از مسمع بن عبد الملك كردين بصرى نقل است كه وى گفت :حضرت امام صادق عليه السلام به من فرمودند:

اى مسمع تو از اهل عراق هستى ، آيا به زيارت قبر حسين عليه السلام مى روى ؟

عرض كردم : خير، من نزد اهل بصره مردى مشهور هستم و نزد ما كسانى هستند كه خواسته خليفه را طالب بوده و دشمنان ما از گروه ناصبى ها و غير ايشان بسيار بوده و من در امان نيستم از اينكه حال من را نزد پسر سليمان(خليفه وقت)گزارش كنند. در نتيجه او با من كارى كند كه عبرت ديگران گردد؛ لذا احتياط كرده و به زيارت آن حضرت نمى روم .

حضرت به من فرمودند:

آيا ياد مى كنى مصائبى را كه براى آن جناب فراهم كرده و آزار و اذيت هائى كه به حضرتش روا داشتند؟
عرض كردم : بلى .

حضرت فرمودند:

آيا به جزع و فزع مى آئى ؟

عرض كردم : بلى به خدا قسم و به خاطر ياد كردن مصائب آن بزرگوار چنان غمگين و حزين مى شوم كه اهل و عيالم اثر آن را در من مشاهده مى كنند و چنان حالم دگرگون مى شود كه از خوردن طعام و غذا امتناع نموده و به وضوح علائم حزن و اندوه در صورتم نمايان مى گردد.

حضرت فرمودند:

خدا رحمت كند اشک هاى تو را (يعنى خدا بواسطه اين اشک ها تو را رحمت نمايد)، بدان قطعا تو از كسانى محسوب مى شوى كه به خاطر ما جزع نموده و به واسطه سرور و فرح ما مسرور گشته و بخاطر حزن ما محزون گرديده و به جهت خوف ما خائف بوده و هنگام مامون ما در امان هستند، توجه داشته باش حتما و عنقريب هنگام مرگ،اجدادم را بالاى سرت خواهى ديد كه ملك الموت سفارش تو را خواهند نمود و بشارتى كه به تو خواهند داد برتر و بالاتر از هر چيزى است و خواهى ديد كه ملك الموت از مادر مهربان به فرزندش به تو مهربان تر و رحيم تر خواهد بود.
مسمع مى گويد:
سپس حضرت گريستند و اشگهاى مباركشان جارى شد و من نيز با آن جناب اشگ ريختم ، پس از آن حضرت فرمودند:
الحمد لله الذى فضلنا على خلقه بالرحمة و خصنا اهل البيت بالرحمة .

اى مسمع از هنگامى كه امير المومنين عليه السلام شهيد شدند زمين و آسمان بر ما ترحم نموده و مى گريند و موجودى پيش تر از فرشتگان بر ما گريه نكرده است .

ايشان اشك هايشان لاينقطع جارى بوده و هرگز قطع نمى شود.توجه داشته باش احدى بخاطر ترحم به ما و بجهت مصائبى كه بر ما وارد شده گريه نمى كند مگر آنكه قبل از آمدن اشک از چشمش حقتعالى او را رحمت خواهد نمود و وقتى اشک ها بر گونه هايش جارى گشت در صورتى كه يك قطره از آنها در جهنم بيفتد حرارت و آتش آن را خاموش و آرام مى كند كه ديگر براى آن حرارتى پيدا نمى شود.

دانسته باش كسى كه به خاطر ما قلبش دردناك شود در روزى كه موت و مرگش فرا برسدوما را مشاهده نمايد سرور و نشاطى برايش پيدا شود كه پيوسته اين سرور در او بوده تا در كنار حوض بر ما وارد گردد و هنگامى كه محب و دوست دار ما اهل بيت بر حوض كوثر وارد شود سرور و فرح خاصى در كوثر پيدا شود به حدى كه انواع و اقسام اطعمه اى را به او چشانده كه وى مايل نيست طعم آن غذاها زائد گردد.
اى مسمع :

كسى كه از آن حوض يك جرعه بياشامد هرگز بعد از آن تشنه نشده و ابداً طلب آب نكند.
سپس حضرت اوصاف آب كوثر را چنين توصيف فرمودند:

1. طع آن در سردى و خنكى مانند كافور بوده .
2. بوى آن همچون بوى مشگ بوده .
3. طعمش نظير طعم زنجبيل مى باشد.
4. شيرين تر از عسل .
5. نرم تر و لطيف تر از شير.
6. صاف تر از اشگ چشم .
7. پاك تر از عنبر.
8. از تسنيم كه چاهى است در بهشت خارج مى گردد.
9. در جوى هاى بهشت عبور مى كند.
10. از روى ريگ هاى بهشتى كه در و ياقوت هستند جارى می باشد.
11.كاسه هائى در آن است كه عدد آنها از ستارگان آسمان بيشتر مى باشد.
12. بوى خوش آن از مسافتى كه بايد آن را ظرف هزار سال پيمود به مشام مى آيد.
13. كاسه هاى درون آن از زر و سيم و انواع و اقسام جواهر قيمتى است .
14. از آن هر بوى خوش و نسيم معطرى به صورت شارب مى وزد تا جائى كه شارب مى گويد: كاش من را در همين جا به حال خود بگذارند، حاضر نيستم اينجا را به جاى ديگرى تبديل كرده و آن را تغيير دهم .

