* برای سه روز اعتکاف باید برنامه ریزی بشود

اعتکاف جای عبادت است؛ البتّه عبادت فقط هم نماز خواندن نیست؛ تماسّ خوب با معتکفین، ارتباط دوستانه و برادرانه، فراگیری از آنها، تعلیم دهی به آنها، معاشرت اسلامی را تجربه کردن و آموختن؛ همه ی اینها فرصتهایی است که در اعتکاف ممکن است پیش بیاید؛ [برای] این باید برنامه ریزی بشود. مهم ترین کار، برنامه ریزی است. اگر چنانچه برنامه ریزی نشد و کمک نشدند این جمعِ جوانِ مشتاق و شوریده ای که برای اعتکاف وارد این مسجد شده اند، این نیروها هدر خواهد رفت و احیاناً زیان آفرین خواهد شد.

بیانات در دیدار اعضای ستاد مرکزی اعتکاف و اعضای سوّمین جشنواره ی سراسری علمی فرهنگی اعتکاف 1393/02/15

...

برنامه ریزی هم باید، هم هوشمندانه باشد، هم با توجّه به معنای اعتکاف باشد. حالا فرض کنیم مثلاً یکی بیاید برنامه ریزی کند که برای این اعتکاف فیلم نشان بدهیم! خب، فیلم که همه جا آدم میبیند؛ فیلم که احتیاج به روز ایّام البیض و در مسجد و مانند اینها ندارد. اعتکاف برای نزدیک شدن به خدا است. شما ببینید چه کار میتوانید بکنید که هم دل او به خدا نزدیک بشود، هم مغز و ذهنش به خدا نزدیک بشود؛ که طبعاً وقتی انسان در درون، در دل، در باطن با خدای متعال انس پیدا کرد، در ظاهرِ او هم اثر میگذارد و در ظاهر هم نشان داده میشود. وقتی حالت خشوع به انسان دست داد، خضوع هم به دنبال خشوع می آید؛ و این آن وقت در زندگی اثر میگذارد؛ این جوانی که بعد از این سه روز از اعتکاف آمد بیرون، پاکیزه میشود، شست وشو می شود و می آید بیرون؛ طهارتی پیدا می کند معنای او؛ این برایش ذخیره است. این خیلی چیز باعظمت و مهمّی است: سه روز روزه داری، و انقطاع از دنباله های متعارف زندگی، و توجّه به خدای متعال و به معنویّات و به معارف و به توحید؛ اینها خیلی باارزش است. مراقب باشید این درست انجام بگیرد، درست هدایت بشود؛ گویندگان خوبی باشند، بروند حرف بزنند، معارف دینی را به آنها یاد بدهند. از جنجالهای گوناگونی [هم] که در حاشیه سازی های معمول جامعه نقش دارند، پرهیز بشود و این سه روز را بگذاریم برای جهات معنوی. حالا بعد آمدند بیرون، خیلی میدانهای دیگر و عرصه های دیگر زندگی هست که انسان در آن عرصه ها در جامعه وارد میشود، امّا در این سه روز، ارتباطگیری با خدا اصل باشد و [برای آن] برنامه ریزی بشود؛ این آن چیزی است که [اصل است] و ان شاءالله بیشتر هم خواهد شد.

بیانات در دیدار اعضای ستاد مرکزی اعتکاف و اعضای سوّمین جشنواره ی سراسری علمی فرهنگی اعتکاف 1393/02/15

* برنامه های جمعی اعتکاف با خلوت هر کدام از معتکفین منافات پیدا نکند

من همین جا به مسئولین مربوط - در این امور اعتکافها - یک سفارشی بکنم: اگرچه که اجتماع هزاران نفر در جاهای مختلف یک فرصت خوبی است و شنیده ایم بعضی از مسئولین مساجد، در این فرصتها برنامه های جمعیای میگذارند که مثلاً افراد، بیشتر استفاده بکنند؛ لکن من میخواهم عرض بکنم این برنامه های جنبی مراکز اعتکاف، جوری نباشد که با خلوت هر کدام از معتکفین منافات پیدا کند.

این اعتکافی که جوانها انجام میدهند، در واقع دارند با خدا خلوت میکنند. اعتکاف بیشتر یک کار فردی است؛ ایجاد یک ارتباط با خداست. جوری نشود که برنامه های جمعی این مراکز اعتکاف، حال خلوت و حال ارتباط فردی و قلبی با خدا را در افراد ضعیف بکند یا بگیرد. مجال بدهند؛ وقت بگذارند؛ بگذارند این جوانها قرآن بخوانند، نهج البلاغه بخوانند، صحیفه ی سجادیّه بخوانند.

بخصوص من در این ایام اعتکاف، صحیفه ی سجادیه را توصیه میکنم. این صحیفه ی سجادیه واقعاً کتاب معجزنشانی است. خوشبختانه حالا ترجمه هم شده و ترجمه هائی هست. سال گذشته ترجمه ی خوبی از صحیفه ی سجادیه را به من دادند و آن را دیدم؛ ترجمه ی بسیار خوبی است. از این معارف موجود در دعاهای حضرت علیبن حسین (سلام اللَّه علیه) در صحیفه ی سجادیه، استفاده کنند؛ بخوانند؛ تأمل کنند.

اینها فقط دعا نیست؛ درس است؛ این کلمات امام سجاد - و همه ی ادعیه ای که از ائمه (علیهم السّلام) مأثور است و بدست ما رسیده است - پر است از معارف.

پس ماه رجب است، ماه عبادت است، ماه توسل به پروردگار است، ماه تضرع است؛ و در این راه، ماه تشبه به امیرالمؤمنین است. با خدا ارتباطمان را قوی کنیم تا در میدانهای زندگی بتوانیم با اراده ی محکم، با قدم استوار و با ذهن روشن، وارد هر میدانی بشویم.

