فایل صوتی مداحی، ویژه پیاده روی اربعین حسینی با نوای حاج میثم مطیعی که مورخ 1395/08/02 در هیأت میثاق با شهدای بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق (علیه السلام) اجرا شده است، در ادامه قابل دریافت می باشد.

 

دانلود

پای پیاده، هم پای جاده، ره می سپارم به عزم زیارت
در کوله بارم، چیزی ندارم، غیر از دلی مست شوق شهادت
مولا
می خوام دلم پر از تو باشه
آقا
نخواه که از تو دل جدا شه
ای یار، دلدار، سالار
دلبسته یاد توام… وای وای وای
دربند و آزاد توام… وای وای وای
وای
نمی خوام بی تو زنده باشم
وای نخواه تا که از تو جدا شم

 

***   ***   ***   ***

آقا نظر کن، این شب رو سر کن، شام دمشق و یمن رو سحر کن
آقا حسین جان، زار و غریبیم، در جاده ها زایر عطر سیبیم
مولا
زمانه را ستم گرفته
آقا
دل یتیما غم گرفته
آقا آقا آقا
با اینکه چیزی ندارم… وای وای وای
که پای عشقت بذارم وای وای وای
وای
به شوق تو آواره هستم
به ذوق نگاه تو مستم

 

***   ***   ***   ***

پای پیاده، هم پای جاده، زائر شده این دل تنگ ساده
مولا یا مولا، دل بی قراره، دل عاشق و خسته از انتظاره
آقا
بهشت و بی شما نمی خوام
آقا
به شوق یاری تو می آم
آقا آقا آقا
دلبسته راه توایم… وای وای وای
دیوانه ماه تو ایم…… وای وای وای
سرمست احساس توایم….. وای وای وای
سرباز عباس تو ایم…. وای وای وای
آه
به این زائرانت نگاه کن
برای فرج هم دعا کن

شاعر: علی محمد مودب

 عمارنامه

 

 

 

 

بهترین و صمیمی ترین مهمونی هم اگه رفته باشی شاید نگاهی ، رفتاری یا حرفی آزارت بده ، شاید احساس کنی منتی سرت هست …

اما تو این دنیا یه جایی هست بدون منت ازت پذیرایی می کنن …
والله ،والله ، والله بدون هیچ چشم داشتی شرمندت می کنن …
همین روزها عده ای دار و ندار زندگی شون رو خرج زوار امام حسین(علیه السلام) میکنند ، 
بی هیچ منتی …
نه نگاهی آزارت میده ، نه حرفی اذیتت می کنه …
منتی ندارن چون طرف معامله شون کسی دیگه است …
کسی که به من و تو اعتبار داده …
ارباب مون حسین(علیه السلام) …

 

 

به خدا تنها اربابیه که به غلام هاش عزت میده …
تو هیچ جای این عالم با هرعنوانی به جز زائر ابی عبدالله اینطور تحویلت نمی گیرن …
کاش ما هم بتونیم همچین دل بزرگی داشته باشیم …
کاش ما هم بتونیم همچین معامله ای خالصانه با اربابمون داشته باشیم …

حجت الاسلام علوی تهرانی: 

 مراسم دهه سوم محرم با سخنرانی حجت الاسلام علوی تهرانی و مداحی حاج کاظم غفارنژاد و حاج روح الله بهمنی و کربلایی علی اصغر ژولیده در هیئت عشاق العباس علیه السلام برگزار شد.

 در ادامه ی خبر متن سخنرانی حجت الاسلام علوی تهرانی را می خوانید:

 

 

 

  2- گریه کردن فاطمه سلام الله علیها  برای امام علی علیه السلام  (گریه کردن نوعی دفاع است)

 3- جهاد شهادت و جان دادن حضرت زهرا سلام الله علیها  که خود نوعی دفاع از امیرالمومنین علیه السلام بود

 هرکس که ادعا می کند پیرو ائمه علیه السلام  است باید از این سه جهت به ایشان متصل باشد. این بد است که ما برای امام حسین علیه السلام گریه کنیم اما نتوانیم از گریه بر ایشان، از سیاه پوشیدن و عزاداریمان دفاع کنیم. این یعنی ضعف شدید نیروهای مذهبی در جبهه های فرهنگی.

 

  اقامه ی عزا برای سید الشهدا علیه السلام درخواست و مورد مطالبه است، این دستور را به ما داده اند. وجود مبارک سیدالشهدا علیه السلام  در روز عاشورا 13 وداع داشتند و محتوای دو وداع را لحاظ کردند: 1-وداع با اهل بیت و خانواده یشان.

  قالَ الصادِق علیه السلام : قُولُوا لِاَولیائِنَا ، یَهتَمُّونَ فی اِقامَهِ مَصائِبَنا¹ به دوستان و اولیای ما بگویید: که در اقامه و بر پایی مجالس عزا و مصیبت های ما ، همّت گمارند.

 2-وداع دوم حضرت با امام سجاد علیه السلام : فرزندم، به شیعیان و پیروانم سلام مرا برسان و بگو: پدر من غریب از دنیا رفت و برایش ندبه کنید و بگویید: پدرم با لب تشنه شهید شد و او را یاد کنید و برای او گریه کنید.

...

>

 5 رکن اقامه ی عزا

 1-      روضه خوانی

 2-      سیاه پوشیدن

 3-      گریه کردن

 4-      سینه زدن

 5-      اطعام کردن

  این پنج رکن هم از قرآن هم از روایت و هم از سیره قابل اثبات است و ما به عنوان کسانیکه خود را منسوب به اهل بیت می دانیم باید بتوانیم از این ها دفاع کنیم.

 از بین همه ی این موارد درباره اشک بر سیدالشهدا صحبت می کنیم. بر حسب قرآن می شود اثبات کرد که باید بر امام حسین علیه السلام  گریه کرد.

 گریه بر امام حسین علیه السلام  منحصر به انسان نیست

 به جز انسان موجودات دیگر هم بر امام حسین علیه السلام  گریه کردند. 

 در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است؛ بکت علیه السموات السبع و ما فیهن و ما بینهن و من ینقلب علیهن و الجنة و النار و ما خلق ربنا و مایری و مالایری²

 تمام آسمانها و زمینهای هفتگانه و ساکنین آنها و بهشت و جهنم و تمام موجودات عالم چه محسوسات و چه غیر محسوسات برای امام حسین علیه السلام گریه کردند.

 

چقدر بر امام حسین علیه السلام  گریه کنیم؟

 امام صادق علیه السّلام فرمودند: بکی علی بن الحسین عشرین سنة و ما وضع بین یدیه طعام الّا بکی³

 امام سجاد علیه السّلام بیست سال براباعبدالله علیه السلام  گریه کرد و هرگاه غذایی نزد حضرت گذاشته می­ شد چشمان مبارک حضرت پر اشک می شد، روزی یکی از خدمت گزاران آن حضرت گفت: یابن رسول الله! آیا زمان پایان حزن و اندوه شما فرا نرسیده؟ حضرت فرمودند: «یعقوب دارای دوازده فرزند بود خداوند یکی از آنان را از جلوی چشمش پنهان نمود، در حالی که فرزندش زنده بود، چشمان یعقوب از اندوه سفید شد اما من در جلو چشمم شاهد بودم پدرم، برادرم، عمویم، هفده تن از اهل بیتم و گروهی از یاران پدرم را به قتل رساندند و سرهایشان را از تن جدا کردند چگونه اندوه من پایان می پذیرد.»

