مولی امیرالمومنین علیه السلام:

افسوس های گذشته را در دل خود بیدار مکن،

زیرا تو را از آمادگی برای پیروزی باز می دارد.

لَا تُشْعِرْ قَلْبَکَ الْهَمَّ عَلَى مَا فَاتَ فَیَشْغَلَکَ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ عَمَّا هُوَ آت.

غررالحکم، ص۷۶۶

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام در حدیثی می ‌فرمایند:

 آنگاه که فتنه ‌‏ها روی آورند، حقّ و باطل درهم آمیزند

                                و شبهه و سردرگمی ایجاد کنند،

و هنگامی که پشت کردند، شناخته شوند.فتنه‏ ها چون بادها در گردشند،

گاهی به شهری رسند و آنجا را مورد تاخت و تاز قرار دهند

                                 و زمانی به شهر دیگر هجوم آورند.

به هوش باشید که خطرناک ترینِ فتنه ‏‌ها از نظر من فتنه بنی امیّه است

                               که فتنه ‏‌ای کور و تاریک، و بلای آن همه ‏‌گیر است.

ولی گروهی خاص قربانیان آن خواهند شد.

آری، آن که نیک بنگرد و حقیقت را دریابد،بپا خیزد و به رنج و بلا افتد،

             و آن که چشم و گوش بسته بماند و تسلیم امواج باطل گردد،

                                                            سر در آخور کند و زنده بماند.

أَمَّا بَعْدَ أَیُّهَا النَّاسُ فَأَنَاَ فَقَأْتُ عَیْنَ الْفِتْنَةِ وَ لَمْ یَکُنْ لِیَجْتَرِئَ عَلَیْهَا أَحَدٌ غَیْرِی بَعْدَ أَنْ مَاجَ غَیْهَبُهَا وَ اشْتَدَّ کَلَبُهَا فَاسْأَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی فَوَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَا تَسْأَلُونِی عَنْ شَیْ‏ءٍ فِیمَا بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ السَّاعَةِ وَ لَا عَنْ فِئَةٍ تَهْدِی مِائَةً وَ تُضِلُّ مِائَةً إِلَّا أَنْبَأْتُکُمْ بِنَاعِقِهَا وَ قَائِدِهَا وَ سَائِقِهَا وَ مُنَاخِ رِکَابِهَا وَ مَحَطِّ رِحَالِهَا وَ مَنْ یُقْتَلُ مِنْ أَهْلِهَا قَتْلًا وَ مَنْ یَمُوتُ مِنْهُمْ مَوْتاً وَ لَوْ قَدْ فَقَدْتُمُونِی وَ نَزَلَتْ بِکُمْ کَرَائِهُ الْأُمُورِ وَ حَوَازِبُ الْخُطُوبِ لَأَطْرَقَ کَثِیرٌ مِنَ السَّائِلِینَ وَ فَشِلَ کَثِیرٌ مِنَ الْمَسْئُولِینَ وَ ذَلِکَ إِذَا قَلَّصَتْ حَرْبُکُمْ وَ شَمَّرَتْ عَنْ سَاقٍ وَ ضَاقَتِ الدُّنْیَا عَلَیْکُمْ ضِیقاً تَسْتَطِیلُونَ أَیَّامَ الْبَلَاءِ عَلَیْکُمْ حَتَّی یَفْتَحَ اللَّهُ لِبَقِیَّةِ الْأَبْرَارِ مِنْکُمْ إِنَّ الْفِتَنَ إِذَا أَقْبَلَتْ شَبَّهَتْ وَ إِذَا أَدْبَرَتْ نَبَّهَتْ یُنْکَرْنَ مُقْبِلَاتٍ وَ یُعْرَفْنَ مُدْبِرَاتٍ یَحُمْنَ حَوْمَ الرِّیَاحِ یُصِبْنَ بَلَداً وَ یُخْطِئْنَ بَلَداً أَلَا إِنَّ أَخْوَفَ الْفِتَنِ عِنْدِی عَلَیْکُمْ فِتْنَةُ بَنِی أُمَیَّةَ فَإِنَّهَا فِتْنَةٌ عَمْیَاءُ مُظْلِمَةٌ عَمَّتْ خُطَّتُهَا وَ خُصَّتْ بَلِیَّتُهَا وَ أَصَابَ الْبَلَاءُ مَنْ أَبْصَرَ فِیهَا وَ أَخْطَأَ الْبَلَاءُ مَنْ عَمِیَ عَنْهَا وَ ایْمُ اللَّهِ لَتَجِدُنَّ بَنِی أُمَیَّةَ لَکُمْ أَرْبَابَ سَوْءٍ بَعْدِی….

منبع : نهج‌البلاغه، خطبه 92

و انادخلت النار اعلمت اهلها انی احبک.

 خدای من

اگر مرا وارد آتش کنی اهل دوزخ را با خبر میکنم که دوست دارم.

 _{دعای ابوحمزه ثمالی}

امام هادی علیه السلام:

به آنکه تمام محبتش را نثار تو می‌کند، با تمام وجود خدمت کن.