دیدار اقشار مختلف مردم به مناسبت میلاد حضرت علی (علیه السّلام) 1387/04/26

* اعتکاف، نشانه ی جهت گیری صحیح ماست

در ایام اعتکاف در ماه مبارک رجب، در بسیاری از مساجد سراسر کشور، جوانان ما، زنان و مردان از قشرها و سنین مختلف، رفتند و در مسجد ماندند؛ سه روز روزه گرفتند و با خدا مأنوس شدند. بعد از آن هم با گریه و اشک و آه، مسجد را وداع گفتند و بیرون آمدند، تا برای سال آینده آماده شوند. عزیزان من! این برای یک جامعه، علامت خوبی است. «الّذینَ إنْ مَکّنّا هُمْ فِی الأرْضِ أقامُوا الصّلوةَ» علامت یک حکومت الهی، علامت یک حرکت صحیح و دارای جهت گیری صحیح است. این را جدّی بگیرید و تقویت کنید.

دیدار با طلاب و مردم قم به مناسبت 19 دی ماه 1375/10/19

* بهترین جوانان، آن هایی هستند که صاحب فکر و با اندیشه باشند

همین دانشگاه تهران ما، همین مسجد دانشگاه، شاهد عبادت و راز و نیاز و نماز جماعت و اعتکاف و روزه داریِ برجسته ترین جوانان این مملکت است. بهترین جوانان هر کشور، جوانانی هستند که صاحب فکر و با اندیشه باشند. قاعدتاً و غالباً در میان دانشجویان، این طور کسانی به صورت وافر پیدا میشوند؛ البته در بین غیر دانشجویان هم این طور جوانان خوب هستند، ولی در زمان قدیم -زمان ما که جوان بودیم- در میان دانشجویان، در دانشگاه تهران و بعضی دانشگاه های دیگر و در همه ی ایران، شاید هزار نفر اعتکاف نمیکردند. در قم که مرکز دین و عبادت بود، شاید چند صد نفر طلبه اعتکاف میکردند. معمول نبود؛ مردم دور بودند.

خطبه های نماز جمعه ی تهران 1376/10/12

* رجب، ماه خودسازی است

رجب، ماه صفا دادن به دل و طراوت بخشیدن به جان است؛ ماه توسل، خشوع، ذکر، توبه، خودسازی و پرداختن به زنگارهای دل و زدودن سیاهیها و تلخیها از جان است. دعای ماه رجب، اعتکاف ماه رجب، نماز ماه رجب، همه وسیله ای است برای این که ما بتوانیم دل و جان خود را صفا و طراوتی ببخشیم؛ سیاهیها، تاریکیها و گرفتاریها را از خود دور کنیم و خودمان را روشن سازیم. این فرصت بزرگی است برای ما؛ به خصوص برای کسانی که توفیق پیدا میکنند در این ایام اعتکاف کنند.

خطبه های نماز جمعه ی تهران 1384/05/28

* اعتکاف یکی از رویش های انقلابی است

خوشا به حالتان معتکفین عزیز. پدیده ی اعتکاف یکی از رویش های انقلابی است. ما اول انقلاب این چیزها را نداشتیم. اعتکاف همیشه بود. زمان جوانی ما وقتی ایام ماه رجب فرا میرسید، در مسجد امام قم -آن هم فقط قم؛ در مشهد من اصلاً اعتکاف ندیده بودم-، شاید پنجاه نفر، صد نفر فقط طلبه اعتکاف میکردند. این پدیده ی عمومی؛ این که ده ها هزار نفر در مراسم اعتکاف شرکت کنند، آن هم اغلب جوان، جزو رویش های انقلاب است. من یک وقت عرض کردم که انقلاب ما ریزش دارد، اما رویش هم دارد؛ رویش ها بر ریزش ها غلبه دارند. پس خوشا به حالتان معتکفین عزیز.

خطبه های نماز جمعه ی تهران 1384/05/28

* تمرین مراقبت از خود بکنید
توصیه ی من این است که در این سه روزی که شما در مسجد هستید، تمرین مراقبت از خود بکنید. حرف که میزنید، غذا که میخورید، معاشرت که میکنید، کتاب که میخوانید، فکر که میکنید، نقشه که برای آینده میکشید، در همه ی این چیزها مراقب باشید رضای الهی و خواست الهی را بر هوای نفستان مقدم بدارید؛ تسلیم هوای نفس نشوید. تمرین این چیزها در این سه روز میتواند درسی باشد برای خود آن عزیزان و برای ماها که این جا نشسته ایم و با غبطه نگاه میکنیم به حال جوانان عزیزمان که در حال اعتکاف هستند. با عملِ خودتان به ما هم یاد بدهید.

خطبه های نماز جمعه ی تهران 1384/05/28

* این حرکت در دنیا نظیر ندارد

هیچ وقت در این کشور در طول سال های گذشته، از دوران جوانی و نوجوانی ما به یاد نداریم که در ماه رمضان، در مساجد کشور یا در مسجد گوهرشاد مشهد، مردم بیایند اعتکاف بکنند. در ایام البیض سه روزِ متعارف ماه رجب یا ماه شعبان، ما تعداد معدودی در قم دیده بودیم که اعتکاف میکردند؛ آن هم غالباً طلبه ها. در غیر آن معمول نبود. امروز در ایام اعتکاف، دانشگاه ها و مساجد و سرتاسر کشور و مساجد جامع، مملو از معتکفین است؛ علاوه ی بر آن، در دهه ی آخر ماه رمضان، جمعیت عظیمی مشغول اعتکاف بودند. چه کسانی؟ پیرمردها؟ پیرزن ها؟ نه، همین جوان ها، جوان ترین ها. این دیگر در دنیا نظیر ندارد. این نسل جوان امروز ماست. امروز گرایش به دین و ارزش های انقلابی، وجه غالب جامعه است.

دیدار با مردم گرمسار1385/08/21

_{پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای}

معلم، زمزمه محبت است، فریاد عشق است، مهر است، همدردی است. معلم، واسطه ای است میان کودک و خانواده، کودک و زندگی، کودک و انسانیت، کودک و همه خوبی ها… و در این میانه، معلم شاهد، نقشی ویژه و انسانی تر دارد. چرا که او باید جای خالی پدر را برای فرزند شهید پرکند و زوایای پنهان روح او را سرشار از ایمان، امید، مقاومت، حرکت، محبت و شادی سازد.

معلمی که با دارابودن ویژگی های کامل و تمام، می تواند در کالبد کلمه معلم جان بدهد و آن را شب چراغی تابان در راه تربیت و انسان سازی کند، کسی نیست که تنها کودک را چیز می آموزد.