پس از آن حضرت به مسمع بن عبد الملك كردين بصرى فرمودند:
كردين توجه داشته باش تو از كسانى هستى كه از آب آن حوض مى آشامى . و نيست چشمى كه براى ما بگريد مگر آنكه از نعمت نظر نمودن به آب كوثر بهره مند شده و از آن سيراب مى گردد.دوستداران ما كه از آب كوثر مى آشامند پس از نوشيدن از آن، لذتى كه برده و طعمى كه چشيده و شهوتى كه در آن ها پديد آمده به مراتب بيشتر از لذت و طعم و شهوتى است كه به ديگران يعنى كسانى كه در مرتبه پائين تر ازحب ما هستند، اعطاء مىگردد.
بر بالاى حوض كوثر امير المومنين علي عليه السلام ايستاده و در دست مباركشان عصائى از گياه عوسبح بوده كه با آن دشمنان ما را منكوب و مضروب مى سازند، يكى از آن دشمنان محضر مباركش عرض مى كند: من شهادتين مى گويم .
حضرت مى فرمايد: نزد امام خود (فلانى ) برو پس از او بخواه كه تو را شفاعت كند.
آن شخص مى گويد: امام من كه نامش را برديد از من تبرى مى جويد.
حضرت مى فرمايند: به پشت خود برگردد و از كسى كه دوستش مى داشتى و بر خلائق مقدمش مى نمودى طلب شفاعت كن زيرا بهترين خلق نزد تو بايد شفاعتت را بكند چه آنكه بهترين مخلوقات كسى است كه شفيع ديگران باشد.
آن شخص مى گويد: از تشنگى مردم .
حضرت به او مى فرمايند:خداوند تو را تشنه تر كرده و عطشت را زياد كند.

منبع :ترجمه كامل الزيارات/ ابى القاسم جعفر بن محمد بن جعفر بن موسى بن قولويه القمى/مترجم : سيد محمد جواد ذهنى تهرانى

 

وقتى خداوند، براى هدايت بشر، «راهنما» فرستاد و براى تعيين راه و پيمودن مسير، «حجّت» قرار داد، همه ابعاد را در نظر داشت.

الگوهاى مكتبى، الگوى همه جانبه امت براى راهيابى به كمال و خودسازى و بندگى اند. حسين بن على ^{عليه السلام} نيز يكى از اين اسوه هاى كامل و الگوهاى همه جانبه است و آنچه از حضرتش بايد آموخت، نه تنها درس حماسه و جهاد و ظلم ستيزى، كه درس عبوديت و سخاوت و جوانمردى و ارزش گرايى و تهجّد و انس با قرآن و تكريم انسان است.

اينك، نگاهى به بخشى از ابعاد الگويى سالار شهيدان داريم، تا روشن گردد كه شخصيت وى به بُعد شورآفرين و حماسى عاشورا و انگيزه آفرينى جهاد در كربلا خلاصه نمى شود. امروز، اگر آن باده جانبخش در ساغر دلمان نيست، مى توان و بايد از چشمه فيض ديگرى شور و حال گرفت و «سيره حسينى» را چراغ راه قرار داد.در عصر بازسازى ايمانى و فرهنگى، توجه به ابعاد الگويى امام حسين عليه السلام ضرورى است. آن حضرت، تنها در كربلا اسوه ما نيست؛ الگو بودنش تنها در زمينه حماسه و خون و شهادت هم نيست؛ حتّى در كربلا هم، فقط كربلاى حماسه و جهاد نبود و اوج صحنه هاى آن روز جاويدان هم، تنها شهادت امام و يارانش نبود.