مَن جَمَعَ لَكَ وُدَّهُ و رَأيَهُ فَاجمَعْ لَهُ طاعَتَكَ

_{تحف العقول ، ص 483}

پیامبر مهربانی صلی الله علیه و آله:

نشستن مرد در کنار خانواده، نزد خدا از اعتکاف در مسجد محبوب تر است.

_{نهج الفصاحه، ص 165}

وَ قَالَ ( عليه السلام ) :

لَمَّا بَلَغَهُ إِغَارَةُ أَصْحَابِ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْأَنْبَارِ فَخَرَجَ بِنَفْسِهِ مَاشِياً حَتَّى أَتَى النُّخَيْلَةَ وَ أَدْرَكَهُ النَّاسُ وَ قَالُوا يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ نَحْنُ نَكْفِيكَهُمْ .
فَقَالَ : مَا تَكْفُونَنِي أَنْفُسَكُمْ فَكَيْفَ تَكْفُونَنِي غَيْرَكُمْ إِنْ كَانَتِ الرَّعَايَا قَبْلِي لَتَشْكُو حَيْفَ رُعَاتِهَا وَ إِنَّنِي الْيَوْمَ لَأَشْكُو حَيْفَ رَعِيَّتِي كَأَنَّنِي الْمَقُودُ وَ هُمُ الْقَادَةُ أَوِ الْمَوْزُوعُ وَ هُمُ الْوَزَعَةُ .
فلما قال ( عليه السلام ) هذا القول في كلام طويل قد ذكرنا مختاره في جملة الخطب ، تقدم إليه رجلان من أصحابه ، فقال أحدهما إني لا أملك إلا نفسي و أخي ، فمر بأمرك يا أمير المؤمنين ننقد له ،

فقال ( عليه السلام ) :

وَ أَيْنَ تَقَعَانِ مِمَّا أُرِيدُ

و درود خدا بر او، فرمود:
 

(آن هنگام كه تهاجم ياران معاويه به شهر انبار، و غارت كردن آن را شنيد،

تنها و پياده به طرف پادگان نظامى كوفه «نخيله»  حركت كرد،

مردم خود را به او رسانده، گفتند:

اى امير مؤمنان!

ما آنان را كفايت مى كنيم، فرمود:

شما از انجام كار خود درمانده ايد!

چگونه كار ديگرى را برايم كفايت مى كنيد؟

اگر رعاياى پيش از من از ستم حاكمان مى ناليدند،

امروز من از رعيّت خود مى نالم، گويى من پيرو، و آنان حكمرانند،

يا من محكوم و آنان فرمانروايانند. 

وقتى سخن امام در يك سخنرانى طولانى كه برخى از آن را در ضمن خطبه هاى گذشته آورديم، به اينجا رسيد.

دو نفر از ياران جلو آمدند و يكى گفت:

من جز خود و برادرم را در اختيار ندارم،

اى امير المؤمنان فرمان ده تا هر چه خواهى انجام دهم،

امام فرمود:

شما كجا و آنچه من مى خواهم كجا؟!

منبع: نهج ابلاغه/ حکمت 261
 

وَ قَالَ ( عليه السلام ) :
 

كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ

وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ

وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِيهِ

وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ سُبْحَانَهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ .
 

و درود خدا بر او، فرمود:
 

بسا احسان پياپى خدا، گناهكار را گرفتار كند

و پرده پوشى خدا او را مغرور سازد،

و با ستايش مردم فريب خورد،

و خدا هيچ كس را همانند مهلت دادن، مورد آزمايش قرار نداد.

حکمت 260
 

قالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلّىٍ عليه السلام:

مَنْ عَرَفَ حَقَّ اَبَوَيْهِ الْأفْضَلَيْنِ: مُحَمَّدٍ وَعَلّىٍ وَاَطاعَهـُما حَقَّ طاعـَتِهِ، قيـلَ لَهُ: تَبَحْبَحْ في اَىِّ جِنانٍ شِئْتَ.  

امام حسين عليه السلام فرمودند:

كسى كه حق دو پدر برتر خود يعنى حضرت محمّد ^{صلي الله عليه و آله} و على ^{عليه السلام} را بشناسد و آنها را آنطور كه شايسته است اطاعت كند به او گفته مى شود: در هر جاى بهشت كه دوست دارى فرود آى و جاى بگير.

_{موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام 590، ح589.}

امام علی علیه السلام:

الْقَنَاعَةُ مَالٌ لَا يَنْفَد

قناعت ثروتی است پایان ناپذیر

نهج البلاغه، حکمت 57

شاهد اول

« یا أیّها الرّسول بلّغ ما اُنزل اِلیک من رّبک وإن لّم تفعل فما بلّغت رسالته»

« ای پیامبر،آنچه را ازخداوند بر تو نازل شده است ابلاغ کن که اگر چنین نکنی،ابلاغ رسالت خدا نکرده ای»(سوره مائده/آیه 67)

پیامبر با این آیه که در بازگشت از آخرین سفر حج بر آن حضرت نازل گردید مامور به ابلاغ چه پیامی شد که نرساندن آن به مردم، به تباه ساختن تمامی کوشش های پیامبر می انجامید؟

آیا واقعا این پیام بزرگ، اعلام دوستی و یاوری علی علیه السلام است ؟!