 گریه ی بر اباعبدالله علیه السلام برحسب معرفت ماست هر چقدر معرفتمان نسبت به ایشان بیشتر باشد گریه هم بیشتر است.

 

 سیدالشهدا علیه السلام  چنان شخصیتی هستند که دشمنشان هم بر ایشان گریست.

 در كتاب الامامه و السياسه اهل سنت آمده است در مورد آنچه بر اهل بیت پیغمبر صلی الله علیه و آله  در مجلس یزید گذشت؛ حضرت زینب سلام الله علیها  خطاب به یزید فرمودند: دختران پیغمبر صلی الله علیه و آله  اسیر شما هستند و در این حین، یزید شروع به گریه کردن نمود و آنقدر گریه کرد که نزدیک بود نفسش بند بیاید.

 آن چیزی که برای من و شما هشدار است این است که گریه ما چه فرقی با گریه ی یزید دارد؟

 گریه ی بر امام حسین علیه السلام آتش جهنم را خاموش می کند اما نه گریه ی یزید ملعون.

 در تاریخ طبری آمده است؛ بزرگان و پیرمردان کوفه بالای تل ایستاده بودند و گریه می کردند و کاری نمی کردند و فقط می گفتند: خدایا نصرت خود را نازل کن.

 

 در کتاب شریف کمال الدین اثر شیخ صدوق راوی این حدیث ابن عباس است که می گویند: من در جنگ صفین همراه حضرت علی علیه السلام  بودم، زمانیکه رسیدیم به محله ی نینوا و شطّ فرات امام علی علیه السلام  با صدای بلند به من فرمودند؛ یابن عباس اینجا را می شناسی؟ گفتم: نه آقا جان نمی شناسم.

  فرمودند؛ اگر تو هم مثل من اینجا را می شناختی از اینجا رد نمی شدی که مثل من گریه کنی. ابن عباس می گوید: مدت طولانی حضرت گریه کردند و محاسنشان تر شد و اشک بر سینه مبارکشان ریخت و ما با علی گریه کردیم و از حال ایشان گریستیم و فرمودند: وای بر آل ابوسفیان. این ها که دوست داران شیطان و حزب شیطان هستند. حضرت گریه شدید کردند آنقدر که از روی اسب افتادند و بیهوش شدند و سپس ایشان را به هوش آوردند.

 

 میعاد بین تمام انبیاء و خداوند

 تمام انبیاء علیهم السلام هم بر وجود سید الشهدا علیه السلام گریستند.

 در عیون اخبار الرضا(علیه السلام)، خصال شیخ صدوق و دیگر كتب معتبر روایى از امام رضا(علیه السلام) چنین نقل شده است⁴: هنگامى كه حق تعالى به ازاى ذبح اسماعیل قوچى را فرستاد تا به جاى او ذبح شود، حضرت ابراهیم(علیه السلام) آرزو كرد؛ كاش مى شد فرزندش را به دست خود ذبح كند و مأمور به ذبح گوسفند نمى شد تا به سبب درد و مصیبتى كه از این راه به دل و جان او وارد مى شود، مصیبت پدرى باشد كه عزیزترین فرزندش را به دست خود در راه خدا ذبح كرده تا از این طریق بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت ها را به دست آورد. در این اثنا خطاب وحى از پروردگار جلیل به ابراهیم خلیل رسید كه محبوب ترین مخلوقات من نزد تو كیست.

 ابراهیم(علیه السلام) عرضه داشت: هیچ مخلوقى پیش من محبوب تر از حبیب تو محمد(صلی الله علیه و آله) نیست. پس وحى آمد كه آیا او را بیشتر دوست دارى یا خودت را ابراهیم(علیه السلام) گفت: او پیش من از خودم محبوب تر است. خداوند متعال فرمود: فرزند او را بیشتر دوست دارى یا فرزند خود را ابراهیم(علیه السلام) عرض كرد: فرزند او را بیشتر دوست دارم.

 پس حق تعالى فرمود:آیا ذبح فرزند او (امام حسین علیه السلام) به دست دشمنان از روى ستم، بیشتر دل تو را مى سوزاند یا ذبح فرزند خودت به دست خودت در اطاعت من ! عرض كرد: پروردگارا! ذبح او به دست دشمنان بیشتر دلم را مى سوزاند. در این هنگام خداوند خطاب كرد؛ اى ابراهیم! پس به یقین جمعى كه خود را از امت محمد(صلی الله علیه و آله) مى شمارند، فرزند او حسین(علیه السلام) را از روى ظلم و ستم و با عداوت و دشمنى، ذبح خواهند كرد همان گونه كه گوسفند را ذبح مى كنند و به این سبب مستوجب خشم و عذاب من مى گردند.

 ابراهیم(علیه السلام) از شنیدن این خبر جانكاه، ناله و فریاد بر آورد و قلب و جان او به درد آمد و بسیار گریه نمود و دست از گریه بر نمى داشت تا این كه وحى از جانب پروردگار جلیل رسید: « اى ابراهیم! گریه تو بر فرزندت اسماعیل اگر او را به دست خود ذبح مى كردى، فدا كردم به گریه اى كه تو بر حسین(علیه السلام) و شهادتش كردى و بدین سبب بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت ها را به تو دادم. در پایان امام رضا(علیه السلام) فرمود: این است مفهوم قول خداوند عز وجل؛ «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ»

 

وارث

  پی نوشت:

 1-      رند عالم سوز ص 134 به نقل از بحارالانوار ج 44 ص 287

 2-      کامل الزیارات صلی الله علیه و آله  80

 3-      مناقب ابن شهر آشوب: ج 4، ص 179

 4-      بحارالأنوار، ج،۱۲ ص۱۲۴ و ج،۴۴ ص۲۲۵

 

 

 

زیارتنامه ی اربعین + متن و ترجمه، فایل صوتی و پاور پوینت

روز بیستم ماه صفر، روز اربعین و به قول شیخ مفید و شیخ طوسی روز بازگشت اهل حرم امام حسین علیه السلام از شام به مدینه، و روز ورود اولین زائر آن حضرت جابربن عبدالله انصاری به کربلا، جهت زیارت امام حسین علیه السلام است.