 

نماز، اوج بندگى

سالار ما، حسين بن على عليهماالسلام ، شب عاشورا براى انس با خدا و تهجّد و تلاوت قرآن و نماز، از دشمن مهلت گرفت. در گرماگرم نبرد عاشورا نيز، هنگام ظهر به نماز ايستاد تا به ما بياموزد كه جان بر سردين و خداجويى نهاده است. سعيد بن عبداللّه حنفى، در آن لحظه، در برابر امام همچون سپر حفاظتى مى ايستد، تا حسين بن على عليهماالسلام ، آخرين نمازش را بخواند و با 13 تير كه بر پيكرش مى نشيند، به شهادت مى رسد.1

ابوثمامه صائدى نيز ـ كه خودش شهيد نماز است ـ در روز عاشورا، فرا رسيدن هنگام نماز را يادآور مى شود. امام حسين عليه السلام دعايش مى كند كه خدا از نمازگزارانِ ذاكر قرارش دهد.2
اين كه در زيارت هاى حسين بن على عليه السلام ، او را اقامه كننده نماز خطاب مى كنيم «اشهد انّك قد اَقَمْتَ الصلّوة…»3 جلوه ديگرى از اهميت نماز را در زندگى و شهادت آن پيشواى معنويت و عبوديت نشان مى دهد.

 

رضا، اوج ايمان
كمال بندگى در«رضا»به رضاى الهى و فرمان اوست.

حسين بن على عليه السلام در حركت به سوى كربلا، اظهار اميدوارى كرد كه آنچه را خداوند برايش اراده كرده باشد، «خير» باشد، چه با فتح، چه با شهادت «ارجو ان يكونَ خيراً ما اراد اللّه بنا، قُتِلْنا ام ظفرنا»4. در قتلگاه نيز جملات زيباى «الهى رضىً برضاءك و تسليماً لامرك» كه بر زبان او جارى شد، نشانه خلوص در بندگى و رضا به قضاى خدا و رنگ خدايى داشتن جهاد و شهادت اوست.

يكى درد و يكى درمان پسندد

يكى وصل و يكى هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران

پسندم آنچه را جانان پسندد

و جانان سيدالشهداء، خدا بود كه عشق الهى در سراسر وجود حضرت، سريان و جريان داشت و «مقام رضا» مرتبه برتر ايمان او به شمار مى رفت. خود آن حضرت بارها مى فرمود:

«رضا اللّهِ رضانا اهل البيت5؛ رضايت ما خاندان، تابع رضاى الهى است.»

صفحات: 1· 2

دریافت برنامه

نرم‌افزار اندروید شهادت‌نامه امام حسین علیه السلام برگرفته از کتاب «گزیده شهادت‌نامه امام حسین علیه السلام » تالیف آیت ‌الله محمدی ری شهری است.

 مؤسسه علمی ـ فرهنگی دارالحدیث نرم‌افزار اندروید شهادت‌نامه امام حسین علیه السلام را که برگرفته از کتاب «گزیده شهادت‌نامه امام حسین علیه السلام» تالیف آیت‌الله محمدی ری‌شهری است تولید و در اختیار علاقه‌مندان قرار داد.
این نرم‌افزار شامل پیشگویی درباره شهادت، خودداری از بیعت با یزید، از مدینه تا مکه، از مکه تا کربلا، محاصره امام، شهادت یاران، شهادت فرزندان امام حسین علیه السلام ، شهادت سیدالشهدا علیه السلام ، پس از شهادت (خاکسپاری شهدا، سر شهدا و امام حسین علیه السلام )، حرکت اسرا از کربلا و کوفه و شام تا مدینه، فرجام قاتلان، اهمیت عزاداری و گریه، و آداب روز عاشورا و زیارت ناحیه مقدسه و مقالات و موارد دیگر است.
این نسخه از نرم‌افزار مخصوص گوشی‌هایی با سیستم عامل اندروید 2 به بالا بوده و به صورت رایگان قابل دانلود است.

 

علاقه‌مندان برای دریافت این نرم‌افزار می‌توانند به پایگاه اینترنتی مؤسسه علمی ـ فرهنگی دارالحدیث به نشانی www.hadithsoft.com مراجعه و یا از طریق لینک دریافت برنامه، آن را دانلود کنند.

خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)

 

مسابقه سراسری وبلاگ‌نویسی با موضوع درس‌های عاشورا به همت قرارگاه فضای مجازی سپاه ناحیه مقاومت بسیج شهید بهشتی تهران برگزار می‌شود.

 

51 عنوان نرم‌افزار ویژه تلفن همراه با امکان دریافت رایگان به همت مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی در اختیار کاربران قرار گرفته است.

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، 51 عنوان نرم‌افزار ویژه تلفن همراه به مناسبت ایام محرم با امکان دریافت رایگان به همت مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی با هدف پاسخگویی به نیاز کاربران در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته شده است.

این مجموعه نرم‌افزارها شامل نرم‌افزارهای ویندوزی، نرم‌افزارهای تلفن همراه، کتب الکترونیک، دانشنامه‌ها، ویژه‌نامه‌ها و مقالات است.