معلم شاهد، در مزرعه زندگی، بذر سپیده و سحر می کارد ورمه های زمان را به سوی«صبح قریب»می راند. معلم شاهد، همه خوبی است، بلوره شفاف خلوص است و از نفسش رایحه نرگس و شببو و یاس و اقاقیا می آید.

«معلم شاهد»، معلمی شاهد است که شهید زادگان را به شهد شرف و شادمانی و شعور و شهود علم، میهمان می کند و بر شانه صلاح و فلاح می نشاندشان.

و چه خوب اندیشیده اند که یادمان شهادت بزرگ معلم تاریخ معاصر، استاد شهید«مرتضی مطهری»را«زور معلم»نام داده اند.
حالیا ای معلمِ شاهد، نفست آمیزه ای از عطر سپیده و سحر است. عشق و ایمان در پیشانی بلند تو موج می زند. چشمانت مشعل فروزان زندگی را روشن نگاه می دارد و صلای شکوهمندت راهنمای آزادی و آزادگی است.

ای آموزگار دین و دانش! اندیشه پاکت هدایت گر نسل فردای جامعه اسلامی است. کار و راه تو، کار و راه انبیای الهی است.
اسوه آیت آن شهید مطهر است که چونان شمع سوخت تا محفل بشریت را روشنی بخشد.

به انگیزه بزرگداشت مقام والای معلم، یاد بزرگ مرد و نام بلند تو و همه معلمینی که اندیشه ای جز خدمت در سر نمی پرورانند و با تحمل همه شده اند و سختی ها در راه آموزش نسل فردا، از جان و دل مایه می گذارند، جاویدان باد.

 دنیا در متون دینی بر دو قسم است: دنیای مذموم و دنیای ممدوح

ویژگی‏های دنیای ممدوح

فریبنده نبودن دنیا

حضرت علی (علیه‏ السلام) می‏فرماید: از زرق و برق دنیا برحذر باشید كه غدّار مكّار و فریبنده است: «فإنّها غدّارة، غرارةٌ خدوع»، لیكن در بعضی دیگر از خطبه‏ ها، این مطلب را تحلیل كرده، می‏فرماید: «پس، دنیا انسان را فریب نمی‏دهد و مغرور نمی‏سازد؛ بلكه انسان به وسیله دنیا خود را فریب می‏دهد. دنیا وقتی فریبنده است كه آنچه را در اوست كتمان كند و ظاهری زیبا و درونی تلخ و ناگوار داشته باشد.

در قرآن كریم نیز آمده است كه زندگی دنیا شما را فریب ندهد:«…فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا …»^(فاطر/5).

حضرت علی (علیه السلام) در بیان دیگری می‏فرماید:

بر شما باد كه پویا و كوشا باشید و در این جهان كه عالم حركت وعمل، ومحل برداشت توشه است، زاد راه تهیه كنید كه پس از مرگ، فراهم آوردن آن ممكن نیست. این زندگی پست و زودگذر فریبتان ندهد؛ چنان‏كه گذشتگان را مغرور كرد. پس، از دنیا برحذر باشید.

...

چهره زشت و زیبای دنیا

دنیا از یك سو باغ و بوستان و قصر و زرق و برق‏های چشم پركن را نشان می‏دهد و از طرف دیگر بیمارستان، تیمارستان، مرگ و گورستان را. پس، اگر جوانی و فربه ی و تنومندی و شادی را ارائه كرد، فرتوتی و سال‏مندی و نگرانی‏ها را نیز ارائه داد؛ ولی انسان، فریفته چهره زیبای آن می‏شود: «… وَلَكِنَّكُمْ فَتَنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ وَتَرَبَّصْتُمْ وَارْتَبْتُمْ وَغَرَّتْكُمُ الْأَمَانِي حَتَّى جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ وَغَرَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ^{(الحديد/14)}
… مي‏گويند چرا ولي شما خودتان را در بلا افکنديد و امروز و فردا کرديد و ترديد آورديد و آرزوها شما را غره کرد تا فرمان خدا آمد و [شيطان] مغرورکننده شما را در باره خدا بفريفت.

راهنمایی دنیا

برای شناخت دنیا باید همه صفحاتش را ورق زد. اگر انسان، بعضی از صفحات را نبیند، خودش آن را ورق نزده است؛ نه این‏كه دنیا نشان او نداده است. (قد خلت من قبلكم سنن فسیروا فی الأرض فانظروا كیف كان عاقبة المكذّبین). امام علی‏بن ابی‏طالب (علیه‏السلام) در پاسخ كسی كه دنیا را مذمت می‏كرد، فرمود: ای كسی كه دنیا را نكوهش می‏كنی؛ حال آن كه خود به نیرنگ آن گرفتار شده‏ای و فریفته باطل‏های آن هستی. آیا تو خود مغرور به دنیا هستی و سپس مذمت آن می‏كنی؟ تو از جرم دنیا شكایت داری یا دنیا باید از تو شاكی باشد؟ كِی دنیا تو را گول زده و چه وقت تو را فریب داده است؟ آیا به محل سقوط پدرانت كه پوسیدند یا به خوابگاه مادرانت كه در خاك آرمیدند، تو را فریب داده است؟

سپس می‏فرماید: دنیا خانه راستی صدق است؛ برای كسی كه آن را راست‏گو انگاشت و خانه تندرستی است؛ برای كسی كه آن را شناخت و باورداشت و خانه بی‏نیازی است؛ برای كسی كه از آن توشه اندوخت و خانه پند است؛ برای آن كه از آن پند آموخت. دنیا مسجد محبّان خدا، نمازگاه فرشتگان او، محل نزول وحی اِلهی و تجارت‏خانه اولیای خداست.آنان در این‏جا رحمت خدا را به دست آوردند و بهشت را سود خود قرار دادند. آن‏گاه فرمود: چه كسی دنیا را نكوهش می‏كند، در حالی كه دنیا جدایی خود را اعلام داشته، فراق خود را خبر داده و مرگ خود و اهلش را بیان كرده است.