زیارت آن حضرت در این روز مستحب است. که به فرموده امام حسن عسکری علیه السلام از نشانه های مؤمن است.
قال العسکری علیه السلام: «علامات المؤمنین خمس: صلاةُ الاحدی و الخمسین و زیارةُ الاربعین والتـَختم فی الیَمین و تـَعفیرُ الجـَبین و الجَهر ببسم الله الرحمن الرحیم.
از حضرت امام حسن عسکری علیه السلام روایت شده که فرمودند:
علامات مؤمن پنج چیز است:
1. اقامه پنجاه و یک رکعت نماز فریضه و نافله در شبانه روز؛
2. زیارت اربعین؛
3. انگشتر به دست راست کردن؛
4. جبین را در سجده بر خاک گذاشتن؛
5. در نماز بسم الله الرحمن الرحیم را بلند گفتن.

شیخ طوسی در تهذیب و مصباح، زیارت مخصوصه روز اربعین را از حضرت امام صادق علیه السلام نقل کرده است.

شرح فرازهایی از زیارت اربعین

فراز اول: سلام های توصیفی
السلامُ علی وَلیِّ الله و حبیبه؛
سلام بر ولی و حبیب - دوست – خدا.
السلامُ عـَلی خلیلِ اللهِ وَ نجیبه؛
سلام و درود بر خلیل و گزیده خدا.
السلامُ علی صَفیِّ اللهِ و ابن ِ صَفیّـه؛
درود بر برگزیده خدا و پسر انتخاب شده خدا.
السلامُ علی الحُسین ِ المظلوم الشهید؛
درود بر حسین مظلوم شهید.
السلامُ علی اسیرِ الکربات و قـَتیلِ العـَبرات؛
سلام بر کسی که اسیر و گرفتار بلایا و اندوه ها شد و کشته برای اشک ها.
در سلام های اولیه زیارت، امام صادق علیه السلام به نوعی اصالت خانوادگی امام حسین علیه السلام را بیان می نماید که ایشان فرزند رسول خدا که حبیب خداست، می باشد. برخی از انبیاء در درگاه الهی با نام خاصی توصیف و معروف شده اند. حضرت ابراهیم علیه السلام با عنوان خلیل الله، حضرت موسی علیه السلام با عنوان کلیم الله، حضرت عیسی علیه السلام با عنوان کلمة الله، حضرت نوح علیه السلام با عنوان نبی الله - که البته ایشان اولین پیامبری بودند که مقام نبوت را به دوش کشیدند- حضرت آدم علیه السلام با عنوان صفوة الله و حضرت محمد صلی الله علیه و آله با عنوان حبیب الله مطرح هستند.
در سلام های اولیه زیارت، امام صادق علیه السلام به نوعی اصالت خانوادگی امام حسین علیه السلام را بیان می نماید که ایشان فرزند رسول خدا که حبیب خداست، می باشد. برخی از انبیاء در درگاه الهی با نام خاصی توصیف و معروف شده اند. حضرت ابراهیم علیه السلام با عنوان خلیل الله، حضرت موسی علیه السلام با عنوان کلیم الله، حضرت عیسی علیه السلام با عنوان کلمة الله، حضرت نوح علیه السلام با عنوان نبی الله - که البته ایشان اولین پیامبری بودند که مقام نبوت را به دوش کشیدند- حضرت آدم علیه السلام با عنوان صفوة الله و حضرت محمد صلی الله علیه و آله با عنوان حبیب الله مطرح هستند.

...

برای سلام معانی مختلف ذکر کرده اند، که به اختصار نام می بریم.
1. سلام، یکی از نام های خدای عزوجّل است و مراد آن است که خداوند حافظ تو باشد.
2. سلام به معنای تسلیم.
3. سلام به معنای سلامتی.
حال که معنای سلام مشخص شد که به معنای آسایش، امنیت و سلامتی است، به تفسیر سلام بر امام حسین علیه السلام می پردازیم. سلام بر امام به این صورت است که شخص زائر در حالی که حضور امام ایستاده یا از دور ایشان را در ذهن حاضر نموده و به حضرت سلام می نماید و در دل می گذراند که هیچ آزاری و آسیبی از ناحیه من به آن امام، نه در آن وقت و نه پس از آن نخواهد رسید؛ زیرا هدف تمامی آن بزرگواران جز هدایت و اصلاح مردم و اعلای کلمه توحید و شیوع طاعت خداوند در مردم نیست، لذا آنها از معصیت خدا و تخلف از اوامر و نواهی او، از اخلاق ناپسند مردم از قبیل خودبزرگ بینی، حرص، ریا، بخل، حّب قدرت، غیبت، آزار رساندن و… اذیت خواهند شد.
زائر باید حال خود را به گونه ای قرار دهد که مورد رضایت امام باشد، نه مایه اذیت آن حضرت. آن وقت است که در گفتن کلام سلام، صادق است. لذا باید دل را با آب توبه شستشو داده، و اشک پشیمانی از دیده فرو ریزد، و پس از آن به امام عرض سلام داشته باشد.
زائر با عرض سلام، خود را به آن حضرت نزدیک نموده و با تکرار واژه ادب، روح و روان خود را به لحاظ نزدیکی به ایشان از پستی ها و رذایل و آلودگی ها پاک می نماید و سلام را چنان با ادب و خلوص و اشک و آه بر دل القا می نماید، تا سلامتی کامل حاصل گردد و موجب جواب سلام آن بزرگوار گردد.
در واقع زائر با عرض سلام بر آن حضرت و یارانش چهره اجتماعی - سیاسی خود را نمایان ساخته و اعلان می دارد که نه تنها با بت درون مبارزه می کند، بلکه همانند خود آن بزرگوار، با طاغوتیان، ظالمان، مستبدان و خائنین به مردم، مبارزه کرده و با شعار سلام، خود را در زمره یاران آن حضرت قرار می دهد.

