بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الَّذِينَ ينْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يحِبُّ الْمُحْسِنِينَ^{(آل عمران/134)}

همانها که در توانگري و تنگدستي، انفاق مي‌کنند؛ و خشم خود را فرو مي‌برند؛ و از خطاي مردم درمي‌گذرند؛ و خدا نيکوکاران را دوست دارد.

1- انفاق، سخاوت مى‏خواهد نه ثروت. «فى السرّاء والضرّاء»

2- نه در حال رفاه از محرومان غافل باشیم، و نه در تنگدستى بگوییم كه ما خود گرفتاریم. «فى السرّاء والضرّاء»

3- متّقین محكوم غرایز نیستند، آنان حاكم ومالك خویشتن‏اند. «الكاظمین ‏الغیظ»

4 - تقوا، از سعه‏ ى صدر جدا نیست. «والعافین عن الناس»

5- در عفو خطاكار، ایمان او شرط نیست. «والعافین عن الناس»

6 - كسى كه مى‏خواهد محبوب خدا شود باید از مال بگذرد و خشم وغضب را فرو برد. «واللّه یحبّ المحسنین»

7- انفاق به محرومان و گذشت از خطاى مردم، از مصادیق احسان و نیكوكارى است. «ینفقون، كاظمین، عافین، محسنین»