاف کردن، بی‌اهمیت تلقی کردن گناه دیگری است.

یعنی چه نماز را سبک می‌شمارد؟

یعنی وقت و فرصت دارد، مى‌تواند نماز خوبى با آرامش بخواند ولى نمى‌خواند. نماز ظهر و عصر را تا نزديک غروب نمى‌خواند، نزديک غروب كه شد يک وضوى سريعى مى‌گيرد و بعد با عجله يک نمازى مى‌خواند و فوراً مهرش را مى‌گذارد آن طرف؛ نمازى كه نه مقدمه دارد نه مؤخره، نه آرامش دارد و نه حضور قلب. طورى عمل مى‌كند كه خوب ديگر اين هم يک كارى است و بايد نمازمان را هم بخوانيم. اين، خفيف شمردن نماز است.

اين‌جور نماز خواندن خيلى فرق دارد با آن نمازى كه انسان به استقبالش مى‌رود؛ اول ظهر كه مى‌شود با آرامش كامل مى‌رود وضو مى‌گيرد، وضویی با آداب. بعد مى‌آيد در مصلّاى خود اذان و اقامه مى‌گويد و با خيال راحت و فراغ خاطر نماز مى‌خواند. «السّلام عليكم» را كه گفت فوراً در نمى‌رود؛ مدتى بعد از نمازْ با آرامش قلب تعقيب مى‌خواند و ذكر خدا مى‌گويد. اين علامت اين است كه نماز در اين خانه احترام دارد.

? استاد #مطهری، آزادی معنوی، ص۸۶-۸۵ (با تلخیص)

سؤال:

آیا روضه و نوحه خواندن توسط زن در مجالس زنانه در صورتی که نامحرم صدای او را می شنود، جایز است؟

جواب:

اگر زن می داند نامحرم صدای او را می شنود، در صورتی که موجب جلب توجه و تهییج نامحرم یا مستلزم مفسده دیگری باشد، جایز نیست.

منبع: دفتر مقام معظم رهبری

ادامه »

امام صادق ـ عليه السّلام ـ به شاگرد خود «مفضّل» مي فرمايد:

اي مفضّل، اگر حيا نبود انسان هيچ گاه ميهمان نمي پذيرفت، به وعده وفا نمي كرد، نيازها(ي مردم) را برآورده نمي ساخت، از نيكي ها برحذر بود و بدي ها را مرتكب مي شد.

تربیت اسلامی از توصیه های بزرگان دین برای مسلمانان است که در شماره های گوناگون، بخش های مختلفی را تقدیم حضور مخاطبان گرامی خواهیم کرد.

* حیا

حيا يكي از مهم ترين صفات نفساني است كه تأثير فراواني بر حوزه هاي مختلف زندگي اخلاقي ما دارد. نقش بارز اين تأثير، بازدارندگي است.

«حيا» در لغت به مفهوم شرمساري و خجالت است كه در مقابل آن «وقاحت» و بي شرمي قرار دارد. [1] در فرهنگ عالمان اخلاق، حيا نوعي انفعال و انقباض نفساني است كه موجب خودداري از انجام امور ناپسند در انسان مي گردد و منشأ آن ترس از سرزنش ديگران است. [2] مطالعه دربارة مفهوم «حيا» در آيات و روايات نشان مي دهد كه منشأ پيدايش اين حالت، درك حضور در محضر ناظري آگاه، محترم و گرانمايه است. اين مفهوم را در خلال آنچه در كتاب و سنت در باب حيا آمده است، به وضوح مي توان مشاهده كرد.اين مفهوم، قدر مشترك ميان همة انواع حيا است.

بنابراين حيا داراي سه ركن اصلي است:

فاعل، ناظر و فعل.

فاعل، در حيا شخصي است برخوردارِ از كرامت و بزرگواري نفساني. ناظر در حيا شخصي است كه مقام و منزلت او در چشم فاعل عظيم و شايستة احترام باشد، و فعلي كه ركن سوم براي تحقق حيا است، فعل ناپسند و زشت است. در نتيجه در تفاوت ميان «حيا» با «خوف» و «تقوا» مي توان گفت كه محور بازدارندگي در حيا، ادراك حضور ناظر محترم و بلند مرتبه و حفظ حرمت و حريم او است؛ حال آنكه محور بازدارندگي در خوف و تقوا، درك قدرت خداوند و ترس از مجازات او است.

ادامه »