استاد«حسن رحیم پور از غدی»متفکر معاصر مسلمان در گفتاری خواندنی به بازشناسی تطبیقی پدیده فتنه از صدر اسلام تا عصر حاضر می پردازد که به عنوان یک الگوی تحلیلی در بررسی حوادث تاریخی می تواند مورد توجه پژوهندگان واقع گردد.کیهان فرهنگی به سبب سالگرد حماسه ماندگار و تاریخی 9 دی و اهمیت آکادمیک و سیاسی بحث در باب فتنه،متن کامل این سخنرانی را به مخاطبان ارجمند تقدیم می کند.

بار دیگر تنهایی و باز یاد آن دلدار غایب از نظر

بار دیگر ما و دردها و آرمانهایمان که همگی در منظومه انتظار تفسیر می شود و با نفس کشیدن در هوای یار، معنا می یابد.

ما در آستانه جمعه، خاطره هایمان از مولای مظلوم منتظر، رنگی دیگری می گیرد.

رنگی از جنس عطش دیدار و نجوای بیقرار هواخواهان کوی دوست.

او که گرچه حاضر نیست اما ناظر است.

و گرچه خورشید ناب و تابناکش از پس ابر غیبت می تابد، اما شمیم درکش، برای دلهای آماده و ظرفیتهای پالوده از گناه و غفلت، می تپد.

آری؛ جمعه که از راه می رسد، دلهای بی تاب یاران حقیقی و منتظران واقعی حضرت صاحب الزمان(عج) شور و شیدایی دیگری می گیرد.

شور امید و شیدایی انتظار؛ انتظاری که از پس قرنها، میراثی عظیم و عزیز و سبز و سرخ برای اهل دل برجای نهاده و هم غم غربت و هم شوق آمدن را برایش به ارمغان آورده.

جمعه نبض تپنده روزهای هفته است و خلوت انس لحظه های مومن در طول شب ها و روزهای هفتگانه ای که خداوند برایش تدارک دیده.

کار و تلاش یک هفته­ای در زمانه ای که میدان مخاطرات و دار مکافات و آخر الزمانش خوانده اند و نامیده، و آنگاه فرقت از هیاهوی درون و بیرون و لختی فرصت و خلسه ای برای تأمل و تذکر و تنبه به این حقیقت خطیر و حساس و مهم که در این روزگار بی کسی و غربتِ بی صاحبی آسمان با خورشیدی که در پس پرده است و هست، اگرچه نیست، چه باید کرد و چگونه باید بود تا جزء منتظران واقعی حضرت عشق به شمار آمد.

چه افتخاری برای ما طلاب بالاتر از این که حافظان حریم ولایت امیرالمومنین هستیم؟

بی تردید شما عالم شیعی ای را نمی توانید بیابید که خود را غلام مولا علی علیه السلام نداند و به این غلامی افتخار نکند.

درسی که طلاب از عالمان بزرگ شیعه در طی این قرن ها باید بیاموزند ، عشق به حضرت علی علیه السلام است .عشقی که به طلبه چنان شور و شعفی می دهد که به آسانی می تواند تمام سختی ها و مصائب را تحمل نماید و راه سعادت را بپیماید.

پیامبر صلی الله علیه و آله درباره دوستی امام علی علیه السلام این گونه می فرمایند:عنوان صحیفة المومن حب علی بن ابی طالب.سر لوحه کارنامه مومن ،دوستی علی بن ابی طالب است.(1)

 هم چنین آن پیامبری که خود نیز به علی علیه السلام عشق می ورزید فرمود:

ما ثبت الله حب علی فی قلب مومن فزلت به قدم الا ثبت الله قدما یوم القیامةعلی الصراط.هرگاه خداوند عشق و دوستی علی را در دل مومنی استوار سازد و با این حال قدمش بلغزد(خطایی از او سر زند ) خداوند قدمش را در روز قیامت بر صراط ، استوار نگه می دارد.(2)

 حضرت آیت الله کشمیری آن عارف کاملی که در اوج بندگی بود ، چنان شیفته و شیدای امیرالمونین بود که زبان از بیان آن قاصر است .

