موسسه علمیه السلطان علی بن موسی الرضاعلیه السلام

موسسه علمیه السلطان علی بن موسی الرضاعلیه السلام

[۱]  المصباح للكفعمی (جنة الأمان الواقية)، ص ۱۷۰

 [۲]  المصباح للكفعمی (جنة الأمان الواقية)، ص ۱۷۰

[۳]   الكافی( ط- الإسلامية)، ج۲، ص۵۵۳

[۴]  الكافی( ط- الإسلامية)، ج۲، ص۵۵۳

موسسه علمیه السلطان علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

...

پس  اگر پاداش های خداوند تنها به امور معنوی و روحانی محدود می شد، و از نعمت های جسمانی نظیر حوریان بهشتی خبری نمی بود در واقع مؤمنان از بخشی از نعمت ها و لذت ها محروم می ماندند در حالی که نیاز داشتند و یا علاقه داشتند که آنها را نیز داشته باشند. [۲]

با توجه به مقدمه ای که ذکر شد معلوم شد که پاسخ پرسش فوق مثبت است، زیرا در آیات و روایات معصومین ـ علیهم السّلام ـ به طور اختصاصی به این مسئله اشاره شده است که ما در اینجا به تعدادی از آیات و روایات که دلالت بر وجود لذت جنسی در بهشت دارند اشاره می نمائیم: [۳]

الف) ازدواج با حورالعین: در چند جای قرآن صحبت از حوالعین و ازدواج شده است که می گویند اهل بهشت نیز در بهشت به صورت زوج زندگی خواهند کرد و در آنجا نیز ازدواج خواهند کرد.

در قرآن آمده است:

وزوجناهم بحور عین [۴] یعنی مؤمنان را به تزویج حورالعین درمی آوریم.

ب: در مورد سوره الرحمن آمده است: فیهن خیرات حسان [۵]

امام صادق ـ علیه السّلام ـ می فرماید: خیرات حسان زنان اهل دنیا هستند که از حور العین هم زیباتر هستند. [۶] که این زنان صالح با شوهرهای دنیایی خود در صورت تمایل و اگر شوهرانشان نیز اهل بهشت باشند زندگی خواهند کرد.

ج) در سوره واقعه آمده است:

انا انشأناهن انشاءاً [۷].

پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ به ام سلمه فرمود: اینها زنانی هستند که در دنیا در عبادت خدا پیر و سالخورده و سفید مو شدند که خداوند بعد از پیری در دنیا آنها را جوان و یک اندازه می آفریند که هر وقت زوج های بهشتی نزد آنان می آیند، آنها را بکر می یابند … [۸]

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

۱. رجوع کنید به کتاب های معاد و قرآن و قیامت و سرای دیگر از آیت الله دستغیب، ‌چاپ دهم، ۱۳۷۳، مرکز انتشارات اسلامی.

۲. تفسیر نمونه، ذیل آیات مورد بحث، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیه.

۳. تفسیر المیزان، محمد حسین طباطبایی ذیل آیات مورد بحث، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی.

پی نوشت ها:

[۱] . مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، نشر پیشین، ج۶ (معاد ۲)، ص ۲۲۷.

[۲] . مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، قم، نشر مدرسه امیرالمؤمنین ـ علیه السّلام ـ، ۱۳۷۰ ش، ج۶ (معاد ۲)، ص ۲۷۸.

[۳] . طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ‌چاپ سوم، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی، ج ۳، ص ۱۷۱.

[۴] . طور/ ۲۰.

[۵] . الرحمن/ ۷۰.

[۶] . عبد علی ابن جمعه الحویزی، تفسیر نور الثقلین، چاپ افست، قم، کتاب اسلامیه، ج۵، ص ۲۰۱.

[۷] . واقعه/ ۳۵.

[۸] . نورالثقلین، ج ۵، ص ۲۱۹

منبع : حوزه

حجت‌الاسلام والمسلمین حسین انصاریان مترجم و مفسر قرآن کریم با حضور پرشور مردم  در حسینیه هدایت برگزار شد.

وی این در این برنامه طی سخنانی گفت:

خدای متعال در جریان معراج رسول الله ^{صلی الله علیه و آله} به حبیبش فرمود:

«هَلْ تَدْرِی‌ أیّ عَیْشٍ أَهْنَى وَ‌أیّ حَیَاةٍ أَبْقَى»

ای احمد، می‌دانی چه زندگی‌ای هم خوش‌تر و هم دوامش بیشتر است؟

روشن است که گفتن این مطلب خود انگیزه ایجاد می‌کند که انسان به دنبالش برود.

...

حجت‌الاسلام انصاریان افزود: پیامبر ^{صلی الله علیه و آله} سؤال را این‌طور جواب داد، «قال اللهم لا» آنچه در باطن علم توست، من نمی‌دانم؛ ادب هم همین را اقتضا می‌کند.

خدا فرمود خودم برایت می‌گویم ای حبیبم.

«قَالَ أَمَّا الْعَیْشُ الْهَنِی‏ءُ فَهُوَ الَّذِی لَا یَفْتُرُ صَاحِبُهُ‏ عَنْ‏ ذِكْرِی»‏

گواراترین زندگی آن است که صاحب آن زندگی از ذکر من سست نشود.