ویژگی‎های دنیای مذموم

دنیا زینت پست

قرآن كریم می‏فرماید: برای مردم خواستنی‏های گوناگون از زنان، پسران، اموال فراوان از زر و سیم، اسب‏های نشان‏دار، دام‏ها و كشت‏زارها آراسته شده است؛ حال آن‏كه آن‏ها مایه تمتّع زندگی دنیا، و زینت‏های پست‏ترین حیات است كه از آن‏ها پست‏تر وجود ندارد. در مقابل زینت‏های پست دنیا، زینت‏های عالَم بالاست؛ مانند زینت ایمان: 

«…وَلَكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيكُمُ الْإِيمَانَ وَزَينَهُ فِي قُلُوبِكُمْ وَكَرَّهَ إِلَيكُمُ الْكُفْرَ وَالْفُسُوقَ وَالْعِصْيانَ أُولَئِكَ هُمُ الرَّاشِدُونَ_{(الحجرات/7)}

… ليکن خدا ايمان را براي شما دوست‏داشتني گردانيد و آن را در دلهاي شما بياراست و کفر و پليدکاري و سرکشي را در نظرتان ناخوشايند ساخت آنان [که چنين‏اند] ره‏يافته گانند.).

جان مؤمن، مزیّن به ایمان است و از كفر، فسوق و عصیان كراهت دارد.

ثروت اندوزی

محبت به مال و نیز ثروت‏اندوزی مذموم است؛ چنان‏كه قرآن كریم می‏فرماید:

(«…وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ…»_حدید/20) ؛ («وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا_{»(الفجر/20)} :و مال را دوست داريد دوست داشتني بسيار).

كسی كه به مال، علاقه فراوان دارد، هنگام مرگ، فشار بیشتری می‏بیند؛ زیرا باید همه‏علاقه‏های دنیوی را رها كند؛ البته گاهی ممكن است‏كه اصل مال كم باشد،ولی‏علاقه به آن زیاد. قرآن كریم، جمع مال را مذموم دانسته است و به عذاب اِلهی تهدید می‏كند؛ چنان‏كه می‏فرماید: (والذین یكنزون الذهب والفضّة ولا ینفقونها فی سبیل الله فبشّرهم بعذاب الیم). همچنین در جای دیگر می‏فرماید: (ویل لكل همزة لمزة الّذی جمع مالا ً وعدّده یحسب أنّ ماله أخلده)؛

آثار دوستی دنیا

1 ـ دوستی دنیا، ریشه همه خطاها

حضرت علی (علیه ‏السلام) می‏فرماید: «إیّاك وحبَّ الدنیا فإنّها أصل كلّ خطیئةٍ ومعدن كل بلیّةٍ»؛ «حبّ الدّنیا رأس كلّ خطیئةٍ».

2 ـ دشمنی با آخرت

امیرالمؤمنین (علیه‏ السلام) می‏فرماید: همانا دنیا و آخرت، دو دشمن مختلف و دو جاده جداگانه ‏اند. كسی كه دنیا را دوست دارد و به آن عشق می‏ورزد، آخرت را دشمن می‏دارد و با آن عداوت می‏كند و این دو، همچون مشرق و مغربند و انسان همانند كسی كه میان این دو راه می‏رود، هر زمان به یكی نزدیك شود، از دیگری دور می‏شود. دنیا و آخرت همانند دو هَوو هستند. بنابراین، محبت دنیا با محبّت خدا جمع نمی‏شود؛ چنان‏كه امیرالمؤمنین (علیه‏ السلام) می‏فرماید: «كما أنّ الشمس واللیل لا یجتمعان كذلك حبّ الله وحبّ الدنیا لا یجتمعان».

3 ـ خواب غفلت

خدای سبحان به پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‏فرماید: («… وَمَا أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِي الْقُبُورِ»_{(فاطر/22)})؛ كسی كه مرده یا خوابیده است، سخن تو را نمی‏شنود؛ مگر این‏كه زنده و بیدار شود.انسان بیدار می‏فهمد كه باید حركت كند و اگر حركت نكند و دو لحظه در یك حال بماند، مغبون است.

4 ـ اضطراب

قرآن كریم درباره گرفتاران آتش دوزخ می‏فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ لَا يرْجُونَ لِقَاءَنَا وَرَضُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ آياتِنَا غَافِلُونَ»_(يونس/7)
کساني که اميد به ديدار ما ندارند و به زندگي دنيا دل خوش کرده و بدان اطمينان يافته‏اند و کساني که از آيات ما غافلند.

 این‏ها به دنیا بسنده كردند و راضی و مطمئن شدند؛ در حالی كه دنیا متاع فریب است: («…وَمَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ»_{(آل عمران/185)}). دنیا متاع فریب است و انسان را می‏فریبد و اگر غریق به فریب‏گاه تكیه كند، قطعاً نمی ‏آرمد. این كه مردان الهی مطمئنند، برای آن است كه به حق متكی ‏اند و حق، ثابت مطلق است: (ذلك بأن الله هو الحق…).

5 ـ دلبستگی به مقام دنیوی

حضرت علی (علیه‏ السلام) در جمله‏ ای كوتاه و پرنغز، از مقامات دنیوی چنین تعبیر می‏ كند:

زمام‏داری بر مردم، همچون آبی متعفن یا همانند لقمه‏ ای است كه گلوگیر می‏شود: «هذا ماءٌ آجن ولقمة یغصُّ بها اكلها».

6 ـ اِعراض از یاد خدا

تنها مانع یاد حق، دنیاطلبی است؛ چنان‏كه خدای سبحان فرمود:

« فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّى عَنْ ذِكْرِنَا وَلَمْ يرِدْ إِلَّا الْحَياةَ الدُّنْيا»_{(النجم/29)}
پس از هر کس که از ياد ما روي برتافته و جز زندگي دنيا را خواستار نبوده است روي برتاب.

برابر این آیه، سِرّ اعراض از یاد خدا چیزی جز دنیاخواهی نیست. مستفاد از این مقابله، جمع نشدن دنیا‎طلبی با یاد حق است.

7 ـ محرومیت از معرفت حقیقی

خدای سبحان، علم دنیاطلبان را نابالغ دانسته است و به رسولش دستور می‏دهد كه از آن‏ها اعراض كن: (فأعرض عن من تولّی عن ذكرنا ولم یرد إلّا الحیوة الدنیا ذلك مبلغهم من العلم) این گروه، با این مبلغ اندك از علم، هرگز نمی‏توانند به معرفت نفس، معرفت عقل و بالأخره معرفت آن سوی عالم طبیعت، راه پیدا كنند و از آن بهره‏مند شوند. آن حضرت می‏فرماید: «من أبصر بها بصّرته ومن أبصر إلیها أعمته»؛ هركس با چشم بصیرت و عبرت به دنیا بنگرد، به او بصیرت و بینایی بخشد و آن كس كه چشمش به دنبال دنیا، و هدفش رسیدن به آن باشد و به آن فریفته گردد، از دیدن حقایق نابینایش می‏كند.

