مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: اصولاً دعا لازمه رابطه عبد و مولا است، بلکه نماز و عباداتی که انجام میدهیم همه دعاست.
نماز میخوانیم، یعنی خدایا ما را نمازخوان کن.
روزه میگیریم، یعنی خدایا ما را روزهگیر کن.
خودش هم روزه است. هیچ غذایی نیاز ندارد، آب نمیخواهد، ما هم میخواهیم مثل او باشیم.
یعنی چه که شکم را مدام پر کنیم و خالی کنیم! خلاصه همینطور که دست را بالا میبریم، یعنی خدایا بده. زکات که میدهی، داری دستت را بالا میگیری یعنی خدایا من را دهنده کن، کاری کن گیرنده نباشم، ریزش کنم. عطاهای تو را با رغبت به خلق تو بدهم. همینطور که دعا میکنی و میگویی این را به من بده آن را به من بده و من را اینطوری کن، همه عبادات شما دعا میشود. لذا در آیه آمده است که اگر دعاهایتان نبود هیچ چیز نبود قُل ما یَعبَوا بِکُم رَبی لَولا دُعاوُکُم(سوره فرقان آیه 77)
بگو پروردگار من به شما اعتنایی نداشت اگر دعایتان نبود.