 آیت الله کشمیری همیشه در فكر حرم امیرالمۆمنین ‏علیه السلام و نجف اشرف و وادى‏السلام بودند. وقتى سخن از دیار عاشقان مى‏شد، با شور و میل و با احساسى خاص از آن یاد مى ‏كردند. این هجران سبب شد كه در روح و جسم ایشان اثر بگذارد، و در خلوت خانه سكوت بنشینند.

  وی می فرمود: قبر حضرت آدم و نوح‏ علیه السلام در كنار قبر امیرالمۆمنین‏ علیه السلام مى‏باشد. آن‏قدر نجف مهم است كه مانند مرحوم شیخ زین‏ العابدین مرندى كه مجتهدى مسلّم و باتقوا بود، گاهى مى‏ آمد جلو درب صحن امیرالمۆمنین علیه السلام، آن جا كه گداها مى‏نشستند، مى ‏نشست.

امام صادق (علیه السلام) به عبدالله بن جندب فرمود:

«يابن جندب من سرهان يزوجه الله الحورالعين و يتوجه بالنور فليد خل علي اخيه المومن السرور»

پاداش كسي كه در اين دنيا برادر مومنش را شاد كند اين است كه در آخرت خدايمتعال تاجي از نور بر سر او مي گذارد و همسر او را از حورالعين قرار ميدهد».

عبادت بزرگ
اين مضمونكه شاد كردن برادر مومن، يكي از عبادات بزرگ است به صورت هاي گوناگون در رواياتبسياري وارد شده و ابوابي از مجموعه هاي روايي مثل كافي، وافي، وسائل و … را بهخود اختصاص داده است. در ذيل به چند نمونه از اين روايات و نيز توضيح آن ها اشارهمي شود. مضمون بعضي از اين روايات اين است كه بهترين و يا محبوب ترين عبادات نزدخداي متعال اين است كه انسان دل برادر مومن خود را شاد و يا به تعبير معروف، در قلبمومن «ادخال سرور» كند.

در اين باره مرحوم كليني روايتي را از امام باقر(علیه السلام) در كافيآورده است:
«ما عبدالله بشيء احب الي الله من ادخال السرور علي المومن»؛ خدايمتعال عبادت نشد به چيزي كه محبوب تر باشد نزد او از آن كه سروري در قلب مومن واردكند.» اين روايت بيانگر اين حقيقت است كه شاد كردن مومن محبوب ترين عبادت ها نزدخداي متعال است. در اصول كافي نظير همين مضمون از پيغمبر اكرم صلی الله علیه و آله نيز نقل شدهاست:«ان احب الاعمال الي الله تعالي ادخال السرور علي المومنين»؛ محبوب ترين اعمالنزد خدا، شاد كردن مومنين است. در بعضي از روايات براي اين كه مردم به شاد كردنبرادران ايماني شان تشويق شوند، چنين آمده است: كسي كه مومني را شاد كند تنها يكشخص را شاد نكرده بلكه ما اهل بيت(ع) را نيز شاد كرده است و كسي كه ما را شاد كند،پيغمبر خدا صلی الله علیه و آله را شاد كرده است. در روايت ديگري آمده است كسي كه مومني را شاد كند،رسول الله صلی الله علیه و آله را شاد كرده است. اين گونه مضامين در روايت ها مكرر نقل شده است. ازجمله در كافي آمده است: «اگر يكي از شما برادر ايماني خود را شاد كرد، فكر نكند كهفقط او را شاد كرده، به خدا قسم ما را شاد كرده است، به خدا قسم اين شادي را در دلرسول الله صلی الله علیه و آله وارد كرده است». روايتي هم از پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله وارد شده كه ميفرمايد:«من سر مومنا فقد سرني و من سرني فقد سرالله»؛ كسي كه مومني را شاد كند، مراشاد كرده و كسي كه مرا شاد كند خدا را شاد كرده است.

 

بنُو اليهودِ … آلُ سُعودِ … قومُ الجُحودِ … و الشِّقاقِ

 

أطفأوا الشَّمعَا … رَوَّجُوا القَمعَا … فَرَّقُوا الجَمعَا …. بالنِّفاقِ

 

آلَ سُعودٍ ويحَكُمْ

 

لا لنْ يدومَ حُكمُكُم

 

في الصَّبرِ نَصرُ … لنا ثأرُ