معیار دنیاگرایی

دنیاگرایی آن است كه انسان همه توان و استعداد خویش را برای به دست آوردن متاع دنیوی به كار بندد. بنابراین، تلاش و كوشش‏هایی كه انسان برای بهبود وضع اقتصادی خود و جامعه خویش انجام می‏دهد، دنیاگرایی نیست؛ بلكه تلاش متكاثرانه‏ای كه تنها برای جمع‏آوری مال و ثروت است، دنیاست.

كسی كه تلاش و كوشش می‏كند تا نظام اسلامی را از وابستگی به بیگانه برهاند یا كشورش را از تهاجم بیگانگان نجات دهد یا برای حفظ حیثیت خود و عایله‏اش كوشش اقتصادی دارد، عصاره كار او آخرت است نه دنیا. از این‏رو، در منابع اسلامی، كار و تلاش برای كسب درآمد حلال، و هزینه آن برای رفاه خانواده و جامعه، عبادت و وسیله كسب عزت و بزرگواری شمرده شده است؛ چنان‏كه امام صادق (علیه‏السلام) از پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) روایت فرموده است: «العبادة سبعون جزءاً أفضلها طلب الحلال»؛ عبادت، هفتاد جزء دارد كه بهترین قسمت آن كسب روزی حلال است. می‏فرماید: «الكاد علی عیاله كالمجاهد فى سبیل الله»؛ كار و تلاش برای رفاه خانواده مانند جهاد در راه خداوند است.

راه درمان دنیاگرایی

1-زهد

قرآن كریم در قصّه حضرت یوسف (علیه‏السلام) آمده است: (…وكانوا فیه من الزاهدین)؛ آنان در خرید یوسف بی‏رغبت بودند. امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) نیز می‏فرمایند: «زهدك فى راغب فیك نقصان حظٍّ و رغبتك فى زاهد فیك ذلّ نفسٍ»؛ بی‏رغبتی تو نسبت به كسی كه به تو علاقه‏مند است، دلیل كمی بهره تو است و رغبت تو به كسی كه او نسبت به تو بی‏میل است، عامل خواری توست. بنابراین، زهد نسبت به یك چیز به معنای بی‏رغبتی به آن است.حضرت علی (علیه‏السلام) همگان را به بی‏رغبتی و زهد نسبت به دنیا سفارش كرده، می‏فرماید: «أیها الناس أُنظروا إلی الدنیا نظر الزاهدین فیها الصادفین عنها فإنّها والله عمّا قلیل تزیل الثاوی الساكن وتفجع المترف الأمن». یعنی ای مردم! به دنیا همچون زاهدان و اعراض كنندگان از آن بنگرید. به خدا سوگند! دنیا به زودی ساكنان خود را از میان می‏برد و هوس‏بازانی كه به آن اطمینان دارند به مصیبت می‏كشاند. خدای سبحان نیز به پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‏فرماید: (و لا تمدّنّ عینیك إلی ما متّعنا به أزواجاً منهم زهرة الحیوة الدنیا لنفتنهم فیه ورزق ربك خیر وأبقی)؛ به شكوفه‏هایی كه در دست دیگران است و ما به آنان داده‏ایم، چشم مدوز؛ زیرا ما می‏خواهیم آنان را با آن شكوفه‏ها بیازمایم؛ ولی رزق پروردگار تو بهتر و ماندنی‏تر است؛ زیرا شكوفه‏های دنیا، برای كسی میوه نخواهد شد.

نشانه زهد

حضرت علی (علیه‏السلام) می‏فرماید: تمام زهد در دو جمله از قرآن كریم بیان شده است: «الزهد كلّه بین كلمتین من القرآن: قال الله سبحانه: (لكیلا تأسوا علی ما فاتكم ولا تفرحوا بما ءاتیكم…) و اگر كسی خواست كه بفهمد آیا به مقام زهد رسیده و به قرارگاه زاهدان دنیا باریافته است یا نه، نشانه‏اش آن است كه نه هنگام آمدن متاع دنیا خوشحال شود و نه هنگام رخت بربستن آن نگران: «ومن لم یأس علی الماضى، ولم یفرح بالاتى فقد أخذ الزهد بطرفیْه». زهد راستین آن است كه انسان نسبت به غیر خدا، زاهد یعنی بی‏رغبت، و نسبت به خدا راغب باشد و جز خدا را برای خدا ترك كند؛ آن خدایی كه همه چیز است و در اعماق هستی انسان، حضور و ظهور، و بر آن احاطه دارد و همه هستی انسان را لذیذ و كامیاب می‏كند؛ لذتی كه قابل وصف نیست. این زهد، مطلوب اولیای اِلهی است؛ چنان‏كه از امام سجاد (علیه‏السلام) نقل شده است كه در دل شب می‏فرمود: «أین الزاهدون فى الدنیا أین الراغبون فى الاخرة». امیر بیان، علی (علیه‏السلام) نیز می‏فرماید: «طوبی للزاهدین فى الدنیا الراغبین فى الاخرة أولئك قوم اتّخذوا الأرض بساطاً وترابها فراشاً وماءَ ها طیباً والقران شعاراً والدعاءَ دثاراً، ثمّ قرضوا الدنیا قرضاً علی منهاج المسیح». یعنی خوشابه حال زاهدان در دنیا و راغبان در آخرت؛ آن‏ها كه زمین را فرش، و خاك آن را بستر، و آبش را عطر قرار دادند و قرآن را به جانشان بسته دارند و دعا را ورد زبان. بسان مسیح (علیه‏السلام)، دنیا را از خود دور ساخته‏اند و به آن بی‏رغبتند.