نرم‌افزارهای ویندوزی شامل سیره معصومان علیهم السلام، حماسه عاشورا، تاریخ امام حسین(ع)، امام‌حسین(ع) و عاشوراست. همچنین بخشی از نرم‌افزارهای تلفن‌ همراه شامل آداب سفر و زیارت عتبات عالیات، آداب کوی جانان، احکام فقهی سفر زیارتی عتبات، ادعیه و زیارات عتبات عالیات     مرکز تحقیقات حج، اماکن زیارتی و سیاحتی عراق، با کاروان شام، چهل گام تا عتبات، زائر کربلا، زیارتنامه حضرت زینب(س) است.

کاربران برای دسترسی به این نرم‌افزارها می‌توانند به وبگاه مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی به نشانی www.noorsoft.org مراجعه کنند.

پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای بیست جمله برگزیده از رهبر معظم انقلاب درباره عزاداری سیدالشهدا (ع) را منتشر کرده که به شرح ذیل است:

در زندگى حسین‌بن‌على علیه‌السّلام، یک نقطه برجسته، مثل قله‌اى که همه دامنه‌ها را تحت‌الشعاع خود قرار مى‌دهد، وجود دارد و آن عاشورا است. (۱۳۷۱/۱۱/۰۶)

تحقیقاً یکى از مهم‌ترین امتیازات جامعه شیعه بر دیگر جوامع مسلمان، این است که جامعه شیعه، برخوردار از خاطره عاشوراست. (۱۳۷۳/۰۳/۱۷)

یکى از بزرگ‌ترین نعمت‌ها، نعمت خاطره و یاد حسین‌بن‌على علیه‌السّلام، یعنى نعمت مجالس عزا، نعمت محرّم ونعمت عاشورا براى جامعه شیعىِ ماست. (۱۳۷۳/۰۳/۱۷)

قدر مجالس عزادارى را بدانند، از این مجالس استفاده کنند و روحاً و قلباً این مجالس را وسیله‌اى براى ایجاد ارتباط و اتّصالِ هرچه محکم‌تر میان خودشان و حسین‌بن‌على علیه‌السّلام، خاندان پیغمبر و روح اسلام و قرآن قرار دهند. (۱۳۷۳/۰۳/۱۷)

در ماه محرم، معارف حسینى و معارف علوى را که همان معارف قرآنى و اسلامى اصیل و صحیح است براى مردم بیان کنید. (۱۳۷۲/۰۳/۲۶)

اگر براى ذکر مصیبت، کتاب «نَفَس المهمومِ» مرحوم «محدّث قمى» را باز کنید و از رو بخوانید، براى مستمع گریه‌آور است و همان عواطفِ جوشان را به‌وجود مى‌آورد. چه لزومى دارد که ما به خیال خودمان، براى مجلس‌آرایى کارى کنیم که اصل مجلس عزا از فلسفه واقعى‌اش دور بماند؟! (۱۳۷۳/۰۳/۱۷)

وقتى شعر را می‌خوانیم، به فکر باشیم که از این شعر ما ایمان مخاطبان ما زیاد شود. پس، هر شعرى را نمی‌خوانیم؛ هرجور خواندنى را انتخاب نمی‌کنیم؛ جورى می‌خوانیم که لفظ و معنا و آهنگ، مجموعاً اثرگذار باشد. در چه؟ در افزایش ایمان مخاطب. (۱۳۸۶/۰۴/۱۴)

برخى کارهاست که پرداختن به آنها، مردم را به خدا و دین نزدیک مى‌کند. یکى از آن کارها، همین عزاداری‌هاى سنّتى است که باعث تقرّبِ بیشترِ مردم به دین مى‌شود. این‌که امام فرمودند «عزادارى سنّتى بکنید» به خاطر همین تقریب است. در مجالس عزادارى نشستن، روضه خواندن، گریه کردن، به سروسینه زدن و مواکب عزا و دسته‌هاى عزادارى به راه انداختن، از امورى است که عواطف عمومى را نسبت به خاندان پیغمبر، پرجوش مى‌کند و بسیار خوب است. (۱۳۷۳/۰۳/۱۷)

من حقیقتاً هر چه فکر کردم، دیدم نمى‌توانم این مطلب - قمه‌زدن - را که قطعاً یک خلاف و یک بدعت است، به اطّلاع مردم عزیزمان نرسانم. این کار را نکنند. بنده راضى نیستم. اگر کسى تظاهر به این معنا کند که بخواهد قمه بزند، من قلباً از اوناراضى‌ام. (۱۳۷۳/۰۳/۱۷)