فراز دوم: شهادت و گواهی امام صادق علیه السلام به عظمت و برتری امام حسین علیه السلام
اللهم انی اَشهَدُ أنـَّهُ وَلیـُّکَ وَ ابنُ وَلیِّک؛
بار خدایا گواهی می دهم که -امام حسین- ولی تو و فرزند ولی تو است.
وَ صَفیـُّکَ وَ ابنُ صَفیـِّک، الفائزُ بِکـَرامـَتـِک؛
و نیز گواهی می دهم که او برگزیده ی تو و پسر برگزیده ی تو است که به کرم تو رستگار است.
اَکرَمتـَهُ بالشَّهادة؛
خدایا گواهی می دهم که او را به وسیله شهادت گرامی داشتی.
و حَبوتـَهُ بالسـَّعادة؛
و به او سعادت عطا فرمودی.
سلام بر امام به این صورت است که شخص زائر در حالی که حضور امام ایستاده یا از دور ایشان را در ذهن حاضر نموده و به حضرت سلام می نماید و در دل می گذراند که هیچ آزاری و آسیبی از ناحیه من به آن امام، نه در آن وقت و نه پس از آن نخواهد رسید؛ زیرا هدف تمامی آن بزرگواران جز هدایت و اصلاح مردم و اعلای کلمه توحید و شیوع طاعت خداوند در مردم نیست، لذا آنها از معصیت خدا و تخلف از اوامر و نواهی او، از اخلاق ناپسند مردم از قبیل خودبزرگ بینی، حرص، ریا، بخل، حّب قدرت، غیبت، آزار رساندن و… اذیت خواهند شد.
و اجتـَبـیتـَه بطیبِ الولادة؛
و او را از اصل و نسب، پاکی ولادت بخشیدی.
و جَعَلتـَه سیداً من السادة و قائِداً من القادة؛
او را آقایی از آقایان و رهبری از رهبران قرار دادی.
و ذائدً مِنَ الذادة و اَعطیتـَهُ مَواریثَ الانبیاء؛
و او را مدافعی از مدافعان قرار داده و ارث تمام انبیاء را به ایشان عطا فرمودی.
و جعلته حُجَة ًعلی خـَلقِک مِنَ الاوصِیاء؛
و شهادت می دهم که او را حجت بر خلق خود از اوصیاء قرار دادی.
فـَاَعذَرَ فی الدُعاءِ وَ مَنَحَ النُصح؛
پس امام حسین علیه السلام نیز در دعوت، عذری باقی نگذاشت و خیر خواهی نمود.
در این دنیا هر کس توسط چیزی و یا عملی به عزت می رسد. امام صادق علیه السلام در این فراز از زیارت، امام حسین علیه السلام را توصیف می نماید که خدایا او ولی تو و فرزند ولی توست، او برگزیده و پسر برگزیده توست. یعنی با تمام عزت و احترامی که برای ایشان قائل بودی ولی به وسیله شهادت به او عزت بخشیدی. تو خواستی که امام به وسیله شهادت، آن هم چنین شهادتی به عزت برسد. خدا به وسیله شهات، امام حسین علیه السلام را به سعادت رسانید. طوری که یزید و وزرایش به دنبال دنیا و کسب مقامات دنیوی بودند و به نوعی به دنبال کسب اعتبار بودند ولی امام حسین علیه السلام که هیچ چشم داشتی به دنیا نداشت و حکومت را هم صرفاً به عنوان ابزاری برای برافراشتن اسلام و اقامه عدالت می دانست.
امام حسین علیه السلام و اهل بیت ایشان در فجیع ترین وقایع و جنایت ها، قرار گرفته بودند. اگر چه مدت زمان جنگ کم بوده؛ اما در این مدت کم، انواع و اقسام جنایت ها و پستی ها دیده می شود که البته بزرگترین چهره این جنایات اینست که بر امام معصوم وارده شده است. شهید مطهری ره می فرماید: ” یک وقت حساب کردم و ظاهراً در حدود بیست و یک نوع پستی و لئامت در این جنایت دیدم و خیال نمی کنم در دنیا چنین جنایتی پیدا بشود، که تا این اندازه تنوع داشته باشد.[1] و به امام با گذراندن چنین وضعیتی کرامت و شرافت داده شد.

فراز سوم: اهداف قیام امام حسین علیه السلام
و بَذلَ مُهجَتـَهُ فیکَ لیَستـَنقـِذَ عِبادکَ مِنَ الجَهالةِ وَ حَیرَةِ الضـَلالة؛
-خدایا- جانش را در راه تو بخشید تا بندگانت را از نادانی، سرگردانی و گمراهی نجات دهد.
امام حسین علیه السلام قبل از خروج از مکه خطاب به برادرش محمد حنفیه وصیت نامه ای نوشتند که ضمن آن اهداف خود را از قیام اعلام می دارند. در آنجا می فرماید: من برای اصلاح دین جدّم رسول الله و امر به معروف و نهی از منکر قیام می نمایم.
با مطالعه تاریخ زمان امام حسین علیه السلام در می یابیم که در دین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله تغییرات بسیاری ایجاد شده و بدعت های فراوانی نهاده شده بود. امام برای این که حقیقت دین رسول اکرم حفظ شود و دینی سالم به نسل های بعدی رسانده شود هیچ راهی نداشت جز این که قیام نماید و بدین وسیله اعلام کند که حقیقت دین اسلام به یغما برده شده و دین کنونی، دینی است تحریف شده که خلفا به واسطه آن راهی برای حکومت نامشروع خود یافته اند. پس امام قیام می کند تا پیام دین واقعی را به گوش افرادی که خواهان شنیدن حقیقت هستند برساند.
با مطالعه تاریخ زمان امام حسین علیه السلام در می یابیم که در دین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله تغییرات بسیاری ایجاد شده و بدعت های فراوانی نهاده شده بود. امام برای این که حقیقت دین رسول اکرم حفظ شود و دینی سالم به نسل های بعدی رسانده شود هیچ راهی نداشت جز این که قیام نماید و بدین وسیله اعلام کند که حقیقت دین اسلام به یغما برده شده و دین کنونی، دینی است تحریف شده که خلفا به واسطه آن راهی برای حکومت نامشروع خود یافته اند. پس امام قیام می کند تا پیام دین واقعی را به گوش افرادی که خواهان شنیدن حقیقت هستند برساند.