زهد منفی

گفته شد كه زهد به معنای ترك دنیا نیست؛ بلكه به معنای بی‏رغبتی به آن است؛ چنان‏كه علی (علیه‏السلام) كار و تلاش اقتصادی و اجتماعی و استفاده از غذا و پوشاك را ترك نمی‏كرد. اسلام، هیچ‏گاه انسان را به سستی و خمودی و بی‏كاری و انزوا فرا نمی‏خواند؛ بلكه همواره به تلاش و كوشش دعوت می‏كند. پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مقام توصیف مؤمن می‏فرماید: «قلیل المؤنة وكثیر المعونة»؛ مؤمن دارای تلاش و كوشش است و نفع او برای جامعه فراوان است و به ره‏برداری شخصی خودش اندك.

نتیجه‎گیری

دنیای مذموم، همان اوهام و خیال بافی‏ها، برتری‏طلبی‏ها، افتخار به ثروت، مقام، لقب، تكاثر، تفاخر، زینت، قراردادهای اعتباری وتعلقات و «من» و «ما»هایی است كه مانند سراب، واقعیتی ندارد و انسان را از یاد خدا غافل می‏كند و به گناه می‏كشاند و بارها مورد مذمت قرار گرفته است: (واعلموا أنّما الحیوة الدنیا لعب و لهو و زینة وتفاخر بینكم وتكاثر فی الأموال والأولاد…). بنابراین، دنیای مذموم در فرهنگ وحی، غیر از آسمان، زمین، دریا، صحرا و… است؛ چون این‏ها آیات اِلهی و موجودات حقیقی‏ اند كه نه تنها مذموم نیستند، بلكه قرآن كریم از آن‏ها به بزرگی یاد می‏كند:

« إِنَّ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَآياتٍ لِلْمُؤْمِنِينَ *   وَفِي خَلْقِكُمْ وَمَا يبُثُّ مِنْ دَابَّةٍ آياتٌ لِقَوْمٍ يوقِنُونَ»_{(الجاثية3/4)}

«وَفِي الْأَرْضِ آياتٌ لِلْمُوقِنِينَ *  وَفِي أَنْفُسِكُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ»_{(الذاريات20/21)}

«  إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيلِ وَالنَّهَارِ لَآياتٍ لِأُولِي الْأَلْبَابِ»_{(آل عمران/190)}

 منبع:پژوهشکده باقرالعلوم (عليه السلام)

بسم الله الرحمن الرحیم

قطعاً گناه‌ کردن، مهم‌ترین علّت محرومیت از امام زمان است. امام مهدی علیه‌السلام نیز در توقیع (نامه) شریفشان به شیخ مفید می‌فرماید:

«ما را از ایشان چیزی محبوس نکرده است، مگر گناهان و خطاهایی که از ایشان به ما می‌رسد و ما آن را ناخوش می‌داریم و از ایشان نمی‌پسندیم».[۱]

آیت‌الله بهجت نیز بیان فرموده‌اند:

«اگر می‌خواهید بدانید که چرا به آن حضرت دست‌رسی ندارید؟ جواب شما این است که چرا به انجام واجبات و ترک محرمات ملتزم نیستید؟ او به همین از ما راضی است؛ زیرا «اورع الناس من تورّع عن المحرمات؛ پرهیزکارترین مردم کسی است که از کارهای حرام بپرهیزد».[۲] ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است».[۳]

بنابراین، اگر ما از گناه اجتناب کنیم و منتظر واقعی باشیم، به مقامی می‌رسیم که غیبت و حضور برایمان فرقی ندارد. امام سجاد علیه‌السلام به ابوخالد کابلی می‌فرماید:

«ای ابوخالد! به‌درستی که مردمان زمان غیبت حضرت مهدی؛ آنان که معتقد به امامت هستند و در انتظار ظهور او به‌سر می‌برند، با فضیلت‌ترین مردمان همه زمان‌ها هستند؛ به دلیل اینکه خداوند متعال، عقل و فهمی به آنان عنایت کرده که غیبت در نزد آنان به منزله ظهور و مشاهده گشته است».[۴]

از این‌رو، در حدیث دیگری امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید:

«من سرّه ان یکون من اصحاب القائم فلینتظر و لیعمل بالورع و محاسن الاخلاق؛ هر کس دوست دارد که از یاران حضرت قائم گردد، باید که منتظر باشد و در عین حال به پرهیزکاری و اخلاق نیکو مشغول گردد».

بنابراین، اگر کسی ترک گناه کند و منتظر امامش باشد، از یاران واقعی حضرت به شمار می‌آید. آن‌گاه اگر بزرگ‌ترین توفیق الهی او را دریابد، غیبت و ظهور حضرت برایش تفاوت نخواهد داشت. اما این طور نیست که اگر کسی گناه نکند و اهل تقوا باشد حتماً امام زمان به دیدار او بیاید، بلکه دیدار با حضرت مهدی علیه‌السلام بر مبنای مصالحی است که خود حضرت تشخیص می‌دهند.

پی‌نوشت‌ها
۱. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۱۷۶؛ معجم احادیث الامام المهدی، ج۴، ص۴۶۳: «فما یحسبنا عنهم الا ما یتصل بنا مما نکرهه و لا نوثره منهم».
۲. کافی، کلینی، ج۲، ص۷۷.
۳. شش‌صد نکته از محضر آیت‌الله العظمی بهجت، ص۳۶۲.
۴. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۲، ص۱۲۲.

بسم الله الرحمن الرحیم

بررسی و مرور سیره اهل بیت نشان می‌دهد آن بزرگواران همواره به جامعه ـ به ویژه شیعیان‌ ـ عنایت داشته، ایشان را مورد دعای خویش قرار می‌دهند.

عبدالله‌بن‌ابان زیات از حضرت رضا علیه‌السلام درخواست دعا کرد.

امام به او فرمود: آیا [فکر می‌کنید] برای شما دعا نمی‌کنم؟[۱]

رهروان ولایت، همواره مشمول دعای امام هستند؛ هر چند برخی عوامل، موجب جلب بیشتر مودت و محبت امام و در نتیجه، افزایش دعا برای آنان می‌شود.

در اندیشه اسلامی امور ذیل در جلب توجه بیشتر امام عصر و دعای ایشان مؤثر شناخته شده است:

۱. توسل
امامان، هر کدام در عصر خود و امام عصر در این زمان، واسطه فیض الهی هستند؛

ازاین‌ رو توسل به آن بزرگوار، بهره ما را از برکات ایشان بیشتر خواهد کرد.