لازم است از همه برادران و خواهرانى که در سراسر کشور، در ایّام عزادارى، با اقامه عزا و به راه انداختن مراسم عزادارى، بخصوص با اقامه نماز جماعت در ظهر عاشورا و با عرض ارادت به خاندان پیامبر، این روزها را بزرگ داشتند سپاسگزارى کنم. (۱۳۷۷/۰۲/۱۸)

هیچ وقت نباید امت اسلامى و جامعه اسلامى ماجراى عاشورا را به عنوان یک درس، به عنوان یک عبرت، به عنوان یک پرچم هدایت از نظر دور بدارد. قطعاً اسلام، زنده‌ى به عاشورا و به حسین‌بن‌على (علیه‌السّلام) است. (۱۳۹۱/۰۹/۰۱)

اگر کسانى براى حفظ جانشان، راه خدا را ترک کنند و آن‌جا که باید حق بگویند، نگویند، چون جانشان به خطر مى‌افتد، یا براى مقامشان یا براى شغلشان یا براى پولشان یا محبّت به اولاد، خانواده و نزدیکان و دوستانشان، راه خدا را رها کنند، آن وقت حسین‌بن‌على‌ها به مسلخ کربلا خواهند رفت و به قتلگاه کشیده خواهند شد. (۱۳۷۵/۰۳/۲۰)

اگر فداکارى بزرگ حسین‌بن‌على علیه‌السلام نمى‌بود که این فداکارى، وجدان تاریخ را به کلى متوجه و بیدار کرد در همان قرن اول یا نیمه قرن دوم هجرى، بساط اسلام به کلى برچیده مى‌شد. (۱۳۷۲/۰۳/۲۶)

کار امام حسین علیه‌الصّلاه والسّلام در کربلا، با کار جدّ مطهرش حضرت محمد بن عبداللَّه صلى‌اللَّه‌علیه‌وآله‌وسلم در بعثت، قابل تشبیه و مقایسه است. قضیه این است. همان طور که پیغمبر در آن جا، یک تنه با یک دنیا مواجه شد، امام حسین هم در ماجراى کربلا، یک تنه با یک دنیا مواجه بود. (۱۳۷۵/۰۹/۲۴)

عبرت آن است که انسان نگاه کند و ببیند چطور شد حسین‌بن‌على علیه‌السّلام - همان کودکى که جلوِ چشم مردم، آن همه موردِ تجلیلِ پیغمبر بود و پیغمبر درباره‌ى او فرموده بود: «سیّد شباب اهل الجنه»؛ سرور جوانان بهشت - بعد از گذشت نیم قرن از زمان پیغمبر، با آن وضعِ فجیع کشته شد؟! (۱۳۷۳/۱۰/۱۵)

امام حسین را فقط به جنگِ روز عاشورا نباید شناخت؛ آن یک بخش از جهاد امام حسین است. به تبیین او، امر به معروف او، نهى از منکر او، توضیح مسائل گوناگون در همان منى و عرفات، خطاب به علما، خطاب به نخبگان- حضرت بیانات عجیبى دارد که تو کتابها ثبت و ضبط است- بعد هم در راه به سمت کربلا، هم در خود عرصه‌‌ى کربلا و میدان کربلا، باید شناخت. (۱۳۸۸/۰۵/۰۵)

عاشورا پیام‌ها و درس‌هایى دارد. عاشورا درس مى‌دهد که براى حفظ دین، باید فداکارى کرد. درس مى‌دهد که در راه قرآن، از همه چیز باید گذشت. درس مى‌دهد که در میدان نبرد حق و باطل، کوچک و بزرگ، زن و مرد، پیر و جوان، شریف و وضیع و امام و رعیت، با هم در یک صف قرار مى‌گیرند. (۱۳۷۱/۰۴/۲۲)

درس عاشورا، درس فداکارى و دیندارى و شجاعت و مواسات و درس قیام للَّه و درس محبّت و عشق است. یکى از درس‌هاى عاشورا، همین انقلاب عظیم و کبیرى است که شما ملت ایران پشت سر حسین زمان و فرزند ابى‌عبداللَّه الحسین علیه‌السّلام انجام دادید. خود این، یکى از درس‌هاى عاشورا بود. (۱۳۷۷/۰۲/۱۸)

امام بزرگوار ما، محرّم را به عنوان ماهى که در آن، خون بر شمشیر پیروز مى‌شود، مطرح نمود و به برکت محرّم، با همین تحلیل و منطق، خون را بر شمشیر پیروز کرد. این، یک نمونه از جلوه‌هاى نعمت ماه محرّم و مجالس ذکر و یاد امام حسین علیه‌السّلام است که شما دیدید. (۱۳۷۳/۰۳/۱۷)

درس حسین‌بن‌على علیه‌الصّلاةوالسّلام به امّت اسلامى این است که براى حقّ، براى عدل، براى اقامه‌ى عدل، براى مقابله‌ى با ظلم، باید همیشه آماده بود و باید موجودى خود را به میدان آورد؛ در آن سطح و در آن مقیاس، کار من و شما نیست؛ امّا در سطوحى که با وضعیّت ما، با خُلقیّات ما، با عادات ما متناسب باشد چرا؛ باید یاد بگیریم. (۱۳۹۲/۰۳/۲۲)

پروردگارا! تو را به حسین و زینب علیهماالسّلام قسم مى‌دهیم که ما را جزو دوستان و یاران و دنباله‌روان آنان قرار بده.