فراز چهارم: قاتلان امام حسین علیه السلام
وَ قـَد تـَوازَرَ عـَلـَیه مَن غـَرَّته الدُنیا؛
کسانی بر علیه او( امام) همدست شدند که دنیا آنها را فریب داد.
و باعَ حـَظـَّهُ بالاَرذَلِ الاَدنی وشَری اخِرَتـَهُ بالثـَّمَنِ الاَوکـَس ِ؛
و بهره هستی خود را به بهای ناچیز و پستی فروختند و آخرت خود را به بهای کمی دادند.
و تـَغـَطرَسَ وتـَرَدّی فی هواه؛
گردن فرازی کرده و خود را در پرتگاه هوس انداختند.
و اَسخَطَکَ و اَسخَطَ نـَبیکَ؛
و تو و پیغمبر تو را به خشم آوردند.
و اَطاعَ مِن عِبادِکَ اهلَ الشـِّقاق ِ وَ النفاق؛
و آن( دنیا پرستان) پیروان بنده هایت شدند که خلاف انگیز و نفاق انگیز بودند.
و حـَمـَلـَة َ الاوزارِ المـُستوجبینَ النار؛ و بار گناه به دوش کشیده و به آتش سزاوار شدند.
فـَجاهدهُم فیکَ صابراً مُحتـَسـباً؛
پس ( امام) جهاد کرد با آنها درحالی که شکیبا بود.
حتی سُفـِکَ فی طاعـَتِکَ دمه؛
تا این که در ( راه) طاعت تو خونش ریخته شد.
وَ استـُبیحَ حَریمَهُ؛
هتک حرمت به حرم امام مباح شد.
امام صادق علیه السلام در این فراز از زیارت به توصیف قاتلان می پردازد که ما در این اینجا به عرض از آنان را معرفی می نماییم.
عمر بن سعد بن ابی وقاص یکی از افرادی از که در جریان حادثه کربلا نقش بسزایی را ایفا می نماید. سعد پدر عمر از مسلمانانی است که در سالهای نخست بعثت رسول اکرم صلوات الله علیه مسلمان شد و در راه دین، شکنجه و محرومیت دیده بود که فتح ایران و بنای کوفه به دست او انجام شد؛ ولی مانند بسیاری از یاران رسول خدا صلی الله علیه و آله علاقه به دنیا بر او غالب گشته و در ماجرای خلافت حضرت علی علیه السلام با آن حضرت بیعت نکرد و در سال 55 یا 58 از دنیا برفت. عمربن سعد؛ اگرچه به خاطر شخصیت معروف پدرش نام درخشانی داشت؛ اما مرد دنیاپرست و بُزدلی بود که بر طبق روایات رسیده، رسول اکرم صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام او را مذمت کردند، به همین جهت پدرش هم از او راضی نبود، به طوری که او را از ارث محروم نمود.[2]
نقش عمربن سعد در کربلا، بسیار اساسی بود؛ زیرا او فرمانده کل و جنگ در کربلا، از طرف ابن زیاد بود که پیش از ورود امام حسین علیه السلام به سرزمین کربلا، مأموریت یافته بود که با چهار هزار نفر از مردم کوفه برای بازپس گرفتن یکی از شهرهای استان همدان برود و فرمان حکومت “ری” را نیز به نام او صادر کرده بود.
“شمربن ذی الجوشن” یکی دیگر از سران و فرماندهان در حادثه کربلا بود. وی در زمان حضرت علی علیه السلام جزو شیعیان و طرفداران حضرت به شمار می آمد، او در جنگ صفین از افراد تحت فرمان امیرمؤمنان بود و در جنگ با معاویه شرکت داشت و شجاعت زیادی از خود نشان داد.[3]
وی علی رغم این که در زمره یاران حضرت علی علیه السلام بود؛ ولی همانند بسیاری از دوستان حضرت، عاقبت به خیر نشد؛ چرا که بر اثر گرفتاری نفسانی، در ردیف دشمنان حضرت و وطرفداران بنی امیه قرار گرفت.
اینها نمونه هایی از قاتلان امام حسین علیه السلام بودند که به وسیله حبّ دنیا و مقام وسوسه شده و با فرزند پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله جنگیدند و امام را به شهادت رساندند.
دلائلی نقلی و تاریخی متذکر این نکته است که عامل دنیاپرستی و منفعت طلبی در حادثه کربلا نقش اساسی داشته است. فرزدق شاعر می گوید: من در سال شصت هجری که با مادرم از کوفه عازم مکه و انجام مراسم حج بودم با امام حسین علیه السلام ملاقات نمودم، حضرت از من سؤال کرد: از کوفه چه خبر داری؟ گفتم: قلوب النّاس معک و سیوفهم مع بنی امیّه و…؛ مردم دلهاشان با توست، ولی شمشیرهاشان با بنی امیه است و… .[4] سپس حضرت امام حسین علیه السلام در طی بیان مطالبی فرمودند: “انّ النّاس عبید الدّنیا و الدّین لعقٌ علی السنتهم یحوطونه مادرّت معائشهم فاذا محصوا باالبلاء قلّ الدّیّانون؛ به راستی که مردم، بندگان دنیا هستند و دین و دینداری بر سر زبان و لقلقه آنهاست و دین را فقط زمانی می خواهند که وسیله ای برای تأمین دنیای آنان شود؛ اما وقتی که به گرفتاری و بلا مورد آزمایش قرار می گیرند، دینداران حقیقی، بسیار اندک هستند".[5]
همیشه در طول تاریخ انسان، دنیا پرستی و قدرت خواهی، عامل انحراف بشر بوده و هست. بعضی از قاتلین حسین علیه السلام نیز گرفتار دنیا و خواسته های آن شدند. آنچه را به طور قطع می توان گفت این است که عامل دنیاخواهی در رؤسا و فرماندهان لشکرها همانند عمر سعد و شمر و عاملان اصلی جنگ (یزید و ابن زیاد) نقش اساسی داشته است؛ زیرا آنها به طور یقین به مقام حسین علیه السلام و حقانیت او آگاهی داشتند؛ ولیکن به خاطر منافع دنیوی و رسیدن به قدرت، راضی به قتل آن حضرت شدند، چنانکه عامربن مجمع بعیدی به امام فرمود: «امّا رؤساؤهم فقد اعظمت رشوتهم و ملئت غرائزهم؛ اما رؤسای آنها که رشوه فراوان به آنان داده شده و خورجین هاشان پر شده است، لذا همه یکدست علیه تواند»
علاوه بر رؤسا تعدادی دیگر در لشکر دشمن بودند، علی رغم آگاهی به حقانیت و مظلومیت حسین علیه السلام، به خاطر از دست ندادن دنیا و زن و بچه در قتل حسین شرکت نمودند؛ البته آنها کسانی بودند که واقعاً نماز می خواندند و شهادتین می گفتند؛ ولیکن به خاطر شکم و ریاست یا ترس از دادن جان و دنیای خود، برخلاف اعتقاد خود با حسین علیه السلام جنگیدند، به همین جهت جنگ اصحاب ابن زیاد در راه عقیده و ایمان نبوده؛ بلکه جنگ با عقیده و خود بوده است؛ یعنی آنها کسانی بودند که به خاطر شکم با اعتقادات خود جنگیدند، به همین دلیل یعنی آنها کسانی بودن که به خاطر شکم با اعتقادات خود جنگیدند، به همین دلیل آنها از کفّاری که در راه عقیده خود می جنگیدند، پست ترند، عقاد در همین باره می گوید: “در پستی یاوران یزید همین بس که در کربلا به جهت اعتقادی به کرامت و حق آن حضرت داشتند از مقابله رو در رو با وی می هراسیدند؛ ولی پس از شهادت، لباس او و اهل بیتش را در میان اموال غارت شده بیرون می آوردند و اینان اگر به دین او و رسالت جدّش هم کافر بودند این عمل آنها در مذهب مردانگی پست ترین کار بود".[6]
مگر ممکن است پیرو حقیقی، در صلح و آرامش با اهل بیت بوده و در جنگ و محاربه، بی تفاوت و یا رو در روی آنها باشد و مگر ممکن است شیعه راستین، در جنگ با آن بزرگواران بوده و در صلح به مخالفت با آنان برخیزد، هرگز این چنین نیست؛ زیرا معنای حقیقی شیعه، پیروی در تمام چهره ها است و پیرو واقعی، روحش با امام خود، یکی می شود.
البته خیانت و فاجعه به این بزرگی را نمی توان با عامل دنیا طلبی فرموله کرد؛ زیرا غریزه منفعت خواهی، کم و بیش عامل انحراف بیشتر انسان ها می شود؛ ولیکن در بعضی از اعمال همانند قتل و کشتار باید خبث باطن و اسارت کامل دنیوی، غرق شدن در شهوات و از خود بیگانگی کامل را عامل داشت، چنانکه عقاد می گوید: “آنان مسخ شدگان زشت رویی بودند که سینه هایشان از کینه فرزندان آدم آکنده بود، به ویژه از کسانی که اخلاق استوار و آثار نیکو داشته اند و به همین دلیل تمامی کینه های خود را از روی دشمنی با وی بر سر آنان ریختند، هر چند که از این کار پاداش و غنیمتی نصیبشان نشد."[7]
پس در کربلا، دنیا چشم و دل یزید، ابن زیاد، شمر، عمر سعد و امثال آنها را کور کرده بود، به طوری که با فجیع ترین وضع ممکن، فرزند پیغمبر صلی الله علیه وآله و نور چشم فاطمه سلام الله علیها را به شهادت رساندند که لعنت خداوند بر تمام آنها باد.