۲. دعا و احسان کردن در حق حضرت
به حکم فطرت و عقل، هر انسانی شکر منعم را بر خود لازم می‌‎داند. از طرف دیگر، مسلم است که در احسان و کرم به کریمان، از لطف و کرم بیشتری بهره‎مند می‌‎گردیم و هر چه طرف احسان ما کریم‎‌تر باشد، بهره ما از کرم او بیشتر خواهد بود.

محال است در حق حضرت دعا کنیم، برای سلامتی حضرتش صدقه بدهیم و…،

اما حضرت پاسخی ندهد یا همانند و هم‌اندازه احسان ما، کرم و لطف نماید.

قطعاً کرم آن بزرگوار که قابل قیاس با کرم دیگران نیست، به مراتب بالا‌تر از احسان و کرم ما خواهد بود.

۳. تهذیب نفس
تهذیب نفس بدون عمل به تکالیف شرعی به دست نمی‌آید. عمل به تکالیف است که موجبات خشنودی حضرت را در پی دارد. کسی که باعث سرور یوسف زهرا علیهماالسلام شود از دعای خیر آن حضرت بی‌نصیب نخواهد ماند.

حضرت در قسمتی از نامه‎ای به شیخ مفید (ره) می‌‎فرمایند:

هر یک از شما [شیعیان] باید اعمالی انجام دهد که دوستی ما را به دنبال آورد و از اعمالی که باعث ناراحتی و نارضایتی ما می‌‎شود، دوری کند.

پی‌نوشت‌ها
۱. احتجاج، طبرسی، ج۲، ص۵۹۹.

منبع:http://abasalehalmahdi.com

با ارتكاب هر گناهي , به طور قهري و تكويني آن گناه در صورتهايي كه واقعيت آن با شند تجسم يافته ودر عالم برزخ همراه انسان خواهد بود .

در اين حالت اين سوال پيش مي آيد كه پس از توبه , آن صورتهاي تجسم يافته گناهان چه خواهد شد ؟

در اين باره به دوديدگاه اشاره مي شود .

مرحوم شيخ محمد حسين اصفهاني ( كمپاني ) مي فرمايند : در اين صورت ميان توبه كننده و گناهانش جدايي افكنده مي شود و اعمال زشت تجسم يافته ازاو دور مي شوند.

اين همان در خواست گنه كاران , در روز قيامت است , كه هرگز اجابت نمي شود .

يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلتْ مِنْ خَيرٍمُحْضَرَّاً وَعَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَّدُ لَوْ اَنَّ بَيْنَها وَبَيْنَهُ اَمَداً بَعيداً

يعني عمل زشت و نيك هردو , در روز قيامت, حاضر مي شوند و گنهكار آرزو مي كند كه بين او و اعمالش فاصلة زيادي افتد.

مرحوم محقق كمپاني مي فرمايد :

« توبه » بين اعمال زشت انسان وخود وي چنان فاصله اي مي اندازد كه آن اعمال دست وپا پيچ او وباعث عذابش نخواهد شد .

ايشان غفران را نيزبه همين معنا مي گيرد .

كلام امام خميني در توبه واثر آن روي اعمال

امام خميني در اين باره مي فرمايد : توبه اعمال زشت و گناهان گناهكار را معدوم مي كند و پروندة سياه انسان با آب توبه شسته مي شود . به سخني ديگر اعمال ناپسند انسان كه در روز قيامت به صورت سگ و مار و مور و عقرب و زقوم و حميم و زنجيرهاي آتشين تجسم مي يابد , در اثر توبه ازبين مي رود و شعله هاي فروزان جهنم خاموش مي شود.( به نقل كتاب معاد در قرآن ج( 2)از آيت ا.. مظا هري صفحه 108)

ودر آيه شريفه آمده است :

…. الا مَنْ تابَ وَامَنَ وَعَمِلَ صالِحاً فاولِئكَ يُبَدََّلُ الله سَيِئا تِهم حَسَناتٍ وَكانَ الله غَفُوراً رَحيما .

……مگر آن كساني كه از گناه توبه كنند و به خدا ايمان آورند , و عمل صالح انجام دهند . پس , خداوند گناهان ايشان را بدل به ثواب گرداند كه خداوند در حق بندگان بسيار آمرزنده و مهربان است .

بنابراين , با توبه, آتش جهنم به بهشت تبديل مي شود و غل و زنجیرها و انهار و اشجار بهشتي مبدل مي شود .

در عين حال به نظر مي رسد ميان شخصي كه واقعيت گناهان او در او تجسم يافته و اكنون همراه او نيستند با شخصي كه ازآغاز چنين اموري با او نبوده اند و ازآغاز ماهيتي پاك داشته است,تفاوت وجود دارد همچنانكه در روايت شريفه دارد :

« التائب من الذنب كمن لاذنب له » در اين روايت توبه كننده را همانند ومثل كسي قرار داده كه گناه نكرده نه عين او .

محاسبه ؛

امام موسي بن جعفر عليها السلام مي فرمايند : ليس منا من لم يحاسب نفسه في كل يوم .

گناهكاران نخست به حساب كشي ازنفس خود بپردازند وكارها ي نادرست خود را معلوم كنند و بعد معاتبه كنند و نفس و امور عتاب و سرزنش قرار دهند كه چنين كردي ؟ و چرا پيمان شكستي ؟ با خجالت و شرمندگي در روز حساب نزد پروردگار و پيامبران و ائمه  علیهم السلام  چه كار كنم. و اگر با عقاب ها نفس سركش رام نشد آن را معاقبه كنند و براي هرگناهي عقوبتي برخود بار كند يعني اگر تفاخر و منيت داشت با تواضع بر زير دستان و…. برنفس خود سخت بگيرد .