پروردگارا! حیات و زندگى ما را زندگى حسینى و مرگ ما را مرگ حسینى قرار بده.

پروردگارا! امام بزرگوار ما را که به این راه هدایتمان کرد، با شهداى کربلا محشور کن. شهداى عزیز ما را با شهداى کربلا محشور کن. (۱۳۷۴/۰۳/۱۹)

تلاوت سوره فجر

دریافت فایل Pdf تدبر درسوره فجر

***********

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ‏

بخوان این سوره را به نام خدای رحمتگر مهربان

آیه ۱ - ۵

وَ الْفَجْرِ (۱)وَ لَیالٍ عَشْرٍ (۲)وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ (۳)

وَ اللَّیْلِ إِذا یَسْرِ (۴)هَلْ فی‏ ذلِکَ قَسَمٌ لِذی حِجْرٍ (۵)

ظلمت دنیاگرایی فضا را فراگرفته است. مال اندوزان ارج و قرب فراوانی دارند و هر کس براساس میزان دارایی خود، برای خویش کرامت و بزرگی قائل است.  در  این میانه تاریک و پرظلمت، یتیم و مسکین فراموش شده ، حقشان پامال اغنیای دنیاطلب می گردد. آیات وحی برای اصلاح این بینش غلط و انذار نسبت به عواقب آن، لمعه نور خود را بر گستره افکار بشر فرو می افکند:

سوگند به سپیده دم (صبح روز قربان)«۱» و به شبهاى دهگانه با عظمت (دهه اول ماه ذی حجه)«۲» و به آن جفت و طاق (روز تَرویه و عَرَفه)«۳» و به شب، آن گاه که در حال گذر است.«۴» آیا در اینها که یاد شد، براى خردمندى که حق را از باطل تشخیص دهد، سوگندى رساست؟«۵»

سپیده دم، شکافنده ظلمت است و صبح روز قربان، میعاد دل بریدن از دنیا و عبودیت پروردگار. دهه اول ماه ذیحجه، روز ترویه و عرفه نیز بر همین منوال است. این سوگندها در راستای تأکید جهت هدایتی سوره است.

سوگند برای تأکید جهت هدایتی سوره

سوگند به میـعاد هـای دل بریدن از دنیا، در راستای تأکید بر جهت هدایتی سوره.

صفحات: 1· 2

یکی از فرا گیرترین و عمومی ترین امتحانات الهی که زمینه ی آن با فرستادن پیامبران و امتداد شریعت آنان در طول زمان مهیا شده و همواره بستر آن جاری است، امتحان بزرگ ولایت بوده است .

سختی این آزمون آنجا روشن می شود که می بینیم عده ای از اصحاب نزدیک پیامبرکه وجود مقدس حضرت رسول ^{صلي الله عليه و آله و سلم} را درک کرده، با پیامبر نشسته و برخاسته اند، ازمحضر ایشان و سخنان گران سنگش فیض برده اند، نتوانستند بر هوای نفس خویش غلبه کنند و آنچنان در سیاهترین روز تاریخ، حق ولایت را غصب نموده و بشریت را از وجود حکومت الهی برای همیشه محروم کرده اند^{(لعنة الله علی القوم الظالمین)}.

و این امتحان همچون تمام تاریخ ، لحظه به لحظه تکرار شد تا با آنکه سرافکندی دسته ای از درندگان انسان نما در این آزمون، خون سلاله ی زهرای اطهر ^{سلام الله علیها} را به زمین ریخت.

این خون ، جوشنده و جاری همچنان در رگهای زمین و زمان جاریست و وجود بخش پیکر ایستادگی و شهامت و ایثار و جانفشانی در راه خداوند است.

خونی که بر پیشانی آسمان نیز جریان یافت و سفاکی بشر را تماماً معنا بخشید .

در این صحنه عجیب می بینیم که عده ای سر بلند تر ازهمه ی تاریخ، آزمون ولایت را پشت سر نهاده اند.