 این استاد اخلاق اضافه کرد: خدای متعال در آیه 2 سوره انفال می‌فرماید:

«إِنَّمَا المُؤمِنونَ الَّذینَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَت قُلوبُهُم وَإِذا تُلِیَت عَلَیهِم آیاتُهُ زادَتهُم إیمانًا وَعَلى رَبِّهِم یَتَوَكَّلونَ»

مؤمنان حقیقی آنانند که چون ذکری از خدا شود دل‌هاشان ترسان و لرزان شود و چون آیات خدا را بر آنها تلاوت کنند بر مقام ایمانشان بیافزاید و به خدای خود در هر کار توکل می‌کنند. پس قلب آدمی در برابر ذکر خداوندی آرام نمی‌گیرد.

یکی از معنای «ذکر» قرآن کریم است؛ یک معنای دیگر این است که وقتی با کسی روبرو می‌شویم از خدا و ارزش‌های خدایی بگوییم، این را به حضرت داوود علیه السلام فرمود:

«أَحْبِبْنِی وَ حَبِّبْنِی إِلَى خَلْقِی» عرض کرد چگونه؟

خدا فرمود:

به خلقم نعمت‌های مرا یادآوری کن و به آنان نیکی و (بدین وسیله) مرا محبوب آنان کن …

منبع: تسنیم

...

کتاب «آداب معاشرت» به قلم آقایان «سید محمد مقدس نیا» و «محمد مهدی محمدی» به ابعاد مختلف معاشرت در موضوعات گوناگون پرداخته است که در شماره های مختلف تقدیم نگاه شما خوبان خواهد شد.

- روش های احترام

انـسـان بـه خاطر نسبت ها و روابطی که با همنوعان خود دارد، با آنها نشست و برخاست می کند و شایسته است که شیوه هایی مناسب با شأن و مقامشان برگزیند.

از آنـجـا کـه ایـن روش ها را نمی توان به تعداد معیّنی برشمرد از شهید ثانی (ره) یکی از فقهای بزرگ شیعه چنین نقل شده است:

تعظیم مؤمن تا آنجا که عرف زمان می پسندد جایز است. (۳۶)

تجلیل و تکریم دیگران ممکن است به دو روش زیر صورت گیرد:

گفتاری

شـایسته است که یک مسلمان در مقام گفتار با دیگران سخنان نیک و سنجیده بگوید و با زبانی خوش آنان را مورد خطاب قرار دهد،

قرآن کریم می فرماید:

قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً (۳۷)  با مردم به خوبی سخن گویید.

از ایـن خـطـاب عمومی که بگذریم، قرآن کریم و ائمه اطهار علیه السلام در خصوص بعضی موارد بر گفتار کریمانه تأکید دارند.

قرآن کریم درباره احترام به پدر و مادر می فرماید:

وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کَریماً (۳۸)  با گفتاری لطیف و بزرگوارانه با آنها سخن بگو!

در مورد برخورد با نیازمندان آمده است که اگر نمی توانی نیازشان را برطرف نمایی:

فَقُلْ لَهُمْ قَوْلاً مَیْسُوراً (۳۹)  با آنان سخن نیکِ توأم با احترام داشته باش.

امام سجاد علیه السلام درباره احترام در گفتار نسبت به معلم می فرماید:

صدایت را از صدای او بلندتر نکن و هرگاه کسی از او چیزی بپرسد تو در پاسخ پیشدستی نکن … در محضرش با کسی سخن نگو. (۴۰)

کرداری

احـتـرام در عـمـل و کـردار بـه ایـن اسـت کـه انـسـان بـرادر دینی اش را در محذور قرار ندهد، به درخـواسـتـ هـایـش تـوجـه کـنـد. اگـر دعـوت یـا هـدیه ای داشت با روی گشاده بپذیرد؛ چنان که رسول گرامی اسلام (ص) می فرماید:

مـِنْ مـَکـْرَمـَةِ الرَّجـُلِ لاَِخـیـهِ اَنْ یـَقـْبـَلَ تـُحـْفـَتـَةُ وَ اَنْ یـَتَّحـِفـَهُ بـِمـا عـِنْدَهُ وَ لا یَتَکَلَّفَ لَهُ شَیْئاً (۴۱)

از بزرگداشت برادر دینی این است که هدیه اش را بپذیرد و از آنچه دارد نسبت به او مضایقه نکند و به خاطر او خود را به تکلّف نیندازد.

سـیره عملی آن حضرت نیز روش هایی دیگر از احترام را می آموزد؛ هنگامی که برادران دینی بر آن بـزرگـوار وارد مـی شـدند، به احترامشان از جا بر می خاست، برای آنان جا باز می کرد و زیر انداز پهن می نمود، حتی گاهی عبای خود را از دوش کشیده برای دیگران می انداخت، برای تـکـیـه دادنـشان بالش فراهم می ساخت و اگر برادر دینی اش از راه دور می آمد، چند قدمی به استقبالش رفته و او را به آغوش مهر می کشید و پیشانی اش را می بوسید. (۴۲)

پی نوشت ها:

۳۶- بحارالانوار، ج ۷۶، ص ۳۸ .

۳۷- بقره (۲)، آیه ۸۳ .

۳۸- اسراء (۱۷)، آیه ۲۳ .

۳۹- اسراء (۱۷)، آیه ۲۸ .

۴۰- تفسیر نمونه، ج ۲۲، ص ۱۴۵ .

۴۱- بحارالانوار، ج ۷۲، ص ۴۵۴ .

۴۲- ر. ک : بـحـارالانـوار، ج ۱۶، ص ۲۳۵؛ وسائل الشیعه، ج ۸، ص ۵۵۹

منبع : حوزه