فراز پنجم: عبرت آموزی از سالار شهیدان
اشهَدُ انـَّکَ اَمینُ الله وابنُ امینهِ؛
گواهی می دهم که تو امانت دار خدا و پسر امانت دار او هستی.
عِشتَ سَعیداً وَ مَضَیتَ حَمیداً وَ متَّ فـَقیداً مـَظلوُماً شهیداً؛
گواهی می دهم که سعادتمند زندگی کردی و ستوده در گذشتی، و هنگامی که رحلت کردی از وطن خود دور بودی و در حالی که ستم دیده بودی، به شهادت رسیدی.
و اشهـَدُ انَّ الله مـُنجـِزٌ ما وَعـَدَکَ؛
و گواهم که خدا وفا کند بدان چه تو را وعده داد
و مُهلِکٌ مَن خـَذلـَکَ و مُعـَذبٌ مَن قتلکَ؛
و ( خدا) هلاک کند هر آن کس که تو را رها کرده و ترک گفته وعذاب کند کسی که تو را کشت.
و اشهـَدُ انـَّکَ وَفیتَ بِعَهدِ الله؛
و گواهی می دهم که به عهد خدا وفا کردی.
و جاهـَدتَ فی سـَبیلِهِ حتی اتیکَ الیـَقینُ؛
و در راه -خدا- تا رسیدن لحظه مرگ جهاد کردی.
آن حضرت به دلیل موقعیت خاصّی که برایش پیش آمده، درس های زیادی به طور عملی به تمام انسان های تاریخ و جوامع بشری داده است که به اختصار بیان می کنیم:
الف - فضایل شخصی و فردی:
1. توحید و عرفان؛
2. عبادت و بندگی.
3. ترک از خودبیگانگی در برابر دنیا و خواسته های آن؛
4. تسلیم در برابر رضای خداوند؛
5. آگاهی و شناخت به تمام ارزش های الهی و انسانی؛
6. شجاعت و مروّت؛
7. استقامت و پایداری در برابر ناملایمات و سختی ها؛
8. عزّت نفس و مناعت طبع؛
9. عفو و بخشش؛
10. نترسیدن از مرگ و شهادت و استقبال نمودن از آن.
و دیگر ویژگی های فردی که در کتب دیگر مطرح است.
ب - اجتماعی و سیاسی:
1. ایثار و از خودگذشتگی؛
2. وفاداری؛
3. برابری و نفی تبعیضات ناروا؛
4. عزّت سیاسی؛
5. امر به معروف و نهی از منکر؛
6. نبودن پیروزی حقیقی در اکثریت؛
7. قربانی کردن مصلحت در پای حقیقت؛ یعنی ترک سیاست های محافظه کارانه، برای اثبات حقیقت؛
8. مبارزه با زور و استبداد، و بیعت نکردن با مستبدان و مستکبران؛
9. جدا نبودن سیاست حقیقی از دیانت و یکی بودن حماسه و عرفان.
جمله “بابی انت و امی” در اصل برای دعای تفدیه آمده است، معنای آن چنین است: اگر بلایی یا آفتی بر تو وارد شود، خداوند، جان پدر و مادر مرا فدیه و نگهدار تو کند و در حقیقت این دعا برای احترام به جلالت و بزرگی طرف مقابل است، همانند الفاضی که در زمان ما برای احترام بیان می شود، مثل فدای تو شوم، قربانت گردم، دورت بگردم و… در آن زمان نیز این لفظ را برای احترام و ادب به کار می بردند والا چه بسا پدر و مادر ما زنده نباشند.
این درس ها و پیام ها، قطره ای است از دریای بی کران از عالی ترین نمونه انسانیّت. حال چگونه می شود، کسی خود را هماهنگ آن امام کرده باشد، وجیه و آبرومند نزد خداوند نبوده و عاقبت به خیر نشده باشد. و چگونه ممکن است، انسانی در دنیا با آن حضرت، همگون و هم عقیده و هم جهت (فردی، اجتماعی، سیاسی) باشد و در آخرت از مقام قرب، رحمت و مغفرت به دور باشد، اصولاً تضمین آخرت و سعادت در آنجا بستگی، به سعادت در دنیا دارد، پس حال که دانستیم در همراهی با حسین علیه السلام چه ارزشی نهفته است، جای آن دارد که با تمام خضوع و خشوع از خدای متعال خواستار وجاهت و مقبولیت نزد خودش به واسطه همراهی با حسین علیه السلام باشیم.

