خداوند اراده فرمود دین مبین خود را بر همه ادیان برتری بخشد، گرچه این حقیقت کافران و مشرکان را خوش نیاید.

موضوع بحث, اثبات وجود مقدس حضرت بقیت الله الاعظم, امام عصرـ ارواحنافداه ـ بر اساس دلایل عقلی است.

ادامه »

دوران ظهور امام مهدی (عج)، زمان تحقّق غایت آفرینش انسان در زمین است و در قرآن فراوان از آن سخن رفته است.

گونه‌های یادکرد امام مهدی در قرآن وروایات تفسیری

دوران ظهور امام مهدی (عج)، زمان تحقّق غایت آفرینش انسان در زمین است و در قرآن فراوان از آن سخن رفته است. در تحقیق حاضر، با کمک روایات، سه گونه یاد کرد امام مهدی (عج) در قرآن معرّفی می‌شوند که عبارتند از:

1- یادکرد مستقیم امام مهدی؛

2- یادکرد امام مهدی (عج) ضمن بیان سرگذشت پیامبران الاهی و مردمان پیشین؛

3- یادکرد امام مهدی ضمن بیان مثال هایی از پدیده‌های طبیعی.

آن‌گاه ضمن بررسی نمونه هایی از هر گونه، با تکیه بر روایات نشان داده می‌شود  شمار آیاتی که درباره امام مهدی و آینده جهان پیام دارد، بیش از مواردی است که به طور مستقیم به پیوند آن با امام مهدی (عج) در روایات اشاره شده است و با تدبّر در این آیات می‌توان حقایق فراوانی درباره  امام مهدی (عج) و دوران ظهور  از قرآن استنباط  و از درستی بخش عمده روایات مهدویت در عرضه به قرآن، دفاع کرد.

مقدمه

خداوند حکیم، انسان و جهان را برای هدفی آفریده و قرآن کریم کسانی را که آفرینش جهان را بیهوده و بی‌هدف می‌دانند، مذمّت می‌فرماید (ص: 27) و این هدف را در آیاتی چند تبیین فرموده است (ذاریات: 56؛ بقره:30؛ ملک:2) و با تأکید بر صفت عزّت و شکست ناپذیری خود، تحقّق این هدف را وعده می‌دهد (نور:55؛ مائده: 54). دوران ظهور امام مهدی (عج)، زمان تحقّق وعده الاهی بر زمین و رسیدن بشر به غایتی است که برای آن آفریده شده است. از این رو، در قرآن آینده روشن جهان در دوران ظهور امام مهدی (عج) ترسیم شده است.

اگرچه همچون سایر امامان: بر نام ایشان تصریح نشده؛ ویژگی‌های شخصی امام مهدی (عج) و نقش ایشان در جهان و رویدادهای دوران ظهور و آینده جهان، به صورت‌های گوناگون و در آیات فراوان بیان شده و در روایات تفسیری شیعه و اهل سنت از آن سخن رفته است. برخی از نویسندگان این روایات را که بنابر تحقیقات دانشمندان از اصالت و اعتبار و تواتر اجمالی برخوردار است (اکبرنژاد، 1383: 180؛ صافی گلپایگانی،1400: 64-65؛ مهدوی راد، 1381: 354)؛ در تالیفاتی گردآوری کرده‌اند؛ تالیفاتی مانند:

جلد سیزده بحارالانوار، علامه مجلسی؛ المحجه فی ما نزل فی القائم الحجه، سید هاشم بحرانی؛  معجم احادیث الامام المهدی (عج)، شیخ علی کورانی؛ موسوعه المصطفی و العتره، حسین شاکری؛ سیمای امام زمان (عج) در آیینه قرآن، علی اکبر مهدی پور؛ المهدی الموعود فی القرآن الکریم، محمد حسین رضوی؛ پور پنهان در افق قرآن حضرت مهدی (عج)؛ جعفر شیخ الاسلامی؛ غریب غیب در قرآن، محمد حسین صفا خواه؛ اثبات مهدویت از دیدگاه قرآن، علی صفائی کاشانی؛ القرآن یتحدث عن الامام المهدی (عج)، مهدی حسن علاء الدین (رضایی اصفهانی، 1388: 52).

ادامه »

ادامه »

امام در هر زمان و هر دوره همچون ناظر امین و طبیب دوّاری است که همیشه بر اوضاع و احوال امّت و شیعیان خویش نظاره دارد و هرگز آنها را فراموش نخواهد کرد و در گرفتاریها و سختیها تنها نخواهد گذاشت.

در این جهت، فرق نمی کند که امام زمان علیه السلام حاضر و در منظر دیده ها باشد و یا غائب و پشت پرده.

چنان که مهدی موعود علیه السلام خود می فرماید: «وَجْهُ الاِْنْتِفاعِ بی فی غَیْبَتی کَالاِْنْتِفاعِ بِالشَّمْسِ اِذا غَیَّبَتْها عَنِ الاَْبْصارِ السَّحابُ(1)؛ بهره مندی [مردم] از من در [دوران] غیبتم، مانند بهره وری از خورشید است، هنگامی که ابرها آن را از چشمها پنهان کرده باشند.»

حضرت از اوضاع جهانی و امور شیعیان خویش آگاه است، و ریز و درشت اخبار را با چشم تیزبین الهی و امدادهای غیبی نظاره گر است؛ چنان که خود می فرماید: «فَاِنّا یُحیطُ عِلْمُنا بِأَبْنائِکُمْ وَ لا یَعْزُبُ عَنّا شَیْ ءٌ مِنْ اَخْبارِکُمْ؛(2) علم ما به اخبار شما احاطه دارد و هیچ چیزی از اخبار شما بر ما پوشیده نیست.»

