هر جمله که با نام تو گفتم غزلی شد!

وسعت وجودتان آن‌چنان مرا به شگفت آورد که دست به دامان زمین و زمان شدم:

خواستم از آب بگویم که آیینه زلال مهربانیان است و مهریه مادرتان ……نتوانستم!

                  همیشه با خودم می‌گفتم نوشتن از شما راحت‌تر از این حرفهاست.

یک کلمه که بگویم، بزرگی‌تان، آن را چرخ‌زنان به چشمه خورشید خواهد رساند.

وسعت وجودتان آن‌چنان مرا به شگفت آورد که دست به دامان زمین و زمان شدم:

خواستم از آب بگویم که آیینه زلال مهربانی تان است و مهریه مادرتان …نتوانستم!

خواستم از خاک بگویم،

یادم آمد از پدرتان، ابو تراب و نام زینب که جلوه‌ی پدر است …

                                                            و بازهم نشد!

 ادامه دادم

.

.

و باد و آتش و باران و…..

هرکدام درصحنه‌ای که نام زیبایتان آمد، حقیرانه به گوشه‌ای خزیدند.

چه تلاش بیهوده‌ای که بخواهم وصفتان را، در گره کور کلمات زندانی کنم.

                                                                 من ماندم با دستی خالی!

که ناگهان جمله‌ای آمد و کار را تمام کرد:

زینب خواهر حسین……حسین سالار زینب

آخرش همان شد که فکر می‌کردم:

“هر جمله که بانام تو گفتم غزلی شد”

 

حمیده کاشیان

حاج منصور ارضی:

دانلود فیلم

می تراورد ز ساحل کوثر

امام کاظم علیه السلام:

أَفْضَلُ مَا یتَقَرَّبُ بِهِ الْعَبْدُ إِلَی اللَّهِ بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ بِهِ الصَّلَاةُ

وَ بِرُّ الْوَالِدَینِ وَ تَرْک الْحَسَدِ وَ الْعُجْبِ وَ الْفَخْر

بهترین وسیله تقرب بنده به خدا،

پس از معرفت او،

نماز،

نیکی به پدر و مادر،

و وانهادن حسد،

خودبینی و فخرفروشی است.

بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۰۶

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام در حدیثی می ‌فرمایند:

 آنگاه که فتنه ‌‏ها روی آورند، حقّ و باطل درهم آمیزند

                                و شبهه و سردرگمی ایجاد کنند،

و هنگامی که پشت کردند، شناخته شوند.فتنه‏ ها چون بادها در گردشند،

گاهی به شهری رسند و آنجا را مورد تاخت و تاز قرار دهند

                                 و زمانی به شهر دیگر هجوم آورند.

به هوش باشید که خطرناک ترینِ فتنه ‏‌ها از نظر من فتنه بنی امیّه است

                               که فتنه ‏‌ای کور و تاریک، و بلای آن همه ‏‌گیر است.

ولی گروهی خاص قربانیان آن خواهند شد.

آری، آن که نیک بنگرد و حقیقت را دریابد،بپا خیزد و به رنج و بلا افتد،

             و آن که چشم و گوش بسته بماند و تسلیم امواج باطل گردد،

                                                            سر در آخور کند و زنده بماند.

أَمَّا بَعْدَ أَیُّهَا النَّاسُ فَأَنَاَ فَقَأْتُ عَیْنَ الْفِتْنَةِ وَ لَمْ یَکُنْ لِیَجْتَرِئَ عَلَیْهَا أَحَدٌ غَیْرِی بَعْدَ أَنْ مَاجَ غَیْهَبُهَا وَ اشْتَدَّ کَلَبُهَا فَاسْأَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی فَوَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَا تَسْأَلُونِی عَنْ شَیْ‏ءٍ فِیمَا بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ السَّاعَةِ وَ لَا عَنْ فِئَةٍ تَهْدِی مِائَةً وَ تُضِلُّ مِائَةً إِلَّا أَنْبَأْتُکُمْ بِنَاعِقِهَا وَ قَائِدِهَا وَ سَائِقِهَا وَ مُنَاخِ رِکَابِهَا وَ مَحَطِّ رِحَالِهَا وَ مَنْ یُقْتَلُ مِنْ أَهْلِهَا قَتْلًا وَ مَنْ یَمُوتُ مِنْهُمْ مَوْتاً وَ لَوْ قَدْ فَقَدْتُمُونِی وَ نَزَلَتْ بِکُمْ کَرَائِهُ الْأُمُورِ وَ حَوَازِبُ الْخُطُوبِ لَأَطْرَقَ کَثِیرٌ مِنَ السَّائِلِینَ وَ فَشِلَ کَثِیرٌ مِنَ الْمَسْئُولِینَ وَ ذَلِکَ إِذَا قَلَّصَتْ حَرْبُکُمْ وَ شَمَّرَتْ عَنْ سَاقٍ وَ ضَاقَتِ الدُّنْیَا عَلَیْکُمْ ضِیقاً تَسْتَطِیلُونَ أَیَّامَ الْبَلَاءِ عَلَیْکُمْ حَتَّی یَفْتَحَ اللَّهُ لِبَقِیَّةِ الْأَبْرَارِ مِنْکُمْ إِنَّ الْفِتَنَ إِذَا أَقْبَلَتْ شَبَّهَتْ وَ إِذَا أَدْبَرَتْ نَبَّهَتْ یُنْکَرْنَ مُقْبِلَاتٍ وَ یُعْرَفْنَ مُدْبِرَاتٍ یَحُمْنَ حَوْمَ الرِّیَاحِ یُصِبْنَ بَلَداً وَ یُخْطِئْنَ بَلَداً أَلَا إِنَّ أَخْوَفَ الْفِتَنِ عِنْدِی عَلَیْکُمْ فِتْنَةُ بَنِی أُمَیَّةَ فَإِنَّهَا فِتْنَةٌ عَمْیَاءُ مُظْلِمَةٌ عَمَّتْ خُطَّتُهَا وَ خُصَّتْ بَلِیَّتُهَا وَ أَصَابَ الْبَلَاءُ مَنْ أَبْصَرَ فِیهَا وَ أَخْطَأَ الْبَلَاءُ مَنْ عَمِیَ عَنْهَا وَ ایْمُ اللَّهِ لَتَجِدُنَّ بَنِی أُمَیَّةَ لَکُمْ أَرْبَابَ سَوْءٍ بَعْدِی….

منبع : نهج‌البلاغه، خطبه 92

و انادخلت النار اعلمت اهلها انی احبک.

 خدای من

اگر مرا وارد آتش کنی اهل دوزخ را با خبر میکنم که دوست دارم.

 _{دعای ابوحمزه ثمالی}

امام هادی علیه السلام:

به آنکه تمام محبتش را نثار تو می‌کند، با تمام وجود خدمت کن.

مَن جَمَعَ لَكَ وُدَّهُ و رَأيَهُ فَاجمَعْ لَهُ طاعَتَكَ

_{تحف العقول ، ص 483}

پیامبر مهربانی صلی الله علیه و آله:

نشستن مرد در کنار خانواده، نزد خدا از اعتکاف در مسجد محبوب تر است.

_{نهج الفصاحه، ص 165}