چه کسانی به اندازه ی زینب و عباس ^{علیهما السلام} می توانند اینچنین حق ولی زمان خود را بشناسند وآن را به تمامی ادا کنند؟

آیا عشق اینها به حسین ^{علیه السلام} فقط عشق خواهر و برادری است؟

یا اینکه پای عشقی پاک تر و مقدس تر از این عشق های خاکی در میان است؟

آنسوی میدان می بینیم که عده ای، سرشکسته ترین مردودان و مزدوران تاریخ ، ولایت را مظلومانه سرمی برند وآن را به سیم و زر می فروشند!

راستی که ولایت عجیب نردبانی به سوی خداست!

لحظه ای اگر غفلت کنیم از اوج بلندای آن به پست ترین حضیض حیوانیت سقوط خواهیم کرد. پس بیدار باشیم و وظيفه شناس و حق ولی زمان خود را آنگونه که شايسته است ادا نماييم،ان شاءالله.

طلبه رقیه رحیمی

 

لبیک یا حسین علیه السلام:

در پس کوچه های غربت هنوز به گوش شکایت می رسد،

صدای کسی،- «هل من ناصر ینصرنی؟»- انگار آواز بی کسی حسین علیه السلام عالم گیر است و داغ دخترکهای تشنه، ناله ی دلگیر شبهای مردمیست که هنوز نخفته اند … .

صدای پای قافله ی عشق که به نزدیکی کرببلا که می رسد، بهانه ی بغض، حلقه بر حنجره اشک می زند و بوی خون، درندگان را به سوی قتلگاه می کشاند!

او که درعرفات عاشقانه خوانده بود «… و بلوغ فارغ حبائل عنقی و ما اشتمل علیه تا مور صدری و حمایل حبل و تینی و …» و بر دلبر خود، لبیک گویان تا صحرای نینوا دلبری… وقت، وقت دل آشوبی است.

صدای دلهره ازنفس های زمان شنیده می شود.

کاش خورشید بمیرد و زمان بایستد، شاید غم عاشقان فرو نشیند!

خیالم لرزان و حالم رو به پریشانی است.

تازیانه زمان، خاطر خسته ام را می کوبد،

حسین، تنهاست …

نفس گل رو به پایان است، تا محرم چند صباحی حسین مهمان است … .

مُحرِم سیاه پوش مُحَرَم می شوم تا به طواف سرخی حسین فریاد کنم، لبیک یا حسین …

لبیک یا حسین … .

سلام بر محرم سلام بر شهر خون سلام بر آرزوی بر باد رفته سلام بر اشک سلام بر داغ سلام بر گلوی بریده سلام بر قلب زخم دیده سلام بر زینب سلام الله عليها سلام بر حسین علیه السلام

“اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و مقدّرات از یاری و نصرت تو در روز عاشورا باز داشت،

هر آینه من صبح و شام بر تو ندبه می‌کنم و به جای قطرات اشک بر تو خون می‌گریم".

فرازی از زیارت ناحیه مقدسه

چرا باید خاطره ی حادثه ای را که 1360 سال پیش اتفاق افتاده است، زنده کرد و مراسمی به یاد آن خاطره برگزار کرد؟

این رویداد جریانی تاریخی بوده است که زمان آن گذشته است؛ تلخ یا شیرین، هرچه بوده است آثار آن تمام شده است.

چرا باید بعد از گذشت نزدیک به چهارده قرن یاد آن جریان و آن حادثه را زنده نگه داریم و مراسمی برای آن برپا داریم؟

پاسخ این سوال، چندان مشکل نیست. برای اینکه به سادگی می توان به هر نوجوانی تفهیم کرد که حوادث گذشته هر جامعه می تواند در سرنوشت و آینده آن جامعه آثار عظیمی داشته باشد.

تجدید آن خاطره ها در واقع  نوعی بازنگری و بازسازی آن حادثه است، تا مردم از آن جریان استفاده کنند اگر حادثه مفیدی بوده است و در جای خود منشأ آثار و برکاتی به شمار می رفته است، بازنگری و بازسازی آن نیز می تواند مراتبی از آن برکات را داشته باشد. علاوه بر این در همه جوامع انسانی مرسوم است     که به نوعی، از حوادث گذشته خود یاد می کنند آنها را بزرگ شمرده و به آنها احترام میگذارند. خواه مربوط به  اشخاصی باشد که در پیشرفت جامعه ی خود موثربوده اند، نظیر دانشمندان و مخترعان و خواه مربوط به کسانی باشد که از جنبه ی سیاسی و اجتماعی، در رهایی ملت خود نقش موثری داشته اند و قهرمان ملی بوده اند.

همه عقلای عالم برای این گونه شخصیت ها آیین های بزرگداشتی را منظور می کنند.

این کار براساس یکی از مقدس ترین خواسته های فطری است که خدا در نهاد همه ی انسان ها قرار داده است و از آن به «حس حق شناسی» تعبیر می کنیم.