امام زمان علیه السلام با توجه به آن آگاهی گسترده، هرگز شیعیان خود را فراموش نمی کند، بلکه در تمام حالات ناظر و حامی آنها می باشد و بالهای عنایات و الطاف بی کران خویش را همیشه بر سر پیروان خود گسترده دارد؛ چنان که خود آن حضرت در توقیعی به شیخ مفید رحمه الله فرمود: «اِنّا غَیْرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُمْ وَلا ناسینَ لِذِکْرِکُمْ وَ لَوْلا ذلِکَ لَنَزَلَ بِکُمُ اللأَّْو اءُ وَاصْطَلَمَکُمُ الاَْعْداءُ…(3)؛ از یاری رساندن به شما کوتاهی نکرده، فراموشتان نمی کنیم، و اگر چنین نبود، حتما ناگواریها بر شما نازل می شد و دشمنان، شما را نابود می ساختند… .»

او آخرین سنگربان نظام هستی، و حافظ امّت و شیعیان است. در کلام نغز و زیبای آن حضرت می خوانیم که «اَنَا خاتَمُ الاَْوْصِیاءِ وَ بی یَدْفَعُ اللّه ُ عَزَّوَجَلَّ اَلْبَلاءَ عَنْ اَهْلی وَشیعَتی(4)؛ من خاتم اوصیا هستم و به وسیله من، خداوند عزیز و جلیل بلا را از خانواده و پیروانم دفع می کند.»

و قطعا چنین امام و ناظر امینی، برای سلامت معنوی و هدایت واقعی رهروان خویش سفارشات و همین طور انتظاراتی دارد که انتظارات شخصی و فردی نیستند و به همین دلیل، خطابات و دستورات او از سر دوستی و از راه شفقت و دلسوزی است؛ چنان که خود در سخنان پر مهر و محبّتش می فرماید: «لَوْلا ما عِنْدَنا مِنْ مَحَبَّةِ صَلاحِکُمْ وَ الاِْشْفاقِ عَلَیْکُمْ لَکُنّا عَنْ مُخاطَبَتِکُمْ فی شُغُلٍ…؛(5) اگر محبّتِ صلاح و خوبی شما در نزد ما نبود و نسبت به شما دلسوز و مهربان نبودیم، شما را مخاطب [گفته های] خود قرار نمی دادیم.»

ادامه »

ادامه »

پژوهشی در باب فعالیت‌های خوارج آخرالزمان؛

سیّد مرتضی میرسراجی^*: بر اساس آیات کریمه قرآن، شیطان رانده شده از درگاه خداوند، به عزّت حضرت حق، قسم یاد کرده که انسان را به گمراهی بیاندازد¹ و قطعاً این دشمن کینه‌توز و قسم‌خورده در راه گمراهی آدمیزاد در طول مسیر زندگی‌اش از هیچ کید و مکری فروگذار نخواهد کرد.

 آنچه از تحرّکات شیطانی در درازنای تاریخ بشری مشاهده می‌شود این است که شیطان همیشه از یک راه و روش برای فریب افراد وارد نمی‌شود و بسته به شخصیّت قربانی خود با اشکال و حیله‌های متفاوت به درون آن ها نفوذ کرده و آن ها را  منحرف و گمراه می سازد.

 شخص مذهبی را عمدتاً با ابزارهای مذهب و فرد غیر مذهبی را با همان طرز تلّقی‌های خود از راه به بیراهه و کژ راهه می کشاند.

گاهی اوقات نیز انسان هم در اثر عدم مهار نفس امّاره به درجه‌ای از پستی می رسد که شیطان فریبکار و وسوسه گر، از وجود او و اعمال ناپاک او تعجّب کرده و شگفت زده می شود و به عبارتی حتّی درس می آموزد.

 اما اگر بد بودن را در نهایت آن تصوّر کنیم بدترین نوع آن بدعت ها و شیّادی‌هایی را شامل می شود که در لباس دین و معنویّت برای این چند روزه دنیا ساخته و پرداخته شده است.

یکی از این بدعت ها و شیّادی ها در حوزه دین، سرقت و دزدیدن مناصب وکارکرد ظاهری پیشوایان دینی (غصب مقام آن ها) و همچنین القاب و صفات منسوب به ایشان است که پیشینه ای کهن و قدیمی دارد. اوّل از همه، این اتّفاق شوم و این جفای آشکار در حق اوّل مظلوم تاریخ، امیرالمومنین حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام محقّق و عملی شد.

 بنا بر شهادت  تاریخ، علاوه بر غصب جایگاه ممتاز و منحصر به فرد  ولایت و خلافت جامعه اسلامی که بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله منحصرا متعلّق به ایشان بود و این منزلت از سوی خدا و پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله بارها  برای اهل اسلام بیان و تشریع شده بود، شوربختانه این امر از ناحیه «اسلامیان کودتاچی» مورد هَجمه و دستبرد قرار گرفت و هم مقام و منصب و هم القاب و صفات ایشان، بی شرمانه و ناجوانمردانه به سرقت رفت و غصب شد و عدّه کثیری هم از این آب گل آلودِ غصب و سرقت معنوی مقام ولایت و القاب آن، جهت منافع دنیوی خود ماهی ها گرفتند و کیسه ها دوختند و دنیای خود را چند صباحی آباد ساختند.

ادامه »

ادامه »

این سال هم گذشت تو اما نیآمدی…

باز هم انتظار و گریه در فراق …

ادامه »