چرا بزرگترین مصیبت؟

در موارد مختلفی از زیارات و کلمات ائمه معصومین علیهم السلام از حادثه کربلا به عنوان بزرگترین مصیبت در عالم هستی از بدو خلقت تا روز قیامت، نام برده اند مثلا می خوانیم: «مصیبة ما اعظمها و اعظم رزیتها فی الاسلام و فی جمیع السماوات و الارض.» با توجه به این که حوادث فاجعه باری، بارها و بارها برای مسلمین و شیعیان پیش آمده است که در ظاهر بعضی از آن ها از حادثه کربلا، مصیبت بارتر بوده است، سؤال این است که چرا مصیبت سالار شهیدان را به این عنوان ذکر کرده اند؟

شاید جواب سؤال این باشد که اگر ما در ماهیت و کیفیت این حادثه دقت کنیم، جواب سؤال را پیدا می نمائیم.

وقتی همه خصوصیات حادثه کربلا در کنار هم جمع می شوند، واقعا این حادثه در نوع خود از جهت مظلومیت و مصیبت بار بودن، بی نظیر است.

نمونه هایی از این خصوصیات عبارتند از:

1 - در کربلا حجت خدا را شهید کردند.

2 - شهادت او به دست کسانی بود که او را دعوت نمودند تا او را یاری نمایند.

3 - پسران و برادران و دیگر اقوام و یارانش را قبل از او به شهادت رساندند!

4 - کسانی او را شهید کردند که در ظاهر مسلمان بودند و نماز می خواندند و خود را پیرو جد حسین علیه السلام می دانستند!

5 - مردمی او را شهید کردند که کاملا او را می شناختند و از مقام و منزلت او آگاهی داشتند!

6 - با این که در کنار آب فرات بود، او را تشنه شهید کردند و آب را بر کودکان و اهل حرمش بستند.

7 - بعد از کشتنش، اموال او را حتی وسایل شخصی او از قبیل انگشتر و نعلین و عمامه اش را غارت کردند!

8 - خیمه ها را آتش زدند و اهل بیتش را ترسانده و آزار رساندند!

9 - اهل بیت او را که منسوب به پیامبرشان بود، به اسیری بردند!

10 - سر مقدسش را بر بالای نیزه در شهرها گرداندند!

11 - بر بدن نازنینش، اسب دواندند!

12 - سه روز بدنش بر روی خاک افتاده بود و کسی نبود تا او را دفن کند تا عاقبت اهل روستا آمدند و او را دفن نمودند!

13 - کسی دستور کشتن او را داد (یزید) که جد و پدرش آزاد کرده جد حسین علیه السلام بودند!

14 - او را بدون جرم و گناهی کشتند!

15 - کسانی او را تشنه شهید کردند که گروهی از آن ها (لشکر حر) چند روز قبل به وسیله همین حسین علیه السلام از تشنگی نجات یافتند!

16 - به خاطر تبلیغات سوء، مردم شام شهادت او را جشن گرفتند!

17 - همه موجودات حتی ماهیان دریا و درختان برای او اشک ریختند!…

شيخ صدوق قدس سره در علل الشرايع به اسناد خود از عبدالله بن فضل هاشمى روايت كرده كه گفت :

به امام صادق عرض كردم :

يا بن رسول الله ، چه شد روز عاشورا روز شهادت حسين است روز بزرگ مصائب است ، و حال آن كه روز وفات رسول الله و روزى كه فاطمه عليهاالسلام جهان را وداع گفت و روزى كه اميرالمومنين شهادت يافت و روزى كه حسن بن على به ضربت ستم شهيد گشت واجب مى كند كه مصائب اين روزها بزرگ تر باشد ؟

امام فرمود: مصيبت روز قتل امام حسين بزرگ تر است از جميع ايام ، زيرا كه اصحاب كساء كه در نزد خداوند بهترين آفريدگانند، فزون از پنج تن نباشند و آنها محمد و على فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام هستند و جود عالم منوط به وجود ايشان بود چون رسول خدا جهان را وداع كرد مردمان به بقاى چهار تن ديگر شاد بودند و چون فاطمه عليهاالسلام از دنيا رفت مردمان به وجود حسن و حسين عليهماالسلام تسليت مى يافتند چون على به شهادت رسيد، امام حسن و امام حسين عليهماالسلام به جاى او بودند و بعد از شهادت حسن مردم چشمشان به جمال حسين بود اما چون حسين را به قتل رساندند كسى از اصحاب كساء باقى نماند تا مردم را در سوگوارى آن حضرت سير و سلوكى باشد ولى شهادت حضرت حسين چنان بود كه پيامبر و على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام همگان را شهيد كرده باشند اين جاست كه مصيبت روز شهادت حسين بزرگترين ايام و برزگترين مصائب است .
( وقايع الايام ، ص 371.)

پدید آورنده : حوزه علمیه سنقر - محمدتقی صرفی پور ، صفحه 155