يکى از مبانى فکرى «ابن تيميه» انکار فضائل مسلّم اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) است، او در کتاب «منهاج السنّة» که به قول علاّمه امينى بايد آن را «منهاج البدعة» ناميد(1) مى نويسد: نزول آيه شريفه (إِنَّمَا وَلِيکمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُو)(2) در حقّ على(عليه السلام)به اتفاق اهل علم دروغ است.
     «وقد وضع بعض الکذّابين حديثاً مفترى أنّ هذه الآية نزلت في علي لمّا تصدّق بخاتمه في الصلاة، وهذا کذب بإجماع أهل العلم بالنقل، وکذبه بين من وجوه کثيرة»(3).
     بعضى از دروغگويان حديثى را جعل کرده و گفته اند: آيه (إِنَّمَا وَلِيکمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُو) در شأن على هنگامى که در نماز انگشترش را به فقير صدقة داد نازل شده است، به اجماع اهل علم اين مطلب دروغ، و دروغ بودن آن آشکار است.
     اين حديث و شأن نزول را بيش از 66 نفر از محدّثان و دانشمندان اهل سنّت نقل کرده اند(4).
     آلوسى از علماء بزرگ اهل سنّت مى گويد:«غالب الأخباريين على أنّ هذه الآية نزلت في علي کرّم اللّه وجهه».
     (غالب اخباريها معتقدند که اين آيه در باره على بن أبي طالب (عليه السلام)نازل شده است).

صفحات: 1· 2

عنوان: يهود ، صهيونيسم ، فلسطين

   پيشينه يهود

     در ایران یهودیان به اسامی دیگری از قبیل کلیمی وجهود نامیده میشوند همچنین در کتب مذهبی و روایات به نامهای بنی اسرائیل و عبریان نیز معروف می باشند که هر کدام از این القاب واسامی در کارنامه وتاریخ این ملت ریشۀ خود را دارد. اصل نام این ملت که امروزه یهودیان نامیده میشوند، عبریان بود که ریشه یابی وفلسفه این نام از نظر یک ایرانی قابل تامل است.

      در تورات آمده است زمانی که حضرت ابراهیم جد بزرگ ملت یهود در عراق بر علیه بت پرستی قیام کرد برای جدا بودن از این طایفه بت پرست وی و پیروانش به طرف دیگر رودخانه فرات رفته و از آن رو به حضرت ابراهیم وپیروانش لقب عبری را دادند که از کلمۀ עבר( Eber )به معنی عبور کرده گرفته شده و مشخص کننده گروهی بود که از فرات عبورکرده وخود را از آن نظام فکری فاسد جدا ساختند وکلمه عبور در زبان فارسی همان کلمه عبری עבר است که اگر آن را حرف به حرف همانطور که میبینیم به فارسی یا عربی بنویسیم همان عبور میشود وباز لازم به تذکر است که اصولاً اکثر کلمات عربی همان کلمه عبری است که با حروف عربی نوشته شده وکلاً گرامر این زبان ریشه در زبان عبری دارد.

      از دیگر نامهای قوم یهود بنی اسرائیل است که در تورات ودیگر کتب مقدس به کرات به آن اشاره شده. کلمه اسرائیل لقبی است که خداوند به حضرت یعقوب داد واز آنجا که دوازده سبط ملت یهود از حضرت یعقوب میباشند از این جهت به آنان بنی اسرائیل یعنی فرزندان حضرت یعقوب نیز گفته میشود.