منبع: برنامه سلوك در برنامه هاي سالكان،علي شيرواني

پژوهشکده باقرالعلوم

دانلود نرم افزار :

مشخصات کتاب:
سرشناسه:مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان،1387
عنوان و نام پدیدآور:دانستنیهای اعتکاف/ واحد تحقیقات مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان .
مشخصات نشر:اصفهان:مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان ، 1387.‌
مشخصات ظاهری:نرم افزار تلفن همراه و رایانه
عناوین اصلی کتاب شامل:
اصول دین چیست؟؛ فروع دین چیست؟؛ اخلاق در اسلام چیست؟؛ اعمال و ادعیه ماه مبارک رجب ؛ آشنایی با اعتکاف و احکام آن؛ پرسش وپاسخ احکام اعتکاف؛ مقالات؛ دل نوشته؛ مناسبتهای ماه رجب

مشخصات کتاب :

پدید آورنده: واحد تحقیقات مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان
ناشر: مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان

امام باقر عليه السلام مى فرمايد: حضرت ابراهيم عليه السلام براى عبرت گرفتن از مخلوقات خدا در شهرها مى گشت ، روزى گذرش به بيابانى افتاد، شخصى را ديد جامه مويين پوشيده و با صداى بلند نماز مى خواند. ابراهيم عليه السلام از نماز او تعجب كرد، نشست و انتظار كشيد تا نماز او تمام شود، ولى او نماز را رها نمى كرد، چون بسيار به طول انجاميد ابراهيم عليه السلام او را با دست تكان داد و گفت : با تو كارى دارم نمازت را تمام كن .

عابد دست از نماز كشيد و كنار ابراهيم عليه السلام نشست . ابراهيم عليه السلام از او پرسيد

براى چه كسى نماز مى خوانى ؟

گفت : براى خدا.

پرسيد: خدا كيست ؟ گفت : آن كس كه من و تو را خلق كرده است .

گفت : طريق تو مرا خوش آمد، دوست دارم براى خدا با تو برادرى كنم ، خانه ات كجاست كه هر گاه خواستم تو را ملاقات كنم به ديدنت بياييم ؟ عابد گفت : خانه من جايى است كه تو را به آنجا راه نيست .

ابراهيم عليه السلام گفت : يعنى كجاست ؟ گفت : وسط دريا.

...

پرسيد: پس تو چگونه مى روى ؟ گفت : من از روى آب مى روم . ابراهيم عليه السلام گفت : شايد آن كس كه آب را براى تو مسخر كرده است ، براى من نيز چنين كند، برخيز تا برويم و امشب را با هم باشيم .

آن دو حركت كردند، وقتى به دريا رسيدند، مرد عابد بسم الله گفت و بر روى آب حركت كرد، حضرت ابراهيم عليه السلام نيز بسم الله گفت و به دنبالش رفت .

آن مرد از اين كار ابراهيم عليه السلام خيلى تعجب كرد. وقتى به خانه آن مرد رسيدند، ابراهيم عليه السلام از او پرسيد: خرج و مخارج زندگى ات را از كجا تاءمين مى كنى ؟ گفت : از ميوه اين درخت ، آن را جمع مى كنم و در تمام سال با آن معاش مى كنم . ابراهيم عليه السلام از او پرسيد: كدام روز از همه روزها بزرگتر است ؟ روزى كه خدا خلايق را بر اعمالشان جزا مى دهد.

ابراهيم عليه السلام گفت : بيا دست به دعا برداريم ، يا تو دعا كن من آمين مى گويم و يا من دعا مى كنم تو آمين بگو. عابد گفت : براى چه دعا كنيم ؟ ابراهيم عليه السلام گفت : دعا كنيم كه خدا ما را از شر آن روز نگاه دارد، دعا كنيم كه خدا مؤ منان گناهكار را مورد آمرزش قرار دهد.

عابد گفت : نه ، من دعا نمى كنم . پرسيد: چرا؟ گفت : براى اين كه سه سال است حاجتى دارم هر روز دعا مى كنم ولى هنوز دعايم مستجاب نشده است و تا آن برآورده نشود شرم مى كنم كه از خداوند چيز ديگرى بخواهم .

ابراهيم عليه السلام گفت : خداوند متعال هرگاه بنده اش را دوست داشته باشد، دعايش را به درجه اجابت نمى رساند تا او بيشتر مناجات و اظهار نياز كند، اما وقتى بنده اى را دشمن دارد، يا زود دعايش را مستجاب مى كند و يا نااميدش مى كند كه ديگر دعا نكند و بيشتر از آن با خدا صحبت نكند.

آن گاه ابراهيم عليه السلام از او پرسيد: حالا بگو ببينم چه چيزى از خدا خواسته اى كه او براى تو برآورده نكرده است ؟

مرد عابد گفت : روزى در همان جاى نمازم مشغول نماز بودم كه ناگاه كودكى را در نهايت زيبايى و جمال ، با سيمايى نورانى ، موهايى بلند و مرتب ديدم كه چند گوسفند چاق و فربه و چند گاو كه گويى بر بدن آنها روغن ماليده بودند، مى چرانيد.

من از آنچه ديده بودم بسيار خوشم آمد. گفتم: اى كودك زيبا، اين گاو و گوسفندها مال كيست ؟ گفت : مال خودم است . گفتم : تو كيستى ؟ گفت : من پسر ابراهيم خليل خدا هستم . من در همان موقع دست به دعا بلند كردم و از خدا خواستم كه خليلش را نشان من دهد. (ولى سه سال است كه هنوز خبرى نيست .)

ابراهيم عليه السلام گفت : منم ابراهيم ، خليل خدا و آن كودك كه مى گويى پسر من است . عابد گفت : الحمدلله رب العالمين كه دعاى مرا مستجاب كرد. و آنگاه دست در گردن ابراهيم عليه السلام انداخت و دو طرف صورت او را بوسيد و گفت : حالا بيا و تو دعا كن تا من آمين بر دعاى تو بگويم .
ابراهيم عليه السلام دست به دعا بلند كرد و گفت : خداوندا گناهان مؤ منين و مؤ منات را تا روز قيامت ببخش و از آنها راضى باش . و عابد آمين گفت .

آنگاه امام باقر عليه السلام فرمود: دعاى ابراهيم عليه السلام كامل است و شامل حال شيعيان گناهكار ما تا روز قيامت مى شود.

منبع: بحارالانوار، ج 12، روايت 10، باب 4. و حياة القلوب ، ج 1 ص 118.

حتماً ببیند

کلیپ گریه کودک شهید مدافع حرم برای عکسی از پدر

دانلود فایل

حجم 351Mb

خدایا از این بی خبری ها به تو پناه می برم