لذا این خواسته ی فطری همه ی انسان ها است که در برابر کسانی که به آنها خدمت کرده اند حق شناسی و شکرگزاری کنند، آنان را به خاطر داشته باشند و به ایشان احترام بگذارند. علاوه بر این، یاد آن خاطره ها، در صورتی که در سعادت جامعه تأثیری داشته، می تواند عامل موثر دیگری را در زمان بیان خاطره ها بیافریند. در این صورت، گویا خود آن حادثه تجدید می شود.

از آن جا که معتقدیم حادثه ی عاشورا حادثه ی عظیمی در تاریخ اسلام بوده است، و نقش تعیین کننده ای در سعادت مسلمان ها و روشن شدن راه هدایت مردم داشته است، این حادثه در نظر ما بسیار ارزشمند است. لذا بزرگداشت و بازسازی این حادثه و به خاطر آوردن آن، موجب می گردد تا بتوانیم از برکات آن در جامعه ی امروز نیز استفاده کنیم. این جواب را به طورکلی می توان در مقابل سوال نوجوان ها ارائه داد و آنان را قانع کرد که زنده نگه داشتن یاد بعضی از خاطره ها و بازسازی برخی از حوادث که در گذشته  اتفاق افتاده است، کار عاقلانه ای است، و ممکن است منافع و مصالحی را برای جامعه تأمین کند. همان طور که اصل آن حادثه تأثیر مفیدی در جامعه آن روز داشته، تجدید خاطره و بازسازی آن نیز می تواند آثاری متناسب با خود داشته باشد.

در پاسخ به سوال اول که «چرا باید یاد عاشورا را زنده نگه بداریم؟» به همین اندازه بسنده میکنیم.

چرا باید به یاد وقایع عاشورا عزاداری کرد؟

تا این جا فهمیدیم که باید در جامعه عواملی را ایجاد کرد تا احساسات و عواطف دینی مردم را تحریک کند و آنها را برانگیزد تا کاری مشابه کار سید الشهداء^{علیه السلام} انجام دهنده راه او را ادامه دهند و نسبت به این امر مهم علاقه پیدا کنند.

اما موضوع دیگری که در این جا مطرح میشود این است که یگانه راه برانگیختن احساسات و عواطف عزاداری و گریه نیست.

عواطف انسان ممکن است با مراسم جشن و سرور هم تحریک شود. می دانیم که در ولادت های مبارک در میلاد خود سیدالشهداء عليه السلام وقتی مراسم جشن برگزار می شود مدح ها خوانده می شود و مردم از طریق آن ها شور و نشاطی می یابند.

سوال سوم این است:

چرا برای تحریک احساسات از مراسم شاد استفاده نمی کنید؟

چرا باید گریه کرد؟

چرا باید به خود زد؟

چرا باید زنجیر بزنیم؟

بیاییم به جای این کارها جشن بگیریم. نقل و نبات پخش کنیم، شیرینی بدهیم، مدح و سرود بخوانیم تا احساسات مردم تحریک شود.

جواب این است که احساسات و عواطف انواع مختلفی دارد. تحریک هر نوع احساسات و عواطف، باید با حادثه ی مربوط متناسب باشد. حادثه ای که بزرگترین نقش را در تاریخ اسلام ایفا کرد حادثه شهادت ابی عبدالله علیه السلام بود. او بود که مسیر تاریخ اسلام را عوض کرد. او بود که درسی برای حرکت، برای نهضت، برای مقاومت و برای استقامت تا روز قیامت به انسان ها داد.

برای آنکه آن خاطره تجدید شود، فقط مجلس جشن و شادی کافی نیست. باید کاری متناسب با آن حادثه انجام داد. یعنی باید کاری کرد که حزن مردم برانگیخته شود، اشک از دیده ها جاری شود، شور و عشق در دلها پدید آید. و در این حادثه چیزی که می تواند چنین نقشی را بیافریند، همین مراسم عزاداری و گریستن و گریاندن دیگران است. در حالی که خندیدن و شادی کردن هیچ وقت نمی تواند این نقش را ایفا کند. خندیدن هیچ وقت آدم را شهادت طلب نمی کند. هیچ وقت انسان را به شلمچه نمی کشاند. هیچ وقت نمی توانست سختی ها و مصیبت های هشت سال جنگ را بر این مردم هموار    کند.

این قبیل مسائل عشق دیگری می خواهد که از سوز و اشک و شور پدید می آید. راه آن هم همین عزاداری ها است.

منبع: کتاب آذرخشی دیگر از آسمان کربلا/مجموعه سخنرانیهای استاد محمدتقی مصباح یزدی

گرد آوري:طلبه حديث مرادي