توسل شیخ مرتضی زاهد(ره) به امام زمان علیه السلام

آقا شیخ مرتضی(ره)[1] می فرمودند:

به جهت اینکه به فقراء کمک می کردم؛ یک بدهی پیدا کردم. رفع این بدهی را از امام زمان(علیه السلام) تقاضا کردم. یک نامه ای به حضرت نوشتم و گفتم:

آقاجان! من که نمی توانم این نامه را در چاه های امامزاده ابوالحسنین بیاندازم، کسی را هم ندارم تا این نامه را در حرم ثامن الحجج(علیه السلام) بیاندازد.

ایشان می فرمود: رفتم به بازار حلبی سازها، آنجا یک نهر آب بود که جریان داشت، به آن دستورات عمل کردم و نامه را در آن نهر آب انداختم و تا عصر جواب نامه از طرف حضرت آمد!

در آخرالزمان برای برخی از شیعیان، غیبت همانند شهود است

حضرت فرمود: «ان اهل زمان غیبته القائلون بامامته المنتظرون لظهوره افضل من اهل کل زمان لان الله اعطاهم من العقول و الافهام والمعرفة ما صارت الغیبة عندهم بمنزلة المشاهدة»[2].

کسانی که در زمان غیبت امام زمان(عجل الله) قائل به امامت او بوده و انتظار فرجش را می کشند، افضل افراد کل زمان هستند و پروردگار چنان عقل و فهمی به آنان داده است که غیبت در نزد آنها به منزله شهود است. غیبت برای آنها معنایی ندارد! این اشخاصی که این منزلت را پیدا می کنند، مانند کسانی اند که در حضور نبی اکرم^{(صلی الله علیه و آله)} جهاد کرده اند. «اولئک المخلصون حقاً و شیعتنا صدقاً»[3]. آنها حقیقتاً شیعیان ما هستند، آنها مخلصون هستند. فهمیدی داداش جون؟ آیا شما چنین رابطه ای با امام زمانت داری؟[4]…این روایت خیلی عجیب است که علی بن الحسین(ع) فرمود:

در آخرالزمان، پروردگار آن قدر به مؤمنین عرفان و معرفت نسبت به امام زمان(عجل الله) اعطا می فرماید، مثل اینکه امام زمان(عجل الله) در مقابل آنها نشسته باشد و آنها کسانی هستند که غیبت در نظر آنها شهود می شود. آنها اشخاصی اند که آنقدر پروردگار به آنها اجر می دهد که مانند این است که در برابر رسول الله^{(صلی الله علیه و آله)} مجاهده کرده باشند. حال، آیا این یقین را پروردگار به شما اعطا فرموده است؟ اگر داده است؛ قدرش را بدان![5]

سید بحرالعلوم(ره) وتشرف به خدمت امام زمان(عج)

وقتی که سید بحرالعلوم- که بین همه ی مذاهب مختلف قضاوت می کرد- مختصر مشکل مالی برایشان پیدا شد؛ درب خانه به صدا درآمد و خود امام زمان (عجل الله) تشریف آوردند و- آنطور که نوشته شده است- آنقدر ایشان به امام زمان(ع) نزدیک شد که زانوی ایشان به زانوی حضرت اصابت کرد! فکر ایشان آنقدر قیمتی شده بود که دیگر نباید غصه ی آب و نان و.. را بخورد. اگر ما غصه ی نان و آب و سیب زمینی و پیاز را می خوریم؛ اما خبری از این حرفها نیست، برای این است که فکر ما بی قیمت است.[6]

خود را چو ذره هیچ بدان در هوای دوست

گر مهر روی درخشانش آرزوست

پی نوشت ها:

[1] . شيخ مرتضى زاهد(ره) از علماى معاصر تهران‏

[2] . اكمال الدين ص 185 و الاحتجاج ص 173

[3] . همان.

[4] . متن سخنان اخلاقی مرحوم آیت الله حق شناس تهرانی، دفتردوم، ص: 129

[5] . همان، دفتراول، ص: 151

[6] . همان، دفتردوم، ص: 258

_{پایگاه حوزه}