فراز ششم: تجدید بیعت با سرور شهیدان حسین بن علی علیهما السلام
اللهم انّی اُشهـِدُکَ اَنّی وَلیٌ لِمَن والاهُ؛
خدایا! من تو را گواه می گیرم که هر آن که حسین علیه السلام را دوست دارد، دوست می دارم.
و عـَدُوٌ لـِمَن عاداهُ؛
و دشمنم با هر کسی که دشمن اوست.
بِابی انتَ وَ اُمّی یابنَ رَسولِ الله؛
پدر و مادرم به فدایت ای فرزند پیغمبر اکرم.
این اذکار یعنی پیروی ما از آن بزرگواران در حدی است که در مقابل دوستان آنان، حقیقت “صلح” و در برابر دشمنان آنان حقیقت “جنگ و محاربه” هستیم و در حقیقت این مطلب است، که در تمام شداید و سختی ها و گرفتاری ها و همچنین در تمام شادی ها و آرامش ها با شما، بلکه عین شما هستیم.
مگر ممکن است پیرو حقیقی، در صلح و آرامش با اهل بیت بوده و در جنگ و محاربه، بی تفاوت و یا رو در روی آنها باشد و مگر ممکن است شیعه راستین، در جنگ با آن بزرگواران بوده و در صلح به مخالفت با آنان برخیزد، هرگز این چنین نیست؛ زیرا معنای حقیقی شیعه، پیروی در تمام چهره ها است و پیرو واقعی، روحش با امام خود، یکی می شود، لذا صلح امام صلح او، جنگ امام، جنگ او می شود، چنانکه پیغمبر صلی الله علیه و آله پس از آن که خامس آل عبا را تحت کساء جمع نمود، فرمود: “اللّهم انّ هؤلاء اهل بیتی و خاصّتی و حامّتی، لحمهم لحمی و دمهم دمی، یؤلمنی ما یؤلمهم و یُحرجنی ما یُحرجهم، انا حربٌ لمن حاربهم و سلمٌ لمن سالمهم و عدوٌّ لمن عاداهم و محبٌّ لمن احبّهم، انّهم منی و انا منهم…؛ [8]  پس آن زمانی که تمامی آنان (پنج تن( گرد آمدند و تعداد کامل شد، رسول خدا طرفین عبا را گرفتند و با دست راست خود به سوی آسمان اشاره فرمودند: پروردگارا اینان اهل بیت و خاصان و یاوران منند، گوشت آنان گوشت من و خون آنان خون من است، آنچه که ایشان را بیازارد مرا آزرده است و آنچه که آنان را به زحمت افکند، مرا به زحمت افکنده، هر که با آن بجنگد، با من جنگیده و هر که با آنان در سلم و صلح باشد با من در سلم و صلح است و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی ورزیده و هر که آنان را دوست بدارد مرا دوست داشته است. من از آنانم و آنان از من. پس پروردگارا صلوات و برکات و رحمت و آمرزش خود را بر من و آنان قرار بده و پلیدی را از آنان زدوده، و پاکشان گردان…. “
یعنی نتیجه را بیان می داریم، که نزدیکی و اتصال من در حدی است که گویی حقیقت سازش شده ام با کسانی که با شما در صلحند و حقیقت جنگ و دشمنی شده ام با کسانی که با شما در جنگند.
بابی انت و امّی
پدر و مادر من فدای تو باد.
باء، در “بابی” برای تفدیه (فدا و قربانی شدن) است. و ابی، به معنای پدر من و امی، مادر من است.
این جمله “بابی انت و امی” در اصل برای دعای تفدیه آمده است، معنای آن چنین است: اگر بلایی یا آفتی بر تو وارد شود، خداوند، جان پدر و مادر مرا فدیه و نگهدار تو کند و در حقیقت این دعا برای احترام به جلالت و بزرگی طرف مقابل است، همانند الفاضی که در زمان ما برای احترام بیان می شود، مثل فدای تو شوم، قربانت گردم، دورت بگردم و… در آن زمان نیز این لفظ را برای احترام و ادب به کار می بردند والا چه بسا پدر و مادر ما زنده نباشند.
از طرفی این لفظ در مورد مخاطب زنده استعمال می گردد، در حالی که ظاهرا “امام” از دنیا رفته است؛ ولی به نظر ما اولا امام حداقل زنده به حیات ابدی، همانند اموات است، ثانیاً، در بسیار از موارد فدا شوند مرده است، چنانکه گاهی ما در مورد فلان کس که از دنیا رفته می گوییم، فدایش گردم، پس استعمال این لفظ در این مقام اشکالی نداشته و معنای آن چنین است که: تو چنان هستی که اگر پدر و مادرم زنده بودند فدای تو می کردم.
از طرف دیگر، به کار بردن این لفظ در مورد امام می تواند، معنای بالاتری داشته باشد و آن این که ما نهایت اتصال وحدت خود را با حضرت بیان می داریم تا حدّی که کشته شدن آن حضرت، مردن ما و پدر و مادر ما است. یعنی وقتی آن بزرگوار کشته شد؛ من و پدر و مادرم و هر کس که با من است، هزاران مرتبه کشته و زنده شدیم، چنانکه خود ابی عبدالله فرمود: الیوم مات جدّی رسول الله، امروز، جدم رسول خدا کشته شده است و این در حالی است که در عالم ظاهر پیغمبر صلی الله علیه وآله مدتها قبل، از دنیا رفته است؛ ولیکن همه معانی بیانگر این نکته است، که سلسله خداپرستان در رضا و غضب، مردن و زندگی، خوشحالی و ناراحتی، صلح و جنگ و… یکی هستند.

فراز هفتم: اصالت خاندان امام حسین علیه السلام
اشهَدُ انـَّکَ کـُنتَ نوراً فی الاَصلابِ الشـّامِخة و الارحامِ المـَطهَّرة؛
گواهی می دهم که تو نوری بودی در اصلاب پدران بزرگوارت و ارحام مادران پاک.
لم تـُنَجـِّسک الجاهلیة ُ بانجاسِها؛
دوران جاهلیت تو را به پلیدی های خود، آلوده نکرد.
و لم تـُلبـِسکَ المُدلَهمـّاتُ مِن ثیابـِها؛
و( دوران جاهلیت) جامه های درهم و برهم خود را بر تن تو نکرد.
و اشهـَدُ انـَّکَ مِن دَعائم ِ الدّین ِ وَ ارکان ِ المـُسلمین ومَعقــِلِ المـَؤمنین؛
و گواهم که تو از ستون های دین، ارکان مسلمین و دژ محکم مؤمنین هستی.
و اشهـَدُ انـَّکَ الامامُ البـِرُّ التـَّقی ِ الرَّضی الزَّکی ِالهادی المهدی؛
و شهادت می دهم که تو پیشوایی نیکو رفتار، پرهیزکار، پسندیده و پاک، هدایت گر و هدایت شده هستی.
فراز هشتم: توصیف فرزندان امام حسین علیه السلام
و اشهـَدُ انَّ الائِمَة َ مِن وُلدِکَ کـَلِمَة ُ التـَّقوی؛
و گواهی می دهم که امامانی که از اولاد و ذریه تو می باشند، کلمه تقوا هستند.
و اعلامُ الهُدی وَ العـُروَة ُ الوثـقی وَ الحُجَّة ُعلی اَهلِ الدُّنیا
و نشانه های هدایت و حلقه محکم تر و حجت، بر همه اهل دنیا هستند.
فراز نهم: اعتقادات شیعه
و اشهـَدُ انّی بـِکُم مؤمِنٌ وَ بایابِکُم مُوقن بـِشرایع ِ دینی و خـَواتیم ِ عَمـَلی؛
شهادت می دهم که من به شما و رجعت شما یقین دارم و در انجام کارهایم بر طبق دستورات دین عمل می کنم.
وَ قـَلبی لـِقـَلبـِکـُم سـِلم؛
و قلبم با قلب شما آمیخته است.
و اَمری لامرِکـُم مـُتـَّبـِع وَ نُصرَتی لـَکُم مُعدَّة، حتی یاذنَ اللهُ لـَکـُم؛
و در هر کارِ خود پیرو دستورات شما هستم و آماده یاری و نصرت شما می باشم، تا این که خدا به شما اجازه ظهور دهد.
فمعکم لا مع عدوکم؛
و من با شما هستم نه با دشمنان شما.
فراز دهم: صلوات بر اهل بیت علیهم السلام
صلواتُ اللهِ علـَیکـُم و علی ارواحِکـُم وَ اجسادِکُم؛
صلوات خدا بر شما، بر ارواح مقدستان، بر پیکر پاک شما.
وَ شاهـِدِکـُم و غائبـِکـُم وَ ظاهـِرِکـُم و باطنکم؛
و حاضر شما و غائب شما و آشکار شما و نهانتان.
امینَ ربَّ العالمین؛
به اجابت رسان، ای پروردگار جهانیان.