صفحات: 1· 2

حرمت زيارت پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم)

     زيارت قبور پيامبران و صالحان بلکه هر گونه تکريم و بزرگداشت آنان را وهّابيون حرام و موجب شرک مى دانند.
     «ابن تيميه» مى گويد:«فمن جعل سفره إلى مسجد الرسول صلى اللّه عليه وسلّم وقبره کالسفر إلى قبور هؤلاء والمساجد التي عندهم فقد خالف إجماع المسلمين وخرج عن شريعة سيد المرسلين»(1).
     هر کس سفرش را به قصد زيارت قبر رسول اکرم(صلى الله عليه وآله وسلم) انجام دهد، مثل کسانى که به قصد زيارت قبور پيشوايانشان در مدينه و مساجدى که اطراف آن است سفر مى کنند، با اجماع مسلمانان مخالفت نموده و از شريعت پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله وسلم) خارج شده است.
     و نيز مى گويد:«من زار قبره أو قبر غيره ليشرک به ويدعوه من دون اللّه فهذا حرام کلّه وهو مع کونه شرکاً باللّه»(2).
     زيارت قبر پيامبر يا غير او، و غير خدارا خواندن، و شريک کردن آنان در کارهاى خدايى، حرام، و شرک است.
     و نيز مى گويد: «التمسّح بالقبر وتقبيله ولو کان ذلک من قبور الأنبياء شرک»(3). مسح و بوسيدن هر قبرى اگر چه قبر پيامبر باشد، شرک است.

صفحات: 1· 2

     خطرناکترين چيزى که ابن تيميه بنيانگزار فکرى وهابيت در آغاز دعوت خويش مطرح ساخت و افکار عمومى را متشنج و عقائد مردم را جريحه دار کرد، متهم ساختن مسلمان به کفر و شرک بود.

     او رسماً اعلام کرد: هر کس کنار قبر پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) يا يکى از افراد صالح بيايد و از آنان حاجت بخواهد مشرک است، پس واجب است چنين شخصى را وادار به توبه کنند، و اگر توبه نکرد، بايد کشته شود.

     «من يأتي إلى قبر نبي أو صالح، ويسأله حاجته ويستنجده… فهذا شرک صريح ، يجب أن يستتابَ صاحبُه ، فإن تاب، وإلاّ قُتِل»(1).

صفحات: 1· 2

     پى ريزى مبانى فکرى وهابيت: 

     تبليغ وهّابيت مبتنى بر انحرافات شديد در امور اعتقادى، و اثبات شرک و کفر فرق اسلامى توسط ابن تيميه در سال 698 هـ ق، در منطقه شام آغاز گرديد، که با مخالفت صريح دانشمندان بزرگ اهل سنّت و شيعه روبرو شد. او در سال 728 در زندان قلعه دمشق جان سپرد، که بامرگش افکار وى نيز به فراموشى سپرده شد. ترويج مجدّد افکار باطل ابن تيميه توسّط محمّد بن عبد الوهّاب در سرزمين نجد و هماهنگى با محمّد بن سعود حاکم «دِرعية»، در سال 1157 آغاز گرديد، که با نبردهاى خونين بر سواحل خليج فارس و تمامى منطقه حجاز سلطه يافتند.

صفحات: 1· 2

      سلطان محمد خدابنده كه در زبان مغولى به وى «اولجايتو» مى گفتند، نوه هلاكو خان مغول است . وى به سال 710 در سلطانيه قزوين به سلطنت رسيد و بر سراسر ايران و عراق و ديار بكر و ساير نقاط همجوار آن روز ايران ، حكومت مى كرد. سلطان محمد مانند برادرش غازان خان مسلمان شده بود، ولى نظر به اين كه اكثريت مردم ايران مذهب تسنن داشتند سران مغول نيز وقتى مسلمان شدند، پيرو تسنن گشتند. سلطان محمد چون ديد مذاهب چهارگانه اهل تسنن در مسائل اعتقادى و فقهى اختلاف نظر بسيار و تشتت آراء دارند، نزديك بود به كلى از دين اسلام دست بكشد، و به كيش بودايى كه مذهب رسمى مغولان و نياكانش بود باز گردد. در اين ميان حادثه اى براى او اتفاق افتاد كه او را به كلى منقلب كرد. سلطان محمد خدابنده روزى به همسر خود غضب نمود و در حال خشم و عصبانيت او را سه طلاقه كرد

صفحات: 1· 2