منبع:http://www.hawzah.net

کیفیت زیارت امام حسین علیه السلام و زیارت حضرت عباس: زیارات مخصوصه؛هشتم زيارت اربعين است يعنى بيستم صفر شيخ در تهذيب و مصباح روايت كرده از حضرت امام حسن عسكرى عليه السلام كه فرموده علامات مؤمن پنج چيز است پنجاه و يك ركعت نماز گزاشتن كه مراد هفده ركعت فريضه و سى و چهار ركعت نافله است در هر شب و روز و زيارت اربعين كردن و انگشتر در دست راست كردن و جبين را در سجده بر خاك گذاشتن و بسم الله الرحمن الرحيم را بلند گفتن و كيفيت زيارت حضرت امام حسين عليه السلام در اين روز به دو نحو رسيده يكى زيارتى است كه شيخ در تهذيب و مصباح روايت كرده از صفوان جمال كه گفت فرمود به من مولايم حضرت صادق عليه السلام در زيارت اربعين كه زيارت مى‏ كنى در هنگامى كه روز بلند شده باشد و مى‏ گويى‏

دانلود فايل صوتي زيارت اربعين

دانلود فايل صوتي زيارت اربعين با نوای سید مهدی میرداماد

دانلود فايل صوتي زيارت اربعين با نوای حجة الاسلام صفي خاني

دانلود پاورپوینت صوتی “زیارت اربعین"؛ علی علیزاده (3.27 MB)

دانلود فایل mp3 زیارت اربعین؛ مهدی صدقی (3.61 MB

 

زیارت اربعین (پاورپوینت صوتی)

...

 

باب الستون أن زیاره الحسین و الأئمه علیهم السلام تعدل زیاره رسول الله صلی الله علیه و آله‏

 حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَتِّیلٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ الْآدَمِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَهَ عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَا لِمَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ ع [رَسُولَ اللَّهِ وَ عَلِیّاً] قَالَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِهِ قَالَ قُلْتُ فَمَا لِمَنْ زَارَ أَحَداً مِنْکُمْ قَالَ کَمَنْ زَارَ رَسُولَ اللَّهِ ص- حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَهَ عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع‏ مِثْلَهُ.

باب شصتم زیارت حضرت امام حسین و أئمه هدى سلام اللَّه علیهم اجمعین معادل با زیارت رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم مى‏ باشد

ترجمه حدیث چهارم : پدرم رحمه اللَّه علیه از حسن بن متّیل، از سهل بن زیاد آدمى، از محمّد بن الحسین، از محمّد بن اسماعیل، از صالح بن عقبه، از زید شحّام، وى مى‏ گوید:

محضر مبارک حضرت ابى عبد اللَّه علیه السّلام عرض کردم: ثواب کسى که رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و حضرت على علیه السّلام را زیارت کند چیست؟

حضرت فرمودند: وى مانند کسى است که خدا را در عرش زیارت کرده.

راوى گفت: محضرش عرضه داشتم: ثواب کسى که یکى از شما اهل بیت را زیارت کند چیست؟

حضرت فرمودند:وى مثل کسى است که رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم را زیارت کرده.

محمّد بن جعفر رزّاز، از محمّد بن الحسین، از محمّد بن اسماعیل، از صالح بن عقبه، از زید شحّام، از حضرت ابى عبد اللَّه علیه السّلام مثل این حدیث را نقل نموده است.

دوباره شهر پر از شور و شوق و شیدایی است
دوباره حال همه عاشقان تماشایی است
که فصل پر زدن از انزوای تنهایی است
سفر حکایت یک اتفاق رویایی است

ببند بار سفر را که یار نزدیک است
طلوع صبح شب انتظار نزدیک است

ببین که قفل قفس را شکسته، می آیند
کبوتران حرم دسته دسته می آیند
چو موج از همه سو دلشکسته می آیند
غریب، از نفس افتاده، خسته می آیند

که باز بعد چهل شب، کنار او باشند
شبیه حضرت زینب کنار او باشند

تمام پشت سر جابر ابن عبدلله
چه عاشقانه قدم می زنند در این راه
از اشتیاق حرم راه می شود کوتاه
هر آنکه خواهد از این جام عشق، بسم الله

که این پیاده روی برترین عزاداری است
قسم به نور، که این ابتدای بیداری است
*****************

دوباره حال من و شعر می شود مبهم
دلی که دست خودم نیست می شود کم کم-
در آرزوی حرم غرق در غم و ماتم
اگر اجازه دهد زائرش شوم، من هم-

«غروب در نفس تنگ جاده خواهم رفت
پیاده آمده بودم، پیاده خواهم رفت»

محمد غفاری

تجربیات سفر اربعین 

| مقدمات سفر
| کفش سفر

بهتر است هرچه زودتر نسبت به فراهم کردن کفش مناسب و البسه مناسب اقدام نمایید.

 کفش مناسب باید طوری باشد که:

سنگین نباشد.
مستحکم باشد.
تنگ و گشاد نباشد.

دارای کفی مناسب، از پارچه گورتکس ساخته شده باشد، کف آن در تماس مداوم پای شما با زمین به کمر و مفاصل شما فشار نیاورد.

کفش‌های نو و بندی را نپوشید. بهتر است یک کفش مناسب و آزاد بپوشید. چون در طول مسیر دائما برای استراحت در موکب‌ها ناچار به در آوردن کفش از پا هستید.
آوردن دمپایی سبک علاوه بر کفش توصیه می شود.

کفش مناسب از لباس گرم هم واجب تر است. بسیاری از زائرانی که سال های پیش زیارت اربعین را تجربه کرده اند، کفش های ورزشی، کتانی و حتی دمپایی را انتخاب می کنند تا راحت تر بتوانند راه بروند.

عراقیها اکثرا از دمپایی برای پیاده روی استفاده می کنند. احتمالاً حرکت با دمپایی به مراتب راحت تر از کفش نامناسب خواهد بود.

معمولاً بعضی از زوار پا برهنه در حال پیاده روی هستند. خصوصا نزدیک شهر کربلا خواهید دید اکثر مردم پابرهنه راه خواهند رفت زیرا پابرهنه راه رفتن راحت تر از حرکت با کفش نا مناسب است که البته ناگفته نماند پیاده رفتن به شرط پوشیدن جوراب ضخیم برای خانم ها مناسب است.

هر چه به کربلا نزدیک تر می شوید به سرزمین مقدسی نزدیک می شوید، سرزمینی که خون ثارالله و یاران با وفایش در آن ریخته شده و همیشه در حال جوشش است.

پس: فاخلع نعلیک …

روح الله کرمی راد
ــــــــــــــــــــــ
  _{موکب اربعین حسینی}